{Open} Fell in!

Met afschuw in haar blik staarde Wonderland naar de overstroomde moeraspoelen. Met al het regen van de laatste tijd... Jack. Alles stond veel hoger dan normaal en de paadjes die ze normaal nam lagen onder water. Een frons verscheen op haar voorhoofd. Ze zou nu moeten omlopen.. Gatver. Of... Een idee ontluikte zich in haar kop. Misschien kon ze over de overhangende, half omgevallen boomstronken... Als ze een beetje goed sprong, zou het goed gaan.

Met deze hernieuwde ideeën, trippelde Wonderland in de richting van de dichtstbijzijnde overhangende boom en zette haar nagels in de bast. Met voorzichtige pootstapjes begon ze aan haar tocht. De overhangende stronken kwamen nu een keer uit... Met hernieuwde zelfverzekerdheid versnelde ze haar pas, totdat ze haar grip verloor. Ze slaakte een gil toen ze naar beneden gleed en in het koude water plonsde.

Een inmiddels bijna volgroeide poes liep tussen de dampende moerassen en volgde braaf het duidelijk pad. Ze had geen zin in een nat pak of vastgezogen worden, dus hield ze geen streken meer uit. Wat ze trouwens nooit meer deed. Ratpaw lette intussen tot op prooi en wende zich bij elk klein geluid die kant op, om vervolgens een kikker weg te zien springen... Ach, de meeste clancatten waren toch niet zo dol op kikkers, ze kon beter naar een droog stuk grond vertrekken. De Pinewoods bijvoorbeeld. Ratpaw sloeg een wat dunner en gevaarlijker paadje in, het begon inmiddels wat drassiger te worden. Op een gegeven moment was het overstroomd en toen Ratpaw stopte om verder te kunnen kijken, zag ze dat de rest nog meer overstroomd was. Ratpaw wou net terugkeren, toen ze een poes zag stuntelen op een boom. Ratpaw bleef nieuwsgierig staan en bekeek de poes, waarvan ze de naam even niet wist, aandachtig. Blijkbaar wou ze via de boom over het overstroomde stuk komen. Ratpaw schudde glimlachend haar kop en wou zich net weer omkeren, toen er gil en een plons klonk. De Apprentice draaide zich om en zag de poes in het water. Het was waarschijnlijk niet eens zo diep, maar vast wel ijskoud. Ratpaw rende naar de poes toe, probeerde op het land te blijven staan en pakte de poes in haar nekvel. Met alle kracht die ze had, hees Ratpaw de poes uit het water. Het strook grond waar ze opstond was te smal en bovendien ook overstroomd. Toch legde Ratpaw de poes erop en ging zelf naar achteren. Dat was zwaar. ''Kan je zelf opstaan?"vroeg ze hijgend, in haar gedachten's bad ze dat de Warrior 'ja' zou zeggen. "Als je dit dunne paadje volgt, kom je bij een breed droog stuk". Het voelde vreemd om een Warrior te commanderen, hoewel ze het pas nog met haar mentor had gedaan, maar dat was uit woede geweest.