My first training -Wonderland-

Opgewonden wachtte een kleine apprentice op zijn mentor voor zijn eerste training. De apprentice had al op dit moment gewacht voor zolang hij zich kon herinneren en nu ging het eindelijk gebeuren. Wat ongeduldig kneedde de zwart-witte kater de grond onder zijn poten terwijl hij rondkeek om te zien of zijn mentor al in de buurt was. Hij had afgesproken om te wachten bij de uitgang van het camp en ook al wou Sharppaw tussen de bomen gaan rennen om al de energie die door hem stroomde kwijt te raken toch bleef hij braaf op zijn plaats zitten. Opgewonden dacht de kater aan wat ze zouden gaan doen. Zou zijn mentor hem leren vechten, of zouden ze het territorium verkennen? Zou Sharppaw leren jagen of iets helemaal anders? Sharppaw wist het niet en ook al hield hij wel van een verrassing vond de kater het soms ook heel erg vervelend om iets niet te weten. En nu wist de kater niet of hij het vervelend moest vinden of juist nog leuker om niet te weten wat hij zal doen vandaag. Zo dacht de kater nog even over verschillende dingen tot een geur hem bereikte die hij had leren kennen tijdens de ceremonie, de geur van zijn mentor. Snel sprong de kater op en draaide zich richting de andere kat.

-Ik doe hier nog even dat Sharppaw nog niet weet dat Wolftail zijn echte vader is en dus nog heel erg blij is sinds zijn eerste training normaal ook voor het moment waar hij erachter komt wie zijn echte vader is ^-^

Met een vriendelijke glimlach op haar gezicht stapte Wonderland het kamp uit en schudde haar calico eventjes rustig uit. Probleemloos spotte ze de jonge apprentice die aan haar toegewezen was, de zoon van Shrewstar als ze het goed onthouden had. Het was een eer om hem te kunnen trainen. Maar zo zou ze hem niet behandelen. Er moest altijd een grens van respect bestaan tussen mentor en apprentice. Ze knikte Sharppaw rustig toe en glimlachte naar hem. "Goedemorgen Sharppaw, klaar voor je eerste training?" Vroeg de poes met een warme blik in haar groene ogen. Ze hield van jonge katten. Misschien dat ze ooit nog wel een moederkat wilde worden, maar daar was ze nu nog niet aan toe. Dat was één ding waarvan ze absoluut zeker was.

Zodra de kater zijn mentor's geur hem bereikte sprong de kater op en draaide zich richting zijn mentor. Maar doordat de jonge kater zich te snel omdraaide verloor hij zijn evenwicht wat ervoor zorgde dat hij bijna op de grond viel. Gelukkig kikte zijn reflexen in en konden die hem redden van een harde val. Sharppaw had zijn poot zo kunnen plaatsen om niet te vallen maar toch was hij wat wankel op zijn poten. Pas toen de kater weer stabiel stond keek hij zijn mentor aan. Sharppaw schaamde zich voor het feit dat hij net bijna was gevallen maar schudde het gevoel al snel van zich af en plaatste een glimlach op zijn gezicht. "Goedemorgen Sharppaw, klaar voor je eerste training?" Hoorde hij de calico warrior vragen en zodra die vraag was gesteld antwoordde de kater bijna even snel als dat hij zich daarnet had omgedraaid. "Ja zeker, ik was al klaar toen ik erachter kwam wat trainen betekende" Sharppaw moest zijn best doen om niet te schreeuwen en dat was ook duidelijk te zien. Maar de kater was wel juist. Al sinds het moment dat hij te weten kwam over mentors en trainen had de kater niet kunnen wachten tot het zijn tijd was om te trainen. Daarom had hij veel gespeeld met de kittens en apprentices. En ondanks het feit dat Sharppaw altijd de kleinste was won hij ook bijna altijd van de kittens. En als een warrior dat zag en Sharppaw een compliment kreeg zou hij altijd erg trots hebben zitten rondlopen wand hij wist maar al te goed dat hij talent had voor vechten. Toch zou Sharppaw er niet echt veel over opscheppen. Rustig wachtte de kater af op wat zijn mentor hem zou leren al was het wel duidelijk dat Sharppaw moeite had met het wachten en gewoon ergens heen wou gaan lopen en trainen ofzo om van de energie die zijn lichaam begon over te nemen af te komen.

Wonderland's ogen sperden zich een fractie van een hartslag eventjes wat verbaasd open toen het katertje bijna omviel toen ze eraan kwam. Had hij hem zo laten schrikken of was het gewoon toeval geweest? Wonderland schudde het van zich af en keek hem alleen met een licht bezorgde frons aan. "Gaat het, Sharppaw?" Besloot ze maar te vragen, voordat ze de training zou vervolgen. Maar de apprentice leek maar al te bereid om te leren, wat haar opluchtte en wat een glimlach op haar gelaat bracht. Wonderland boog haar kop iets met een lichte glimlach, wat haar lange pels rond haar lichaam liet dansen. "Dat is goed om te horen dan," Miauwde de poes glimlachend, waarna ze haar apprentice weer aankeek. "Dan gaan we maar meteen beginnen. Ik hoop dat je goed uitgerust bent, want het wordt een lange tocht." Met een zwiep van haar staart wenkte ze hem, waarna ze met rustige passen begon te lopen in de richting van de eerste grens. "Ik ga je vandaag laten kennis maken met de geuren van alle clans." Miauwde ze kalmpjes.

