{Silverfang} Homesick

Haar passen waren resoluut terwijl haar ogen vochtig werden. Ze haatte het! Ze haatte de Thunderclan! Ze haatte hun gebied! Ze haatte hun jachttechnieken en hoe alles op plekken lag waar ze het niet kon vinden! Ze vond het onmogelijk om te wennen, vooral nu ze weigerde om te spreken met Silverfang. Ze had zich eigenlijk afgesloten voor iedereen, net zo’n ‘recluse‘ als ze eerst was, voordat Silverfang haar ietwat uit haar schulp had getrokken. Ze beet op haar lip en sprintte de grens over, terug het Skyclan gebied in.

Ze was mentaal niet helemaal voorbereid voor wat ze zou aantrekken. De destructie, het deed haar pijn. Alles leek vernietigd zijn. Het vuur had wild om zich heen gegrepen en z’n werk grondig gedaan. Ze kon het niet helpen. Het deed haar zeer om haar thuis zo te zien. Ze beet op haar lip toen ze in het kamp aankwam, of tenminste… Wat er van over was. Verbouwereerd bleef ze staan, starende naar de vernielingen. Was dat ooit haar thuis? Was dit alles wat er over was? Ze wendde haar blik af. Ze wist niet meer waar ze heen wilde, maar in ieder geval niet in het gebied van de Thunderclan. Ze weet niet eens meer hoe of waarom, maar uiteindelijk kwam ze uit bij het Sterrenmeer, wat wonder boven wonder nog wel iets herkenbaar was gebleven. Het was de eerste plek waar ze echt met Silverfang gesproken had… Ze stortte ernaast neer en legde haar voorpoten over haar kop heen. Ineengedoken bleef ze liggen, in stilte.

{Silverfang}

Met een frons op zijn gezicht staarde hij naar het hoopje ongeluk dat zijn spiegelbeeld moest voorstellen. Zijn gedachten waren wazig, nog steeds in de greep van de nachtmerries en nare herinneringen. Het was nu een paar dagen geleden sinds het Skyclan gebied verwoest was en hij zijn beste vriend had verloren. Leven in Thunderclan was nog steeds onwennig, maar beetje bij beetje begon hij de gebruiken en gewoontes te leren. Het zou echter nog heel lang duren voordat hij het een thuis kon noemen, en ook heel lang voordat hij het gevoel dat hij gefaald had uit zijn systeem wist te te krijgen. Ze hadden geen andere keus gehad, maar toch was het alsof zijn hart in tweeën werd gescheurd toen hij de beslissing moest maken om Skyclan achter zich te laten en de clan op te splitsen. Silverfang liep een diepe zucht over zijn lippen rolde en keek toe hoe de wind zijn stem meenam over het zachte, rimpelende water. Het sterrenmeer was het enige gedeelte van Skyclan dat onaangetast was gebleven. En de enige plek waar hij een toevlucht kon vinden zonder geconfronteerd te worden met de horror van zijn thuisplek. Toen hij dit voor de eerste keer zag was hij van de schok als bevroren blijven staan. Alles was opgegaan in het vuur en diens razernij had niks anders dan as en verwoesting achter gelaten. Het was verschrikkelijk. Silverfang had ook niks anders kunnen verwachten. Toch was hij terug gegaan, om met eigen ogen te zien hoe hij alles wat hij lief had was kwijtgeraakt.

