Time to get LOST! [&Cinderpaw]

Hij was dus echt wel zonder toezien van zijn Mentor het kamp uit gegaan. Niets was strafbaar, hij was immers een Apprentice nu en niemand kon hem zeggen dat hij niet naar buiten mag. De nog kleine tabby huppelde over het zanderige pad en kneep zijn heldere blauwe ogen zo nu en dan dicht tegen een hevige windvlaag. Dat was eigenlijk waar hij een soort hekel aan had. Nergens had je om te schuilen voor die vreselijke wind. Oké, in Greenleaf was het misschien lekker, maar nu? In Leaffall? Nee liever niet. Birchpaw zag aan het eind van het pad al de bekende hoge graspalmen en een enthousiaste piep kwam uit zijn mond. Hij had als kitten zo vaak verhalen gehoord over katten die hier waren verdwaald en.. nooit meer waren teruggekeerd! Wat als hij ze nou zou kunnen vinden? Met een grote grijns stak hij zijn kop door de eerste laag, maar begon toen al wat nerveus te worden. Uhm.. misschien kon hij het beter later doen.. met iemand erbij. Maar niet met Firework, hoor! Die zou hem alleen maar laten verdwalen!

OOC; Eerst post voor Cinderpaw c:

Yep, dat gebeurde haar weer. Was ze apprentice, wat ze al helemaal niet wilde, was ze ook nog es in d'r eentje het kamp uit gegaan. Waarom? Geen idee, ze was gewoon d'r pootjes achterna gaan lopen. En nu? Nu stond in het midden van het Heatherfield, zonder enig besef van hoe ze hier in Starclan's naam uit zou kunnen komen. Ze zuchtte zachtjes en keek om zich heen. e was van die kant gekomen, toch? Of was het van deze kant? Cinderpaw draaide zich veel in de rondte dat ze het gewoon niet meer wist. Ze zakte op haar achterwerk en keek droevig om zich heen. Ze zou hier nooit meer uitkomen. "Help," mauwde ze zachtjes, terwijl haar stem overschaduwd werd door het zachte gesnik. "Birchpaw? Frostberry? Iemand, Help!" miauwde ze daarna, wat luider. Ze wilde hier weg, nu. Ze haatte deze plek, nu al. Nooit meer wilde ze hier terug komen. Ze wilde naar huis..

Nee hij kon dit beter niet doen. De tabby trok zijn kopje terug uit de stengels en schudde zich even uit. Meerdere pluisjes gras vielen dwarrelend op de grond. Zijn oren schoten echter overeind toen hij zijn naam hoorde, gevolgd door een schreeuw om hulp. Die stem.. Cinderpaw! Zonder erbij na te denken sprong hij weer door de stengels en probeerde hij de bron van het geluid te vinden, maar zelf eindigde hij hijgend op een wat leger plekje, midden in het veld. "Cinderpaw?" Riep hij wat bezorgd en keek met zijn blauwe oogjes om zich heen. "Blijf praten, dan kunnen we elkaar vinden!" Riep hij vervolgens als een oplossing.

Net toen ze heel erg in paniek begon te raken en zichzelf huilend op de grond had laten vallen, hoorde ze een bekende stem van ver weg. "Cinderpaw?" Maar, dat was Birchpaw! "Blijf praten, dan kunnen we elkaar vinden!" Vermoeid stond de jonge apprentice weer op, terwijl er nog steeds tranen over haar wangen liepen. "Birchpaw! Ik ben hier, help me!" miauwde ze angstig, waardoor haar stem oversloeg tot een hoge piep. "Ik ben bang," miauwde ze er daarna, zachter, achteraan. Fijn, Cinderpaw was echt een held op sokken. Hoe moest ze nou ooit warrior worden, als ze zichzelf niet eens kon redden uit een heatherfield. Ze trilde van top tot teen en haar zicht was vaag door de vele tranen. Ze zakte in elkaar, zonder nog verder te kunnen praten. Haar schouders schokte steeds heviger en de zachte snikken werden steeds luider, ze wilde hier weg, ze was bang. Ze voelde zich alleen ...

"Birchpaw! Ik ben hier, help me!" De kater concentreerde zich zo veel mogelijk op het geluid en begon het te volgen. Maar hij had meer woorden nodig! "Ik ben bang," Het was zachter en hij was zeker niet veel dichterbij gekomen. Hulpeloos stopte hij weer toen het geluid was verdwenen en hoorde ook niets meer. "Cinderpaw?" Riep hij en heel zachtjes hoorde hij een gesnik. Dat kon ook, maar het was zeker niet om blij van te worden. Zo snel mogelijk baande hij zich een weg door de lange sprieten, die hem zo nu en dan in het gezicht sloegen. Uiteindelijk zag hij een hoopje vacht, in elkaar gestort. "Cinder!" Riep hij uit en drukte zijn snuit tegen haar wang aan, die nat was van de tranen. "Niet huilen, ik ben er nu. En zoveel dorst heb ik niet, je mag de kraan nu wel sluiten." Fluisterde hij zachtjes met een kleine glimlach.

