The land of wonders {& Wonderland}

Ken je het gevoel alsof je aan de rand van een klif staat? Alsof je het vallen al beleefd, met je voeten nog op de grond, met de wind die om je oren suist en de zon die op je haar schijnt?

Dat gevoel had Snowdot. Ze wou het uitschreeuwen, moord en brand gillen. Maar dat deed ze niet, daar was ze te verlegen voor. In plaats daarvan piepte ze. "Hoi". Ze moest een gesprek met haar aangaan, ze zag er zo aardig uit.. Zo vrolijk, en zo lief. "En wat doe jij hier?.." Mauwde ze zachtjes. Het leek alsof het stiller was dan anders. Ze kon de muizen horen scharrelen en de vogels zachtjes horen fluiten. Een blad viel voor haar poten.
De worden 'vrede' en 'rust' schoten door haar hoofd. Maar ook andere woorden.. Woorden die met de poes te maken hadden en die ze niet wou vertellen. Waar ze niet aan wilde denken, te privé. Te.. raar. Ze wist zeker dat andere dit niet zouden denken, gewoon normale dingen als 'wat doet zijn hier in starclans naam?' of 'wat ziet ze er aardig uit'. Niet de dingen die zij dacht, de beelden die door haar hoofd spookten.

Ze was officieel gek. Er was niks anders mogelijk.. De gevoelens die zij had klopte niet, de dingen die zij dacht waren onmogelijk. "Lekker weertje hé?" Doorbrak ze de stilte.

Wat onzeker keek Wonderland de poes die ze net was tegengekomen aan. Ze had iets... aparts over zich heen. Wonderland kon het niet plaatsen en zei dus ook niks, maar het gevoel was er. Toch bleef Wonderland vriendelijk, alsof ze ooit wat anders deed. Natuurlijk had ze haar felle kanten, maar over het algemeen probeerde ze vriendelijk blijven. "Hallo," Groette Wonderland, met een voorzichtige glimlach op haar gezicht. "Ik.. Ik was gewoon aan het jagen? Ik ben net klaar, dus ik ga weer terug naar het kamp." Miauwde ze, haar kop wat scheef houdende, de vraag klonk niet helemaal oké op de één of andere manier. "Maar goed, wat ben jij dan aan het doen?" Probeerde Wonderland met een vrolijke glimlach. "En ja, het weer is mooi trouwens." Besloot Wonderland vervolgens.

The land of wonders {& Wonderland} HiMazke

"Ik.. Ik was gewoon aan het jagen? Ik ben net klaar, dus ik ga weer terug naar het kamp." Nee, ze wilde niet dat ze terug ging! "Maar goed, wat ben jij dan aan het doen?" Snowdot wiebelde met haar oren. "Gewoon.. Een beetje drinken.." Mompelde Snow. Een koel briesje waaide door het bos, en woelde door de takken van de bomen. Een groepje vogels vloog in de verte weg, het gekabbel van het beekje was goed te horen. Doodse stilte.

Wonderland rekte zich eventjes uit en glimlachte nog even warm en vriendelijk naar de poes. De lapjespoes met haar groene ogen knikte nog eventjes vriendelijk naar de sneeuwwitte poes. "Succes dan," Miauwde Wonderland vriendelijk, "Moet vast wel goed komen, of niet?" Miauwde Wonderland optimistisch, haar blik richtende op de strakblauwe lucht, afgeleid rakende zoals wel vaker.

"Succes dan," Snowdot staarde haar verward aan. "Moet vast wel goed komen, of niet?" Zei ze met haar blik op de hemel gericht. Snow knike langzaam en draaide haar om. Ze boog zich voorover en begon zachtjes te drinken. Ze vond het jammer dat er geen vis in zwom, dan zou Shadowclan leren vissen en hadden ze wat meer dan ratten, muizen, padden en soms een verdwaalde eekhoorn. 'Misschien' Dacht ze 'smaakt vis wel heel lekker..' Snel stopte ze met drinken en keer de zich om. Snow voelde dat ze te veel had gedronken, in haar maag verspreidde zich een rot gevoel. Alsof er langzaam ratten in liepen, en elk hoekje in beslag namen.

Wonderland hield haar kop nog even wat scheef toen de poes niks meer zei en zich omdraaide. Haar gevlekte pels danste om haar heen toen ze haar schouders ophaalde en zich daarna maar omdraaide om door te lopen naar het kamp. Maar net toen de poes zich aan het omdraaien was, draaide Snowdot zich weer naar haar toe. Wonderland hield haar kopje scheef en een lichte frons deed haar groene ogen vernauwen. "Zeg, gaat het wel?" Miauwde de poes wat vragend.

"Zeg, gaat het wel?" Snowdot knikte stijfjes, en liep naar de poes. "Wat is jou naam eigenlijk?" Ze hield haar kop een tikkeltje scheef, en negeerde het gekrabbel van de muizen pootjes. Nu ze haar aandacht had mocht ze die niet verliezen! "Mijne is Snowdot" Ze probeerde ietsje langzamer te lopen, om haar aandacht ietsje langer vast te houden. Haar hart ging als een razende tekeer, maar ze probeerde het niet te laten merken. Misschien zou zij ook denken wat zij dacht..

~Ik hou het nog geheim XD