Shadows {Darkclaw}

Met trage passen wandelde hij naar de Little Creek toe. Het zwakke licht dat zich tussen de takken had kunnen banen schitterde op het wateroppervlak. Een neutrale streep legde zich op zijn lippen. Hij ging naast de rivier zitten en staarde naar het glinsterende water. Zijn cyanblauwe ogen verlegde zijn aandacht naar de andere kant van de oever. Schaduwen legden zich over de bosbodem heen en zorgde ervoor dat er een duistere gloed ontstond. Hij brieste en keek terug naar het water. Zijn kop zakte naar beneden, tot zijn neus het wateroppervlakte raakte. Zijn tong streelden het water. Even sloot Nevermind zijn ogen, genietend van het verfrissend effect. Toen hij de vloeistof bue was, richtte hij zijn kop terug op. Hij spande al zijn spieren op en sprong met een mooi gemikte sprong naar de overkant van de rivier. Zijn duistere ogen legden nog een laatste blik op het water, voordat hij zich terug naar de schaduwen richtte. "Wat brengt jouw hier?" Zijn cyanblauwe ogen keken recht in zijn geelblauwe ogen. Zijn lichaam ontspande zich en een grijns gleed langs zijn lippen. Darkclaw.

Darkclaw kwam tevoorschijn, met een grijns die van oor tot oor liep. Never kon het niet laten en hij trok even al grijnzend zijn wenkbrauwen op. "Hetzelfde als jou, broertje." Was zijn antwoord. De zwarte kater draaide zich naar zijn broer en zag dat hij zijn tong langs het water liet glijden. Nevermind hield zijn kop wat schuin en hij wandelde naar de silhouet toe. De kat ging zitten en sloeg zijn staart langs zijn lichaam. "Nog iets interessants gedaan?" Vroeg hij. Even omsloten zijn oogleden zijn cyanblauwe ogen. "Ik heb anders wel een lelijke kater even op zijn plaats gezet, het was hilarisch," Bij de herinneringen aan de ontmoeting met Badger aka Gloomyclaw, verscheen er een nog bredere grijns rond zijn snuit. De forse kater opende terug zijn ogen en keek even vanuit zijn ooghoeken naar zijn broer.

Darkclaw had niks gedaan, hij eigenlijk ook niet. Toch bleef de gedachte van Aurypaw in zijn hoofd hangen. De kattin zou hij nooit vergeten. "Same has I." Zei hij op zijn laatste zin. Toen hij even naar zijn broer keek, zag hij hoe hij al grijnzend naar het water staarde. Never volgde zijn blik en botste tegen zijn spiegelbeeld aan. Even trok hij een wenkbrauw op. Maar deze verdween al snel en hij sloot genietend zijn ogen. Het was Dark, duh! Opeens kreeg hij een vage gedachte in zijn kop. Hij opende terug zijn ogen en keek even vanuit zijn ooghoeken naar zijn broer. Wie van hen kon meer? "Ik vraag me dit al een tijdje af: Wie van ons is nu de beste? Ik bedoel, we zijn allebei geweldig, dat weet ik wel. Maar wie van ons is nu dat ietsje beter?" Hij wist het wel, dat was hij, de enige echte Nevermind. Een scheve grijns sierde zijn lippen en hij keek scherp naar Darkclaw. Ze waren allebei perfect, maar hij was zo dat ietsje meer. Maar dat ging hij Dark niet vertellen.