Haar oortjes gingen overeind staan toen ze de stem van Birchpaw in de buurt hoorde. Hij was er bijna, hij zou haar komen redden, ze hoefde niet meer bang te zijn. Langzaam sprak ze zichzelf wat hoop in, maar daar bleef het ook bij. "Cinder!" hoorde ze opeens en niet veel later raakte een snuitje haar betraande wang aan. Ze keek hem met natte oogjes aan en begroef haar snuit in zijn korte vacht. "Niet huilen, ik ben er nu. En zoveel dorst heb ik niet, je mag de kraan nu wel sluiten." Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht tussen het snotteren door en eventjes keek ze hem aan. "H-Het spijt me, B-Birchpaw. Ik k-kan het niet, ik b-ben er nog niet k-klaar voor om a-a-apprentice te zijn," miauwde ze daarna snikkend, terwijl ze de volgende huilbui probeerde tegen te gaan. Ondertussen begroef ze haar gezicht weer in zijn korte vacht en maakte zichzelf weer klein, ze wilde hier weg, ze wilde verdwijnen, nu was ze iedereen toch alleen op last.

Hij zag een klein glimlachje verschijnen op het gezicht van Cinderpaw, maar toen ze sprak, werd die van hem wat kleiner. "H-Het spijt me, B-Birchpaw. Ik k-kan het niet, ik b-ben er nog niet k-klaar voor om a-a-apprentice te zijn," Hij voelde dat er een nat gezicht in zijn vacht werd gedrukt en liet zijn staartpunt op haar schouder rusten. "Niet zo onzeker zijn," Begon hij en drukte zijn snuit kort tegen haar wang. "Zelfs een Warrior kan hier verdwaald raken, ik heb zelfs gehoord dat.." Hij keek even om zich heen en sprak wat zachter. "..dat Lionroar hier ooit verdwaald is geraakt en toen van deze gras dingen heeft gegeten om geen honger te lijden. En je bent een geweldige Apprentice, dat weet ik zeker! Je bent hier gewoon ingegaan en dat vereist echt héél erg veel moed hoor! Iedereen heeft wel problemen in het begin en je kan niet meer terug nu, Cinderpaw. Over een paar Moons, dan zijn wij samen de beste Apprentices die WindClan-- nee, het hele woud ooit heeft gekend! Dat beloof ik je." Glimlachte hij vervolgens naar haar.

Cinderpaw huiverde zachtjes toen ze de staart van Birchpaw op haar schouder voelde, maar het gaf haar wel een beetje meer moed. "Zelfs een Warrior kan hier verdwaald raken, ik heb zelfs gehoord dat.. dat Lionroar hier ooit verdwaald is geraakt en toen van deze gras dingen heeft gegeten om geen honger te lijden. En je bent een geweldige Apprentice, dat weet ik zeker! Je bent hier gewoon ingegaan en dat vereist echt héél erg veel moed hoor! Iedereen heeft wel problemen in het begin en je kan niet meer terug nu, Cinderpaw. Over een paar Moons, dan zijn wij samen de beste Apprentices die WindClan-- nee, het hele woud ooit heeft gekend! Dat beloof ik je." Eventjes liet ze de woorden van de kater tot haar doordringen. Hij leek de enige te zijn geweest die vertrouwen in haar had. Ze had haar mentor immers nog helemaal niet gezien en de andere katten keken haar nog steeds met de nek toe aan. Ze had er gewoon helemaal geen vertrouwen meer in, maar Birchpaw keek daar doorheen. Ze haalde haar schokkende schouders op en huiverde, langzaam maar aan begon ze het koud te krijgen. "O-Oké," miauwde ze zachtjes, omdat ze wist dat ze toch niet tegen haar vriend in kon gaan. "Maar, Frostberry. Hij is er nooit, ik heb nog geen enkele training gehad," miauwde ze daarna verslagen.

"O-Oké," Een overwinning voor Birchpaw! "Maar, Frostberry. Hij is er nooit, ik heb nog geen enkele training gehad," Met een frons keek hij haar weer aan. Oh.. dat kon een probleem worden. "Die van mij is er wel.. maar ik denk dat we geen goede vrienden zijn." Grijnsde hij onschuldig en keek even naar de lucht. "Dan kunnen we toch samen naar Everstar gaan? Zij zal je wel een nieuwe Mentor geven, ze is wel een goede Leader, dus zal ze er wel aan denken bij de volgende ceremonie." Zei hij met een glimlach en krabbelde weer overeind op vier poten. "Nou, zullen we dan nu de weg terugvinden naar het kamp?"