We are not the same [Mockingpaw]

Nettleleaf's blauwe ogen staarde door de ochtendmist, ze kon niet verder dan enkele meters voor zich uit kijken. Het gaf een mysterieus effect aan het gedeelte van het territorium waar ze zich bevond. De kattin had deze plek gekozen omdat dit de beste plek was om haar apprentice te laten beginnen. Ze wist niet wat de vorige mentor van Mockingpaw al had doorgenomen met hem al had geleerd, dus daar moest ze eerst achter komen. Daarom had ze hem vroeg wakker gemaakt en bevolen wat te eten en zo snel mogelijk naar de Burnt Sycamore te komen. Ze had gedacht een glimp van ergernis in zijn ogen te hebben gezien, maar daar lette ze niet al te veel op. Hij zou maar leren, hij zat immers aan haar vast. Rustig bleef de donkergrijze kattin zitten en gaf haar poot een snelle lik, terwijl ze wachtte op haar apprentice.

Hij bromde wat geërgerds toen hij gewekt werd. Hij was het vroege opstaan niet meer gewend en samen met zijn afgunst richting de training die hem te wachten stond, bleef hij over het algemeen redelijk afkeurend. Maar toch, hij hees zichzelf uit zijn nest en wist zich naar buiten te werken. Hij zag nog net zijn mentor verdwijnen door de kampuitgang. Wat had ze ook alweer gezegd? Burnt Sycamore? Ach... Daar zou hij straks wel heen gaan. Op zijn dooie gemak, zoals hij zich altijd gedroeg en met dezelfde neutrale, ongeïnteresseerde blik in zijn ogen, pakte hij een muis van de stapel en begon hij langzaam te eten. Hierna stond hij op en liep hij met rustige passen het kamp uit. Uiteindelijk kwam hij aan bij de Burnt Sycamore. Eventjes wierp hij een blik op zijn mentor en daarna plofte hij neer. Zijn staart krulde hij netjes over zijn voorpoten heen terwijl hij met een ietwat nukkige en emotieloze blik bleef zitten. Zwijgend.

Nettleleaf bleef rustig wachten, vele zouden niet van haar verwachtte dat ze best een geduldige kattin was. Je moest d'r natuurlijk niet kwaad maken, want dan zou je er niet zonder kleerscheuren vanaf komen, maar je kon haar best lang laten wachten, voordat ze daadwerkelijk haar geduld zou verliezen. Daarom bleef ze nu ook gewoon rustig zitten, kijkend naar de langzaam bewegende slierten mist en luisterend naar de geluiden om haar heen. Ze focuste zich op het kraken van een takje, wat de aanwezigheid van haar apprentice verried. Rustig draaide de donkere tabby poes zich om en haar blauwe ogen richtte zich op de jongere kater die in haar gezelschap was gekomen. Daarna draaide ze zich helemaal om, waardoor ze een goed beeld van haar apprentice kon krijgen. Rustig stapte ze van de verhoging af en liep naar de kater toe. "Ik weet niet wat Timesong al met je heeft doorgenomen, maar hij is dood en ik ben nu je mentor. Het maakt me niet uit wat je er van vind, je zult maar luisteren," miauwde ze met een snauwerige ondertoon. Nettleleaf kon zich nog goed herinneren hoe haar mentor, Thundergaze, haar op diezelfde manier had onderwezen. En deze manier zou zij weer doorgeven aan haar apprentice. "Allereerst ga je daar op de verhoging zetten, sluit je ogen en vertel me welke prooien je hoort, in welke windrichting ze zich bevinden en hoe je ze het beste kan vangen. En hou je oren open voor verrassingen." De kattin wees met het puntje van d'r staart in de richting van de verhoging waar ze net had gezeten. Ze had nog een paar leuke verrassingen in d'r achterhoofd voor de kater. Oh zeker wel.

