Sallows on the shore {+Leopardspots}

Petalcloud snoof de geur van bladval op. Ze had geen hekel aan dit seizoen, ondanks zijn kou en zijn regen. Het waaide behoorlijk hard en de bomen hadden weinig bladeren meer over. De grond, daarentegen, was bedekt met een dikke laag gebladerte. Het was een zacht, nat tapijt van warme kleuren.
Ze zag weinig tweebenen meer in het gebied. Weer en wind joeg hen hun vreemde nesten in. Ze zag er één lopen, dik ingepakt in die rare vachten die geen deel van henzelf waren, maar die had ze niet van dichterbij kunen bekijken, want hij had een hond gehad. Tweebenen, vreemde wezens. Ze hielden zowel katten als honden in hun nesten, en die leken de tweebenen helemaal niet te haten. Hoe konden tweebenen zowel van katten als van honden houden, die elkaars vijanden waren? Hoe kon die ene, mysterieuze soort zowel vriend als vijand zijn van de katten?
Ze liep langs de rivier en keek naar het water. Misschien moest ze maar een poging tot vissen doen. Dat was ze gisteren ook al van plan geweest, maar doordat ze Graverobber tegen was gekomen, was ze het vergeten. Ze ging aan de oever zitten en keek naar het water. Ze hoefde niet lang te wachten voor er een kleine vis langszwom, maar ze sloeg te langzaam en miste. De vis verdween in de diepte. Petalcloud schudde haar kop. Ze moest even inkomen. Ze had al niet meer gejaagd sinds de geboorte van haar kittens. Concentreer je op het water, dacht ze streng, terwijl ze de gedachte aan de kittens van zich af duwde.
Ze wist een klein visje te vangen, maar ze kon er niet erg blij om zijn. Die ene gedachte aan Missingkit en haar broer hadden haar somber gemaakt. Ze keek op en zag nu pas de bomen die aan de overkant van het water stonden. Waterwilgen, sallows. Petalcloud probeerde aan iets anders te denken, maar het beeld van Hawkscreams kleine evenbeeld bleef in haar hoofd opkomen. Die dichte oogjes die niet open zouden gaan, dat lieve, kleine snuitje. Sallowkit...
Ze spitste haar oren toen ze pootstappen hoorde en ze rook een RiverClan geur. Ze draaide zich om en glimlachte, proberend niet te laten merken dat het huilen haar op dit moment nader stond dan het lachen.

De poes die tevoorschijn kwam droeg een dikke waterrat tussen haar kaken en glimlachte. "Hallo, Petalcloud toch?" murmelde ze, waarna ze haar prooi losliet. Petalcloud knikte. "Leopard... Leopard... spots?" vroeg ze. Over het 'Leopard-' was ze vrij zeker, maar ze wist niet zeker of ze het achtervoegsel goed had onthouden. Ze keek naar de dode waterrat. Petalcloud vond het er onprettig uitzien, hoe hij in zo'n onnatuurlijke houding tussen de bladeren lag. Zo achteloos op de grond gegooid. Zo achteloos gingen zij katten om met de dieren die ze doodden. Alsof het maar levenloze dingen waren. Petalcloud moest moeite doen om haar glimlach op haar gezicht te houden. Er klopte niets van. Om gestorven katten werd gerouwd, maar tegelijkertijd moordden ze zelf aan de lopende band. Hadden vissen gevoel? Treurden muizen om de dood van een familielid? Niet nu, dacht ze en ze duwde de gedachten hardhandig naar de achtergrond. Ze wilde hier niet nu over nadenken. Ze wilde niets aan Leopard laten merken. "Goede vangst," mompelde ze, met een klein gebaar naar de waterrat.