Oh, I wouldn't dare.

<sub>Met zijn blauwe blik gluurde hij het kamp rond om nadien te blijven haken bij de stapel prooi. Een kille wind rolde door zijn vacht heen en liet hem achter met een zacht gerommel, veroorzaakt door de honger die heerste in zijn maag. Hij had vandaag nog niets binnen gekregen, dus konden ze niet reclameren dat hij niks mocht eten gezien hij nog niets voor de Clan had gedaan. Hoe kon je nu met een lege maag op jacht? Het prooidier zou je al van mijlenver horen aankomen, zeker als je zo'n luide maag had als Rattlepaw. Een ijzige blik zweefde rond in zijn ogen toen hij richting het prooi liep, en ook toen de kater met een kleine mus vast geklemd tussen zijn stevige kaken terug naar zijn plekje kuierde. Zodra hij zich neer had gelegd op de koele aarde zette hij zijn hoektanden in het sappige vlees om er nadien een stuk van af te rukken en er mateloos genietend op te kauwen. Het was nog één van de dingen waar hij steeds geen genoeg van kon krijgen, eten. Trainen, jagen, patrouilleren en al die soorten dingen voor de Clan doen vermoeide hem door de saaiheid ervan. En gezien zijn aparte karakter deed hij het dus ook vaak in zijn eentje.

>> Open</sub>

_{Zijn wenkbrauw ging wat hoger staan toen hij een knik van de kat naast hem kreeg. Lichtelijk nieuwsgierig door het plotse gebaar keek hij de kater die het hem had gegund na. Eerst was hij sprakeloos. Niemand zei of knikte ooit naar hem, maar zodra hij doorhad dat het Smokebreath was sijpelde zijn hoop de grond weer in. Het was zijn oudere broer. En die deed het vast alleen omdat ze familie waren. Een kleine zucht verliet zijn bek en met een wat sombere blik staarde hij naar het levenloze karkas van zijn voedsel. Toen Rattlepaw weer opkeek om te zien wat Smokebreath had meegenomen verscheen een ietwat nadenkende uitdrukking op zijn gezicht. Een hagedis? “Is dat wel eetbaar?” Miauwde hij met één paar glimmende ogen van nieuwsgierigheid. Wat zijn vraag wel niet bevatte van inhoud besefte hij niet. Spotten met anderen hun eten, hij wist gewoon niet dat dat anderen een slecht gevoel gaf. Of dat ook het geval was bij de Medicine cat, dat was nog een raadsel. De gelijkkleurige oudere kater had een apart karakter, had hij te horen gekregen. Of dat ook waar was dat viel nog te bezien.}

_{Zijn lichtblauwe ogen bleven zijn broer nieuwsgierig aankijken. Ook toen deze iets in zijn richting bromde. "Natuurlijk is het eetbaar," Klonk zijn oudere broer. "Waarom zou het anders op de prooistapel liggen?" Rattlepaw greens even en haalde zijn schouders wat op. “Je weet maar nooit, sommige apprentice's kennen het verschil van een muis en een vogel nog niet eens.” Waarschuwde hij Smokebreath, al verdween de jeugdige glimlach op zijn gelaat alweer als sneeuw voor de zon toen hij naar het lichaam van de hagedis keek. “Maar hoe smaakt het eigenlijk?” Vroeg hij nadien toen hij zijn brede kop schuin hield. Schattigheid paste niet bij hem. Het verstoorde zijn gehele evenwicht, maar voor even kon het geen kwaad dacht hij. Desnoods konden eng lijkende katers ook eens schattig zijn, toch? Hij was er heus zeker van dat voordat Smokebreath Medicine cat was geworden de kater ook een heuse charmeur was, en al zekerst minder brommerig dan nu.}