Echt alles. Zijn thuis, zijn clan, zijn beste vriend en de liefde van zijn leven. Hij had haar vertrouwen geschaad en hij wist dat ze hem nu de rest van zijn leven zou haten. Dat deed meer zeer dan hij wilde toegeven. Silverfang klauwde zijn nagels in de harde ondergrond en kneep zijn ogen stijf dicht om de neiging om te gaan schreeuwen te onderdrukken. Toen hij het geluid van pootstappen hoorde keek hij op. Hij schrok toen hij Dogdance even verderop bij de oevers zag neerstorten. Wist ze dat hij hier was? Het was alsof het lot hem nog even extra wilde tarten. Eerst overwoog de kater om gewoon stil weg te sluipen. Ze zou zijn aanwezigheid hier toch niet op prijs stellen. Maar, hij wist dat wegrennen geen optie was. Bovendien ging zijn hart toch tegen beter weten in naar haar uit, ook al kon ze hem op dit moment niet uitstaan. Hij was bezorgd om haar en hij wilde weten of ze wel in orde was. Zwijgzaam kwam de kater overeind en stapte hij op haar af. "Dogdance?" vroeg hij voorzichtig.

Dogdance staarde nog eventjes naar de reflectie in het rimpelende water, maar kneep daarna haar ogen stijf dicht. Nog steeds hoorde ze het geschreeuw van anderen op elk onbewaakt moment. Voor iemand die druktes al niet kon uitstaan, was massale paniek verschrikkelijk. Vooral als je er zelf een deel van uitmaakte... De poes huiverde eventjes. Nee, ze kreeg het niet weg. Het bleef hangen. Het liefste wilde ze blind en doof zijn, maar ze wist toch wel dat haar eigen gehoor en ogen het op dit moment niet zagen. Het was enkel een fabricatie van haar gedachten, spookbeelden. Maar dat maakte het niet minder erg. En het maakte het verraad dat ze van Silverfang voelde niet minder bitter...

Silverfang... De poes krulde zichzelf nog wat meer op, kromp nog wat verder ineen en probeerde de gedachten aan Silverfang uit te bannen. Maar elke keer dat ze dat probeerde, kwamen er alleen maar meer gedachten over hem omhoog, negatieve gedachten bovendien. Alsof een koude klauw zich om haar hart sloot en deze verkleumde. Hoe kon hij de clan laten opsplitsen? Hadden ze dan niet nog kunnen zoeken naar een nieuwe plek? Hij had het veel te snel opgegeven!... Als Deputy had hij moeten vechten voor de clan. Stiekem deed het haar dan ook deugd dat hij zich niet meteen thuis voelde hier. Dat gaf haar nog iets bewijs van zijn Skyclan-katheid. Ze schrok op toen ze zijn stem hoorde en legde haar oren meteen achteruit. Terug bij af was ze wel qua het vertrouwen in hem en de wereld... Nou ja, bijna dan. "Wat?" Snauwde ze, haar stem licht bevend door de emotie tot haar eigen grote irritatie.

Hij bereidde zich voor op een snauw, hatelijke uitdrukking of enig ander dat hem op dit moment zou moeten kwetsen. Hij had ook niks anders verdiend op het moment, maar wegkwijnen in zelfmedelijden had geen zin. Daar was hij sowieso niet het type voor. Silverfang deed zwijgend een stap naar voren nadat hij haar naam had geroepen. 'Wat?' antwoordde Dogdance, duidelijk niet blij dat hij hier was. Silverfang nam zich voor dat hij haar zo met rust zou laten, hij wilde eerst weten of ze wel oké was. De vernietiging van Skyclan moest een hele grote impact op haar hebben gemaakt en hij had tot nu toe nog niet echt de mogelijkheid gehad om er met haar over te praten. Niet dat hij dat zo graag wilde, zijn keel leek bijna te worden dichtgeknepen bij de gedachte om er achter te komen hoe ze nu over hem dacht. Hij wist het al, maar om het daadwerkelijk uit haar mond te horen was wat anders. Bovendien bracht het dingen naar boven waar hij liever niet aan herinnerd wilde worden. Om dat allemaal te negeren en het gewoon te ontvluchten leek plotseling een veel betere optie. De zilvere kater zakte even lichtjes door zijn voorpoten. "Gaat alles goed?" Stomme vraag. Natuurlijk ging het niet goed. Zelfs een hond kon op dit moment zien dat ze zich miserabel voelde. Maar veel beter leek hij op dit moment niet uit zijn mond te krijgen.