Met die lichte frons op zijn gezicht bleef hij zitten, zijn priemende gele ogen neutraal terwijl hij naar de poes staarde. Hij weigerde emotie te laten zien, geen enkele, maar een lichte grauw verscheen even op zijn gezicht door haar woorden. Niet meer dan een hartslag, want daarna zat zijn gelaat alweer in de plooi. "Ik weet niet wat Timesong al met je heeft doorgenomen, maar hij is dood en ik ben nu je mentor. Het maakt me niet uit wat je er van vind, je zult maar luisteren," Had de poes gemiauwd. Als reactie keek Mockingpaw alleen maar weg, met dezelfde koppige doch neutrale blik op zijn gelaat. Zelfs zijn stem wilde hij niet aan haar schenken. Nee, het zou geen leuke training voor hem worden, maar dan kon hij die van haar ook wel vervelend maken. Hij kon op z'n minst de wederdienst bewijzen.
Daarom klom hij dan ook zwijgzaam op de rots. De poes wilde dat hij zijn ogen sloot? Nee, geen denken aan. Voor het eerst begon hij te spreken. "Nee." Miauwde hij enkel. Hij vertrouwde haar niet. Hoe wist hij zeker dat ze hem niet om zou leggen of iets anders uit zou halen het moment wanneer hij zijn ogen sloot? "Ik vertrouw je niet." Miauwde hij vervolgens simpeltjes, zoals altijd, wond hij er geen doekjes om.

"Ik vertrouw je niet," de woorden van de jongere kater deden haar eigenlijk best weinig. Ze had die woorden vaker gehoord, te vaak gehoord misschien. Eigenlijk waren er maar weinig katten die haar wél vertrouwde. "Dat levert je geen nieuwe mentor op en haalt Timesong ook niet uit de dood terug," miauwde ze kalm terug, terwijl haar blauwe ogen gericht bleven op haar apprentice. Oh nee, ze zou zijn spelletje echt niet mee spelen, daar had ze nu geen tijd voor. "Luister, of je speelt nu het spelletje mee en je kan zo snel mogelijk weer gaan, of je blijft hier koppig wezen en ik hou je de hele dag hier totdat je iets doet. De keuze is aan jou," haar stem kreeg een wat strengere ondertoon. Ze had geen tijd noch zin om meer woorden hier aan vuil te maken, ze zou laten merken wie hier hoger in rang stond. "En je hoeft me niet te vertrouwen, dat doet toch al niemand, maar ik doe alleen maar waarvoor ik gevraagd ben en daarmee uit," besloot ze haar verhaal.

Hij voelde de woede opborrelen door haar woorden, zoals hij wel vaker gevoeld had, maar zelden zo erg. Zijn klauwen krasten eventjes over het gesteente uit frustratie, maar hij hield zichzelf nog steeds gemaskerd, emotieloos. Als dit een spelletje van wilskracht was, dan zou hij dit niet zo snel opgeven. Nee, zeker niet. Hij bleef de poes dan ook aanstaren met dezelfde, nu ietwat vuile, ongeïnteresseerde blik in zijn gele ogen. Hij haatte de poes nu al met een passie. Vreselijk beest dat ze was. Ze verschilden zeker mijlen en waren meteen op de verkeerde voet gestart. Dat maakte nu niet meer uit. Hij wist nu al zeker dat dit rift nooit meer gesloten zou worden en het kon hem niet schelen. "Jij hebt het recht niet om over mijn mentor te spreken." Miauwde hij enkel, zijn stem toonloos. Op haar woorden over training ging hij niet in. Het was toch na zijn eerdere woorden vast al wel duidelijk dat hij niet ging gehoorzamen.