"Dan gaan we maar meteen beginnen. Ik hoop dat je goed uitgerust bent, want het wordt een lange tocht." Vertelde zijn mentor hem voor dat de calico haar staart wenkte als een duidelijk teken om haar te volgen. "Ik ga je vandaag laten kennis maken met de geuren van alle clans." Sharppaw knikte en begon haar toen rustig te volgen, of dat probeerde hij toch. Bij elk geluid dat de kater hoorde spitste hij zijn oren en bij elke geur probeerde hij die zo goed mogelijk op te slaan en zo lang mogelijk vast te houden. Zo bleef de kater achter zijn mentor aanlopen en stopte hij om de zoveel passen als hij iets nieuws hoorde of een nieuwe geur zijn geurklieren binnendrongen om vervolgens weer te moeten rennen om zijn mentor in te halen. Dit gebeurde de hele tijd tot een bekende geur zijn geurklieren binnendrong. "He ik ken deze geur, het ruikt naar muis!" Zei de kater hyper en opgewonden dat hij een geur herkende. Sharppaw had de geur leren kennen doordat muis zijn favoriete maaltijd is en het dan ook meestal at als hij zijn lunch had.

-Ik ga weg zijn voor bijna 2 weken dus ik ga tot dan niet kunnen posten op dit topic, just so you know ^-^

Wonderland keek met een glimlach naar haar apprentice. Het katertje had zeker enthousiasme voor tien. Maar helaas leek zijn aandachtspanne al net zo te zijn als de hare, dus ietwat minder. Dat kon nog iets worden... Maar goed, dat was voor latere zorg wat haar betrof. Ze zou eerst maar eens gaan kijken wat voor een vlees ze in de kuip had voordat ze ging oordelen. En als ze toch bezig was, liet haar haar eigen aandacht er ook maar even bijhouden. Dat zou op zich ook wel bevorderlijk zijn voor de training. "Hé, ik ken deze geur, het ruikt naar muis!" Miauwde de kater op een bijna een hypere manier. Wonderland's groene blik flitste naar het struikgewas, waar de muis in kwestie zich razendsnel uit de voeten maakte. Die zouden ze niet meer te pakken kunnen krijgen. Met een scheef glimlachje keek Wonderland naar haar apprentice. "Dat was inderdaad een muis," Miauwde ze grinnikend, "Een muis met mazzel." Ze haalde haar schouders op. "Kom, we zijn bijna bij de Thunderclan grens." Moedigde ze haar apprentice aan. De stinkende geur van het donderpad drong haar neusvleugels al binnen... "Zometeen komen we bij het donderpad. Ik wil dat je dicht bij me blijft en zeker niet vooruit stuift. Begrijp je dat? Anders kunnen we beiden in gevaar komen."

{Prima!}

Blij keek de kater naar zijn mentor om te zien hoe ze zou reageren op zijn woorden. Maar in de plaats van de groene ogen op hem gericht te hebben zag hij hoe de poes naar iets ander keek. Zo snel mogelijk volgde de apprentice zijn mentors blik om nog net de staart van de muis die hij had geroken te zien verdwijnen. Blij keek de kater terug naar zijn mentor hij was juist geweest van de geur en de kleine glimlach op zijn mentors gezicht vrolijkte de kater nog meer op, als dat mogelijk was. "Dat was inderdaad een muis," Sharppaw had wel kunnen gloeien van trots. De eerste keer dat hij buiten de kampmuren was en al direct had hij de geur van een muis herkent. "Een muis met mazzel." Hoorde hij zijn mentor nog vervolgen al luisterde de kater daar niet echt naar. "Kom, we zijn bijna bij de Thunderclan grens." Deze woorden hoorde hij anders wel luid en duidelijk. Sharppaw was super blij, straks zou hij voor het eerst de geur van Thunderclan ruiken. Maar net toen de kater zich klaarmaakte om ervandoor te gaan stopte de woorden van zijn mentor hem. "Zometeen komen we bij het donderpad. Ik wil dat je dicht bij me blijft en zeker niet vooruit stuift. Begrijp je dat? Anders kunnen we beiden in gevaar komen." Snel ontspande de kater zijn spieren weer sinds hij er niet vandoor mocht gaan en keek hij met zijn groene ogen die gevuld waren met nieuwsgierigheid naar zijn mentor. "Wat is er zo gevaarlijk aan een pad?"