Dogdance legde haar kop naast haar poten, weggedraaid. Ze erkende zijn presentie niet. Ze wilde hem niet erkennen. Haar staart zwiepte geagiteerd en ligt nerveus heen en weer. Het verlies van Skyclan en het mogelijke verlies van Silverfang bevielen haar maar niks. Zelfs al had ze een nieuwe vriend gevonden in Thunderclan, deze kon het niet vervangen. Hij kon niet het gemis vullen die de SkyClan had achtergelaten. Alles zou nooit meer hetzelfde zijn, dat was één ding dat ze wel wist. Ze vernauwde haar ogen en sloeg met haar staart toen Silverfang zijn vraag stelde. "Prima." Spuwde ze. Wat was dat nou weer voor een stomme vraag... Alsof het goed zou gaan.

Al die tijd had hij het moment gevreesd dat ze weer een keer alleen zouden zijn. En nu het zo ver was, was het eigenlijk alleen nog maar erger dan hij zich had voorgesteld. De ongemakkelijke stilte die tussen hen viel, liet hem alleen nog maar meer koortsachtig naar woorden zoeken die hij niet kon vinden. Zijn gedachten maalden door zijn kop als een chaotische storm, iets waar hij normaal gesproken nooit last van had. Zo waren er wel meer dingen die nu anders waren. Er was veel was veranderd. Silverfang openden langzaam zijn bek. "Heb je.. het kamp gezien?" vroeg hij ernstig. Ze konden er niet omheen. En hij wilde weten of hij haar de verschrikking ervan kon besparen. Niet dat dat echt mogelijk was..

Kon hij niet weggaan? Ze verlangde bijna naar al die eindeloze pesterige ruzies die ze met hem gemaakt had, in plaats van deze kille stilte die ze nu ophield. "Heb je.. het kamp gezien?" Miauwde Silverfang aarzelend. "Ik ben er geweest ja," Miauwde Dogdance als reactie, mat van toon maar ook zeker heel erg koeltjes. De poes weigerde hem nog steeds aan te kijken. Ze kon hem op dit moment niet vergeven. Het liefst wilde ze haar klauwen in zijn nek begraven, tegen hem schreeuwen, hem vragen WAAROM! Maar tegelijkertijd wilde ze ook tegen hem aan kruipen en troost zoeken... Hem laten zeggen dat alles goed zou komen.. Maar omdat beide in haar hoofd geen valide plan was, bleef ze hier maar apathisch liggen.

Wat was het erg om haar zo te zien liggen. Te beseffen hoeveel pijn ze leed en hij haar niet kon troosten. Dat hij niet naast haar kon liggen en steun kon zoeken in haar warme vacht. Niet dat hij dat eerder echt had kunnen doen, op een paar zeldzame momenten na dan, maar nu sloeg het besef wat hij kwijt was harder op hem in dan ooit. 'Ik ben er geweest ja,' miauwde Dogdance, bijna kil. Silverfang's blik werd even dof van het verdriet dat in zijn ogen schuil ging. Plots kwam de gedachte dat alles zijn schuld was weer in één klap terug en dat gevoel was zo groot dat het als een koude klauw om zijn hart sloeg. "Dogdance, ik.." De kater liet zijn oren hangen, verslagen. "Het spijt me.."

Ze huiverde eventjes toen ze weer terug dacht aan het vernietigde kamp en kon nog nauwelijks een snik onderdrukken. Het was even teveel. De poes wilde Silverfang's woorden dan ook meteen met nog een snauw beantwoorden. Ze hief zichzelf overeind en trok haar bovenlip op in een woedende grauw terwijl ze zich half omdraaide naar de kater. "Wat maakt dat nou ui-" Begon ze, haar toon gevaarlijk kwaad, maar ze stopte mid-woord toen ze zag hoe Silverfang eraan toe was. "S-silverfang..?" Mompelde ze, ietwat verslagen door zijn uitdrukking.

