If you want to get out alive... Run for your life

Ze was niet ver van de tweebeen plaats af. Daar was ze zich pijnlijk goed van bewust. Maar ze kon het niet laten om hier af en toe te jagen. Een zekere nieuwsgierigheid dwong haar daarheen. Firestar kwam er immers vandaan. Hoe was het dan? Om daar te leven? Niet dat ze zichzelf gelonkt voelde door het leven als een kittypet. Maar gewoon de nieuwsgierigheid hoe iemand dan leefde was voldoende. Ze was immers een heel lange tijd in het kamp geweest door ziekte. Ze wist minder van de wereld af dan menig andere kat van haar leeftijd. En daarom wilde ze dat goed maken door zoveel mogelijk te ontdekken.

Met een licht nieuwsgierige frons op haar gelaat trippelde ze voorwaarts tot een hoge muur van vreemd hout voor haar opdoemde, met glimmende, gladde afwerkingen, iets waarvoor ze geen naam had. Nieuwsgierig keek ze ernaar en zette ze haar pootje er eventjes op. Een laag gegrom liet haar bevriezen en een diepe blaf liet haar achteruit deinzen... Hond... Hond! Alle haren die haar pels bezat rezen overeind toen ze naar het lage gegrom luisterde. Het drong door tot in het diepste van haar botten en wekte enkel angst op. Haar moeder... een hond. Oh Starclan nee. De houten muur rinkelde en beefde toen de hond zich ertegenaan wierp. Ze kon niet bewegen, haar poten leken vastgenageld aan de grond. Ze moest hier weg. Weg, weg, weg! Maar ze kon zichzelf niet in beweging dwingen.

Pas toen het hout begon te kraken, kon ze haar poten losrukken en begon ze te rennen. Het lage geblaf klonk niet ver achter haar, samen met het geluid van krakend hout. Ze wist niet of het dier los was gekomen, of dat het binnen was gehouden. Ze wist alleen dat ze hier weg wilde. Zo snel als ze kon, schoot ze een boom in niet veel verderop. En pas toen sloeg de echte benauwdheid toe. Haar adem ging moeizaam en gierend naar binnen, samen met dat bekende nare, drukkende gevoel op haar borstkas. Ze hikte zacht en kon nog net een paar snikken binnen houden. Ze was zich wezenloos geschrokken en wist niet eens of het dier nu echt rondwaarde, op zoek naar haar, of dat ze wel veilig was.

{Open}

Met een ruk schoot Littlewish overeind toen ze het geblaf van een hond hoorde en daarmee de vluchtende eekhoorn liet schieten. Haar oren waren plat tegen haar kop gedrukt en ze keek angstvallig om zich heen om naar de bron van het geluid te zoeken. Door de angst die meteen was komen opzetten was ze vergeten te luisteren waar het vandaan kwam, en nu wist ze niet of de hond ver weg was of dat ze moest vluchten. Ze besloot maar het zekere voor het onzekere te nemen en trippelde haastig weg, terug richting Thunderclan kamp. Hoe verder ze in dichte begroeiing kwam des te veiliger het zou zijn. Sinds haar nare ervaring met de pitbull was ze extra alert wanneer het aankwam op honden.

De kleine warrior hield halt toen ze plotseling een bekend geurspoor opving. Ze richtte haar oren weer naar boven en hoorde toen al snel een onrustgevend geluid. "Poppy?" vroeg ze verrast, toen ze haar blauwe ogen langs de stam omhoog liet glijden en haar zusje toen op één van de grote takken spotte. Binnen mum van tijd had ze haar klauwen in het hout geslagen en was ze naar boven geklommen. Ze ging naast haar zuster zitten en sloeg ongerust haar staart om haar heen. "Hey, wat is er gebeurd?" vroeg ze zachtjes. Haar manier van ademhalen klonk niet goed, misschien moest ze haar naar de medicine cat brengen?

Haar oren vlogen meteen weer naar achter toen ze Poppypaw's verklaring horen. Ze liet haar blik over haar lichaam glijden om haar te checken op verwondingen, maar tot haar opluchting kon ze er geen vinden. Ze ademde alleen nog steeds heel verkeerd en Littlewish gokte dat dat door de angst kwam. Ze kroop wat dichter tegen haar zus aan om haar proberen te kalmeren. "Rustig maar," suste ze zachtjes. "Ik hoorde hem ook, maar hij is hier niet. We zijn veilig." Ze glimlachte gerustellend, hopend dat dat zou helpen.

Littlewish fronste zachtjes toen ze Poppypaw hoorde verontschuldigen. "Sorry waarvoor?" vroeg ze verbaasd. Haar zusje kon echter niet antwoorden omdat haar schokkerige ademhaling eindigde in een hoestbui. Ongerust probeerde Littlewish haar te kalmeren door haar staart over haar rug te strijken. Dit was al de tweede keer dat ze haar zusje zo vreselijk zag hoesten. "Poppypaw, je moet echt naar een medicine cat, dit is niet goed meer," zei ze. "Misschien heb je wel greencough!" Ze wist niet veel van de ziekte, maar wel dat dit onwaarschijnlijk was omdat het meestal in leafbare voorkwam. Maar, ze kon geen andere verklaring bedenken voor haar zusjes symptomen. De medicine cat waarschijnlijk wel.