I hope {Open}

Een zwarte schaduw gleed over de highlands, de meeste mensen zouden liever niet s'nachts jagen. Maar voor deze kat waren dit ideale omstanigheden.
Met wijde sprongen stormde Nightbreeze over de highlands, haar blik was strak voor haar gericht. Af en toe zag je een wit staartje boven het dorre gras uit steken. Het kwam steeds dichter bij, tot het uiteindelijk heel goed zichtbaar was. Even gaf Night al haar energie, schoot naar voren en beet het beest in zijn nek. Slippend kwam ze tot stilstand, waarbij de een aantal pollen gras uit de grond trok. Nog even spartelde de haas tegen, maar het duurde niet lang voor hij stil tussen haar kaken hing. Een goedkeurend gesnor rees op uit haar keel, het was een goede jacht geweest. De lucht begon al lichter te worden. "Het is genoeg geweest voor vannacht." Mompelde ze tegen haarzelf, terwijl ze de pollen gras een beetje op hun plek probeerde te schuiven.

De zon kwam op. Langzaamaan werd het lichter, eindelijk. Gapend stond de grijze poes recht uit haar mosnest. Vandaag zou ze vroeg gaan jagen, zodat ze in de namiddag misschien nog wat kon trainen met Newpaw. Die moest nu een paar taakjes doen, en ze kon haar natuurlijk niet verplichten om zo vroeg op te staan. Ze stapte naar buiten en keek omhoog. Nog steeds vloog de roofvogel boven het Windclangebied. Gelukkig was er nog geen enkele kat mee omhoog genomen, rechtstreeks naar Starclan.. Een blik op de prooistapel vertelde haar dat er niet veel keus was voor ontbijt. Daarom besloot ze om het ontbijt nu maar even over te slaan, ze kon straks als ze terugkwam wel wat eten. Ze trippelde het camp uit, en zette een sprintje in. De laagstaande zon scheen in haar ogen, waardoor ze erg weinig zag. De grijze poes vertraagde wat, ze had geen zin om ergens tegen te botsen. Niet zo ver van het camp, kwam ze een andere kat tegen. Een zwarte, jonge poes, die ze niet kon herkennen omdat ze de zon in de rug had. Wel kon ze zien dat ze een haas in haar mond had hangen. "Goeie vangst!", zei ze hartelijk.

"Goeie vangst!" Een kat die ze als Stonerain herkende, kwam op haar af gelopen. "Dwakje" Antwoordde ze met volle mond. Ze voelde de haren van het beest op haar tong kriebelen. Nightbreeze legde de haas voorzichtig op de grond, en wierp een blik op de lucht. En ja hoor.. Daar was hij. Nog steeds, gelukkig had ze hem de hele nacht niet gezien. Echter was hij een tijdje geleden weer opgedoken, helaas. "En wat die jij hier zo vroeg?" Sprak ze. "Of moet ik zeggen.. laat" Ze onderdrukte nog net een gaap. Even snel dit gesprekje afraffelen en dan terug naar huis. Dan kon ze eindelijk gaan slapen. Een straf windje woei door het gras, en voerde een aantal bladeren met zich mee. Het begon al bladval te worden, iets waar ze niet blij mee was. Het zou kouder worden en dan zou bladkaal komen... En het ergste was dat zij amper iets kon doen om aan prooi te komen!