Wonderland wierp een waakzame blik vooruit, waar het stinkende donkerpad al in zicht kwam. "Wat is er zo gevaarlijk aan een pad?" Vroeg Sharppaw. Wonderland wenkte hem en nestelde zich in de struiken naast het pad, ruimte overlatende voor hem om te komen zitten. Ze richtte haar blik op het donderpad. "Je zult zometeen wel zien waarom het donderpad zo gevaarlijk is." Miauwde Wonderland met een lichte glimlach. "Heb geduld." De lucht van het zwarte gesteente brandde in haar neusgaten. Maar al snel genoeg begon de grond inderdaad te trillen met een zekere onheilspellendheid. Hier zat ze op te wachten. Ze wierp een waakzame blik op Sharppaw, zich er nogmaals van verzekerende dat de kater er niet zomaar vandoor zou gaan. Het laatste wat ze nu kon gebruiken was dat hij pad zomaar op zou stuiven. Nee, Shrewstar zou haar vermoorden. Het gerommel werd steeds luider, als een aanrukkende, constante donderwolk. En toen, racete het monster voorbij, een rukwind met zich meedragende. "En daarom moet je oppassen bij het donderpad." Deelde Wonderland rustig mee.

Gehoorzaam volgde de zwart-witte kater zijn mentor achterna, de struiken in. Sharppaw snapte er nog niets van. Wat kon er zo gevaarlijk zijn aan een pad? Maar toen Sharppaw nog iets wou vragen bereikte een vreselijke stank zijn geurklieren. Direct trok de apprentice een fronsend gezicht waarop duidelijk te zien was hoe walgelijk hij de geur vond. Sharppaw wist niet wat het was maar hij hoopte het nooit meer te hoeven ruiken. "Je zult zometeen wel zien waarom het donderpad zo gevaarlijk is." Hoorde hij zijn mentor zeggen en Sharppaw knikte snel zonder zijn blik van het stenen pad dat voor hem was af te halen. Sharppaw had nog nooit zo een pad gezien. Het was niet van aarde en bladeren maar van een soort stinkende steen. Sharppaw was tegelijkertijd geïnteresseerd in het pad en bang door het nare voorgevoel dat hij ervan kreeg. "Heb geduld." Weer knikte de kater zonder zijn ogen van de weg te halen. Zo bleef hij stil zitten tot de betrouwbare grond onder zijn poten begon te trillen. Verbaasd en een beetje geschrokken tilde de kater 1 van zijn poten op om zo erachter te proberen te komen vanwaar het trillen kwam. Al duurde dit niet lang sinds dat het geschud hem bijna liet omvallen waardoor hij zijn poot al snel weer neer moest zetten. Weer wou de kater zijn blik op de weg zetten maar nog voordat hij dat deed bereikte een erg luid geluid zijn oren. Het was zo luid dat Sharppaw zijn oren er pijn van deden. En ineens, uit het niets raasde er iets groots, luid en stinkend voor de neus van Sharppaw voorbij. Bang en geschrokken sprong de kater achteruit, uit het struikgewas waardoor er een grotere afstand kwam tussen hem en het rare pad. "En daarom moet je oppassen bij het donderpad." Hoorde hij zijn mentor rustig vertellen. Nog steeds een beetje geschrokken knikte de apprentice. Nog even bleef de apprentice naar het rare pad staren tot het meeste van zijn schrik verdwenen was en was vervangen door nieuwsgierigheid. Snel maar toch voorzichtig sloop de kater weer vooruit om naast zijn mentor te komen. Sharppaw vroeg zich wel af hoe die grote steen zou voelen. Snel maakte de kater zich klaar om dichterbij de weg te sluipen tot hij zich herinnerde wat zijn mentor had gezegd. En Sharppaw wou niet dat zijn mentor boos werd does vroeg hij eerst om een goedkeuring. "Mag ik dat rare pad aanraken?"

De bewegende lucht trok licht aan haar lange pels toen het monster voorbij raasde. Ondanks dat ze wist wat er ging komen, klopte haar hart voor een moment toch in haar keel. Toch bleef Wonderland haar rustige uiterlijk houden. Ze wilde niet dat haar apprentice wist dat zij ook schrik had gehad van het geraas van het monster. Al snel verdween het monster weer in de verte en hield het gedonder op. Ze blies eventjes opgelucht uit. Hopelijk had dit genoeg indruk gemaakt om ervoor te zorgen dat Sharppaw geen streken uit ging halen in de buurt van het donderpad. En zo niet, dan zou ze het ook niet meer weten. Er was immers laatst nog een warrior aangereden onder vreemde omstandigheden... Het was een beetje langs Wonderland heen gegaan, maar ze wist wel dat de sneeuwwitte Snowynight al een tijdje in de medicine cat den verbleef om de reden. Misschien had Sharppaw het ook wel gehoord.
Ze werd los getrokken uit haar gedachten toen Sharppaw haar concentratie brak. "Mag ik dat rare pad aanraken?" Vroeg het katertje. Voor een moment twijfelde Wonderland, maar knikte vervolgens. "Als je er maar niet op gaat staan en je heel erg goed luistert. Als het gaat rommelen, dan moet je meteen weer wegwezen." Waarschuwde Wonderland. Als ze het niet toestond, ging de apprentice immers waarschijnlijk zelf wel eens op een onbewaakt moment voelen. Liever als ze erbij was, dan kon ze hem nog wegtrekken voordat het mis ging.