Het was inderdaad even teveel. Tot dusver had Silverfang nog geen één keer de tijd gehad om het echt goed tot zich door te laten dringen en simpelweg te rouwen om alles wat hij kwijt was geraakt. Maar, hij wilde niet instorten. Niet nu, niet voor Dogdance. Dus verbeet hij zichzelf en probeerde hij het beeld van het verwoeste kamp weer voor zijn ogen weg te krijgen. Hij hoorde de stem van Dogdance en dit bracht hem weer terug. 'S-silverfang..?' Ja, dat was wat hij opving, en niet haar kwade snauw die ze te midden staakte. Hij keek haar even stomverbaasd aan. Was dat.. bezorgdheid? Om hem?

De woorden staakten in haar keel, haar bezorgde uitroep om hem. Ze wist niet waar deze vandaan was gekomen, maar hij was er gekomen. Maar wat hier op volgde was voor haar een ongemakkelijke stilte. Ze opende haar mond om nog iets te zeggen, maar kreeg er niks uit. Dus sloot ze hem maar weer. Ze was in de war door haar eigen kreet, haar eigen emoties. Ze kneep haar ogen eventjes dicht en wendde haar blik weer af. "Ik.. ik ga weer.." Mompelde ze, haar kop schuddende. Haar oren had ze platgelegd en ze draaide zichzelf weg van Silverfang. Ze voelde zich nog meer uit haar doen. Normaal liet ze haar 'prooi' nooit zo snel aan als ze eenmaal bezig was met kwaad worden. Maar ze was ook niet helemaal zichzelf op het moment. Het enige wat ze voelde was.. heimwee.

Was haar haat jegens hem dan toch niet zo groot als hij had gedacht? Silverfang durfde er niet teveel op te hopen, maar dat ene woordje had toch een klein warm gevoel naar boven gebracht. 'Ik.. ik ga weer..' mompelde Dogdance, duidelijk een beetje van slag. De kater keek toe hoe ze zich van hem weg draaide. Hij zette snel een stap naar voren, waarmee hij nog één keer een reactie uit haar probeerde te lokken. Hij kon er niks aan doen, de manier hoe ze nu keek was zo hartverscheurend dat hij wel ongerust om der mòest zijn. "Wil je dat ik met je mee loop?" vroeg hij zacht. Het idee dat ze alleen terug naar Thunderclan zou lopen stond hem niet echt aan, maar als ze hier behoefte aan had zou hij daar respect voor hebben. Er verscheen een scheve glimlach op zijn gezicht. Al was die bijna onzichtbaar, toch was het een teken dat de oude Silverfang er nog in zat. "Ik zal m'n mond houden, beloofd," voegde hij er braaf aan toe.

Haar pootkussentjes schrijnden nog iets na. Maar ze negeerde het. Ze wilde hier nog niet weg. Ze wilde hier het liefste blijven. Maar als wat zou ze dan geclassificeerd worden? Een rogue? Een kat die niet meer bij de clans hoorde? Dat ging haar op de één of andere manier toch ook wat te ver... Ze kon geen afscheid nemen van het clanleven. Rogues waren net zo verachtelijk als haar broer dat was.
De stem van Silverfang onderbrak haar gedachten en liet haar wat behoedzaam over haar schouder loeren. "Wil je dat ik met je mee loop?" Miauwde de kater. "Ik zal m'n mond houden, beloofd," Zijn glimlach liet haar eventjes smelten, maar ze hield zichzelf op dit vlak toch wat tegen. "Ik ga niet terug naar de Thunderclan, nog niet dan, als je dat soms denkt.." Miauwde Dogdance wat mat. "Maar als je mee wilt lopen, ik kan je toch niet tegenhouden." Het was niet exact een laat me met rust, maar ook niet een uitnodiging. Het liet alleen maar meer haar twijfel zien.

