Leather, who are you? [SPT]

Een redelijk kleine, grijze tabby kat lag op de grond in het Bloodclan territorium. Haar stralende blauwe oogjes staarde doelloos door het kamp, een zachte zucht rolde over haar lippen. Ze was bij de bloodclan gekomen voor verbetering, om minder alleen te zijn. Maar tot dusver was dat nog niet echt gebeurd, zeker niet zelfs. Leather had nog amper vrienden gemaakt in deze Clan, maar ja.. Een zwarte kater kwam op haar aflopen, na even lang nadenken wist ze zijn naam weer; Loci. 'En wat doe jij hier zo alleen.' Leather haalde haar schouders op. 'Blijkbaar vinden de meeste katten mij niet een prettig gezelschap..' Murmelde ze zacht, het was in ieder geval niet gelogen.

OOC; Sorry voor late reactie! Het was nog al druk op school en dus was ik dit topic vergeten ;_;

'En wat als ik niet een van de meeste katten ben?' Klonk de vragende stem van de zwarte kat, die was gaan liggen. 'Dan ben je een van de weinigen..' Een kleine glimlach sierde haar mond, was bijzonder was. Want over het algemeen, glimlachte de jonge tabby kat nauwelijks. 'Maar ik stel het wel op prijs, dat je hier bij me komt zitten.'

'Wanneer ben jij bij de Bloodclan gekomen.' Vroeg de kater. 'Ik denk ongeveer één maan geleden, het is puur toeval dat ik hier terecht ben gekomen.' En eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling, maakte ze de zin in haar hoofd af. Een huivering schoot langs haar ruggengraat, terwijl ze terugdacht aan die vreselijke dag. Waarin ze haar familie was verloren.

'Ik ben hier op mijn 6 manen aangekomen, en dat had ik ook niet van te voren gepland. En ik heb dringend een nieuwe mentor nodig anders kan ik wel vergeten mijn training ooit nog af te maken.' Leather knikte begrijpend, het leven in de Bloodclan was sowieso al hard. De trainingen waren hard nodig, vooral als je echt respect af wilde dringen bij de ouderen. 'Misschien kunnen we samen trainen, ik heb nog geen mentor maar kan wel een beetje vechten. Wellicht leren we nog iets van elkaar?' Een van haar zeldzame glimlachjes was op haar gelaat verschenen, terwijl ze naar de donkere kater keek.

De kater knikte. 'Ik heb wel al wat geleerd van voor ik hier kwam.' Sprak hij, hoewel Leather het gevoel kreeg dat hij iets voor haar achterhield. Iets waar hij niet graag over sprak, afijn wat boeide het ook. Ze moest haar neus niet in andermans zaken steken. 'Ik heb mezelf wel een aantal dingen aangeleerd, ook een paar dingen geleerd van mijn ouders.' Ze glimlachte mistroostig bij de gedachte aan haar ouders. 'Voordat ze ons verlieten..' Murmelde ze er haast onhoorbaar achteraan.

'Ik heb ook niet de beste ouders gehad.' Miauwde Loci. 'Familie is niet makkelijk.. En hoe erg ik mijn ouders ook haat voor het feit dat ze ons achter hebben gelaten, ik mis ze nog elke dag.' Het was meer dan ze eigenlijk wilde zeggen, maar het was wel de waarheid. En eigenlijk was het ook wel eens fijn, de woorden hardop uitgesproken te hebben. De zwarte kater leek de geschikte kat om het tegen te vertellen, ze vertrouwde hem op de een of andere manier. Een vertrouwen dat ze niet had in de meeste katten.

De tabby poes was compleet vergeten, dat ze nog aan Loci had voorgesteld te oefenen met vechten. "Zullen we dan maar gaan trainen? Kijken of we elkaar iets aan kunnen leren," miauwde ze - voor haar doen vriendelijk.