Haar oren draaide zich een beetje naar achter toe, toen ze de hoge geluiden hoorde van nagels over steen. Ze haatte dat geluid, bracht te veel herinneringen naar boven, herinneringen die ze had verbannen tot het donkerste hoekje van haar onderbewustzijn. Ze hielt haar ogen op de kater gericht, hij zou niet uit haar blikveld ontsnappen. De sfeer was ijzig geworden en ze wist maar al te goed dat ze nu niet verder moest gaan, wilde ze haar apprentice behouden. Ondanks dat, moest ze hem wel duidelijk maken dat ze niet met zich liet sollen. "Jij hebt het recht niet om over mijn mentor te spreken." De enige woorden die de kater tegen haar sprak. Nettleleaf's mondhoeken krulde iets naar boven toe. "Ik heb alle recht om over je mentor te spreken, Mockingpaw. Ik bén je mentor. Timesong is dood en 'ie komt je echt niet meer helpen, tenzij je zo graag naar Starclan wilt, zodat je oh zo geweldige mentor je kan trainen. Tot die tijd, luister je naar mij en hou je je kop over de rest." Haar stem was ijzig koud geworden, maar nog steeds rustig. Een sprankje woede was te zien in haar blauwe ogen, maar voor de rest was ze nog steeds emotieloos en met een strak masker op. Mockingpaw zou dit niet winnen, nooit.

De woede bleef borrelen en koken, maar het stroomde nog net niet over door de woorden van de poes voor hem. Zijn tanden knarsten wel iets over elkaar en hij kon de kille haat die hij nu al voelde voor zijn mentor niet meer uit zijn blik verbergen. "Ik heb alle recht om over je mentor te spreken, Mockingpaw. Ik bén je mentor. Timesong is dood en 'ie komt je echt niet meer helpen, tenzij je zo graag naar Starclan wilt, zodat je oh zo geweldige mentor je kan trainen. Tot die tijd, luister je naar mij en hou je je kop over de rest." Miauwde de poes, met een glimlach. Maar toch, dat vonkje woede, dat was meer dan genoeg van wat Mockingpaw nodig had. Bevestiging dat hij toch wel vat heeft. Vanaf de hoge rots waarop hij zat, zat hij ook nog iets hoger, iets wat hem ook nog een vonkje moed gaf. Het liefste was hij per direct naar Shrewstar gestapt en had hij om een andere mentor gevraagd, als hij nog steeds niet zo kwaad was geweest dat de poes zijn mentor als 'absent' had afgedaan. Hij wist dat de poes het zelf best zwaar had. Maar zijn rouwproces dan? Nee, het was haar nog niet vergeven. Maar hij kon de woorden toch niet over zijn kant laten gaan. "Sterf zelf.." Bromde hij dus giftig.

Het puntje van d'r staart schoot geïrriteerd van de ene naar de andere kant, deze kater wist goed op haar zenuwen in te spelen, maar ze moest de overmacht behouden. Zodra ze hem verloren was, was ze alles verloren. Tactisch spelen, al zou dat nog niet zo makkelijk worden. "Sterf zelf.." Die twee woorden deden haar opkijken, haar hoofd vullen met de mist van herinneringen.

"Sterf zelf.." De jonge kattin gromde haar laatste woorden, terwijl de sterke kaken van een oudere kater het laatste beetje leven uit d'r perste. In de verte, verborgen onder de schaduwen, keek een jong poesje toe hoe haar moeder werd vermoord door haar vader. Trillend zat ze daar, machteloos, niet wetend wat ze moest doen. "Moordenaar!" De stem kwam van rechts en nog net zag ze hoe een even oude poes op de grote kater afrende. "Lily!" Haar eigen stem sloeg over, terwijl de tabby poes achter haar zus aan rende. In een flits zag ze hoe hun vader de poes van zich afgooide en zich nu richtte op haar zus. Nettlepaw rende op haar vader af en zette al haar kracht in om de kater omver te beuken, ze wist hem in ieder geval wel te verwarren, nu zijn beide dochters hem aanvielen.
Nettlepaw keek vluchtig om zich heen om haar zus te vinden. De geur van bloed leidde haar naar de wit gevlekte poes, terwijl de geur haar beangstigde. Lily!" miauwde ze geschrokken, ze ging snel bij haar zus liggen en probeerde het bloeden te stoppen. Achter haar voelde ze hoe een schaduw over haar heen kwam en ze wist dat haar vader achter hen stond. Ze dook in elkaar, om Lilypaw te beschermen en om zichzelf iets veiliger te voelen.
"Nettlepaw, Lilypaw. Ga daar weg!" De stem van de toenmalige Deputy deed haar opkijken en ze vluchtte met haar zusje samen weg.
Hun vader werd van Shadowclan territorium verdreven en verbannen uit de clan, Lilypaw moest een paar weken in de Medicine Den verblijven en zijzelf had een gescheurd oor overgehouden aan het gevecht, maar ze hadden het overleefd. Alleen hun moeder had haar leven moeten geven, voor hen ...