'Ik ga niet terug naar de Thunderclan, nog niet dan, als je dat soms denkt..' miauwde ze ietwat mat. Silverfang schudde zijn hoofd. "Dat geeft niet, ze weten dat ik hier ben," reageerde hij. Omdat de gebeurtenis nog zo kort geleden was voorgevallen, leek Firestar het te begrijpen dat de Skyclankatten af en toe hierheen kwamen. Het was geen teken dat ze niet loyaal waren, enkel een proces van rouw die ze allemaal moesten doorlopen om het achter zich te kunnen laten. Silverfang wilde hier echter niet langer blijven, het bracht teveel nare herinneringen naar boven. 'Maar als je mee wilt lopen, ik kan je toch niet tegenhouden,' miauwde Dogdance. Het was geen directe afwijzing en zijn afkeer om haar alleen te laten bracht hem over de streep. Silverfang knikte en liep toen zwijgend met haar mee.

Het was vreselijk om het Skyclan territorium zo te zien. Zo bekend toch zo onbekend. Ze kon het niet ontkennen. Het deed haar pijn om het zo te zien. Maar kon ze dat aan iemand kwijt? Tot nu toe niet. "Dat geeft niet, ze weten dat ik hier ben." Reageerde Silverfang op haar. Dogdance lachte wat schamper. "Dan weten ze tenminste dat één van ons twee er is." Reageerde ze wat droogjes, haar pas wat versnellende. Ze vertrouwde er toch op dat de kater haar wel bij kon houden. Ze keek nog een keer naar het sterrenmeer en wendde daarna definitief haar blik af. "Ben benieuwd hoe lang Thunderclan me nog in hun clan tolereert." Filosofeerde ze hardop. Niet echt tegen Silverfang sprekende, maar wel duidelijk verstaanbaar.

Toen ze het sterrenmeer achter zich lieten versnelde Dogdance haar pas, alsof ze er zo snel mogelijk vandaan wou. Silverfang kon haar geen ongelijk geven en liep achter haar aan. Zijn poten waren goed geheeld na de brand. Hij was er pas later achter gekomen dat hij verscheidene voetkussentjes geschroeid had, een pijn waarvan hij eerst had gedacht dat het was ontstaan door de vermoeidheid van het vele lopen. Maar, het bleek toch wat serieuzer te zijn dan dat. Niet zo gek als je je in een brandend kamp stort. Gelukkig was het niets wat een medicine cat niet kon verhelpen en waren de wonden niet zichtbaar. De enige littekens die hij van het incident had opgelopen waren mentaal. 'Ben benieuwd hoe lang Thunderclan me nog in hun clan tolereert,' filosofeerde Dogdance hardop. Silverfang keek naar haar en grinnikte binnensmonds. Als ze zo bleef praten werd het wel heel moeilijk om zich aan zijn belofte te houden.

Een zacht gegrinnik was achter haar hoorbaar en Dogdance liet haar wenkbrauwen samen komen tot een lichte frons, zo eentje die haar ogen ook licht vernauwde. Langzaam draaide ze haar kop ook om naar de zilverkleurige kater die het geluid uitgestoten had. Haar met blauw-grijze strepen versierde staart zwiepte licht geagiteerd heen en weer terwijl ze omkeek en haar blik in die van Silverfang boorde. Ze zag eigenlijk de humor er niet van in, deze situatie. Dus ze begreep ook Silverfang's gegrinnik niet. Haar stem kwam er dan ook licht kil uit, hopelijk Silverfang eraan herinnerende dat ze hem nog niet vergeven had van zijn acties. "Is de machtige deputy zijn tong verloren? Of vind hij het zo grappig dat hij er geen woorden meer aan vuil wil maken?" Miauwde ze, waarna ze haar blik weer naar voren richtte.

Ja, hij amuseerde zich zowaar. Het was nog geen lach, bij verre van, maar toch voelde hij zich al beter dan vanochtend. Waarschijnlijk kwam het door haar aanwezigheid, ook al was die waardering misschien niet wederzijds. Het feit dat ze hem in haar buurt tolereerde voldeed al genoeg. Silverfang fronste even. Dat één poes zoveel invloed op hem kon hebben. Als hem dit twee jaar eerder was verteld had hij diegene waarschijnlijk heel hard uitgelachen. 'Is de machtige deputy zijn tong verloren? Of vind hij het zo grappig dat hij er geen woorden meer aan vuil wil maken?' miauwde Dogdance. Silverfang keek op en spitste zijn oren bij het horen van de oude bijnaam die ze hem altijd had gegeven. Hij was geen deputy meer, en het verwarde hem even dat Dogdance hem nog steeds zo noemde. Was ze het vergeten? Silverfang dacht van wel, hij kon zich namelijk niet voorstellen dat ze hem opzettelijk nog zo zou noemen. Ze had hem altijd gehaat om zijn rang. Of, toch niet? Silverfang voelde even een warmte naar zijn kop stromen, maar schudde die snel weg en versnelde zijn pas zodat hij naast haar kwam te lopen. Hij keek haar aan en fronste. "Wordt het niet eens tijd voor een nieuwe bijnaam?" De toon in zijn stem was plagend, maar ergens was hij toch nieuwsgierig naar haar bedoelingen erachter.

Met bruuske passen stapte Dogdance op. De as voelde smerig aan onder haar poten en bij Starclan... Hoeveel lichamen zouden hier nog zich bevinden? Clangenoten die het nooit hadden gered om bij de vierboom te komen? Ze slikte haar emoties eventjes weg. De gedachte werd haar even teveel. Want ze wist zeker dat ze niet iedereen had gezien bij de vierboom... Silverfang's stem deed haar haar oren eventjes spitsen en ze fronste lichtjes. Wat bedoelde hij nou weer? Ze keek eventjes om met lichte verwarring en nog steeds diezelfde kritische frons. Toen besefte ze het zich. Machtige deputy. Hij was geen deputy meer... Dogdance snoof eventjes en trok haar kin de lucht in, weigerend haar fout terug te geven. "Dus toch je tong niet verloren?" Miauwde ze nog steeds scherp, al voelde ze het schaamrood naar haar wangen kruipen, ze raakte duidelijk in de knoop. "Ik zei het niet voor niks, ik moest immers even kijken of je je tong niet ingeslikt had, machtige voormalige deputy." De uitleg sloeg nergens op, dat besefte ze zich zelf ook wel.

Hij zag de verwarring op haar gezicht. Het leek even te duren voordat ze besefte wat ze had gezegd, maar Silverfang wist dat als ze het eenmaal door had ze haar fout niet zou toegeven. En jawel, het schaamrood trok naar haar wangen en ze hief haar kin snel de lucht in. 'Ik zei het niet voor niks, ik moest immers even kijken of je je tong niet ingeslikt had, machtige voormalige deputy,' miauwde ze scherp. Silverfang trok zijn mondhoek omhoog in een waterige, scheve glimlach. Hij besloot maar te doen alsof hij dat geloofde, om haar er niet nog ongemakkelijker op te laten voelen. "Aha, vandaar," mompelde hij, waarna hij zijn blik weer op de weg voor hen richtte. Hij was benieuwd waar Dogdance naartoe ging, maar de stilte en het aanblik van de zwarte omgeving brachten zijn gedachten weer terug naar Skyclan. De kleine glimlachte vervaagde en een wolk van droefenis schemerde weer voor zijn ogen. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg en dan het as van zijn poten wassen. Hij had gedacht dat hij wat rust zou vinden als hij zijn oude thuis weer terug zou zien, maar de aanblik van de verwoestingen hadden de herinneringen pijnlijk teruggebracht.