Nettleleaf knipperde verward met haar blauwe ogen en een de vonk woede groeide tot een vlam. Ze gromde en haar nekharen gingen overeind staan. Met een krachtige sprong stond ze naast de jonge kater. "Een stap te ver, jonge leerling," gromde ze zachtjes. "Je blijft hier zitten, al is het de hele dag en nacht, geen eten, geen drinken, geen slaap. Totdat je een beetje respect leert te tonen voor diegene hoger in rang!" Ze ging naast de kater zitten en sloeg haar staart over haar poten heen, ze zal Mockingpaw eens goed de oren wassen.

Mockingpaw keek eventjes met een lichte frons toe hoe zijn mentor blijkbaar wat uit begon te zonen. Maar hierna zat ze plotseling naast hem. Fan-tas-tisch. "Een stap te ver, jonge leerling," gromde ze zachtjes. "Je blijft hier zitten, al is het de hele dag en nacht, geen eten, geen drinken, geen slaap. Totdat je een beetje respect leert te tonen voor diegene hoger in rang!" Klonk de giftige stem van zijn mentor naast zich. Mockingpaw had zijn blik eerst koppig afgewend maar de woorden van Nettleleaf bleven maar komen en komen en komen... Als een eindeloze waterval die zich in zijn oren boorden en die hem irriteerde. Zijn staart sloeg geagiteerd heen en weer en raakte twee keer zo dik. Zijn geduld vloeide dan ook langzaam weg. Hij zat de laatste tijd al absoluut niet goed in zijn vel en zijn mentor maakte het alleen maar erger door hier grandioos op in te spelen. Het was oneerlijk! Een licht gegrom ontsnapte uit zijn mond en zijn klauwen gleden langzaam terwijl haar zin voortduurde uit hun beschermende hulsjes. "Eén stap te ver inderdaad..." Gromde de kater binnensmonds. Hij zat nu echt aan zijn bloody limit.

Haar hart ging als een bezetene te keer en ze moest zichzelf nu echt weer terug onder controle krijgen, anders had ze zodadelijk nog meer problemen dan waar ze nu al in zat. Ze wilde haar eerste apprentice niet meteen verliezen aan dit soort situatie's. Daar was ze veel te goed voor. Ze bleef naast Mockingpaw zitten en sloeg d'r staart krachtig om haar poten heen. De jonge apprentice zou niet uit haar zicht verdwijnen, al moest ze zelf ook de hele dag en nacht hier blijven zitten. "Eén stap te ver inderdaad..." gromde het katertje naast haar. Ze gromde zachtjes. "Stil," siste ze hem toe.

-Skip in time, because I can't think of anything else D:-

De nacht begon te vallen, haar innerlijke rust was wedergekeerd. Nettleleaf's blauwe ogen staarde nog altijd voor zich uit, terwijl ze een stroom herinneringen tegen probeerde te houden. Haar spieren waren verkrampt en ze voelde zichzelf nogal energieloos, maar ze zou zich niet laten kennen door een kleine apprentice. Terwijl ze toe keek hoe de zon onder de boomgrens zakte, stond ze op. "Je mag gaan," miauwde ze, kal mals voorheen. "Mockingpaw, ik zie je morgen bij sunhigh bij de little creek, dan gaan we aan je vechttechnieken werken." Ze stopte eventjes, denkend over wat ze nog meer kon zeggen. "En ik stel een wapenstilstand voor. Je mag me haten met je heel je hart, ik ben en blijf je mentor," haar stem kreeg weer een scherp randje, Mockingpaw moest niet denken dat ze zo snel over zich heen liet lopen. Ze wilde haar apprentice gewoon niet kwijt, maar daar in tegen vertikte ze het ook om aardig te gaan doen. Dat zat niet in haar pakker, niet meer...