New start, New life ~ Lostvoice

Er was een stilte tussen haar en haar begeleider gevallen. Ze vond het wel best zo, echt veel zin om te praten had ze toch niet. Ze had nu officieel haar clanleven achter zich gelaten, ze was nu geen deel meer van Riverclan. Stormstar, Mousefur, Honeyspots, iedereen had ze achter gelaten, zelfs haar eigen kittens. Toch leek ze met elke stap zekerder te worden. Lítill had haar goed ingelicht en ze wist zo ongeveer wel wat haar te wachten stond. Het leven in Bloodclan was zwaar en het zou zeker niet makkelijk worden om hier rond te komen. Maar ze zou potentieel tonen en haar beste poot voor zetten. "Nou Lostvoice, dit is BloodClan." Lostvoice keek op toen ze Lítill hoorde spreken. "Welkom." De witte poes wist niet goed wat te zeggen en miauwde daarom maar gewoon; "Dankje," op een meer zelfverzekerdere toon dan dat ze had verwacht. Ze keek om zich heen. Het zag er nog niet zo heel erg uit als dat ze had verwacht. Ze verwonderde zichzelf, dat zij, een verlegen poes uit Riverclan, zichzelf durfde aan te sluiten bij een clan als Bloodclan. Wat een verandering dit...

Miles speelde met de halve merel die tussen zijn poten lag. Hij rolde het ronde, dode beestje van zijn ene poot naar de ander en terug terwijl hij naar de plek keek waar hij Lítill vanmorgen had zien weggaan. Zijn vriend ging wel eens vaker weg zonder hem iets te zeggen maar deze keer gaf het Miles een vreemd gevoel. Iets had niet geklopt al kon hij er niet bij wat er nou precies mis was. Hij had de hele morgen niet veel van nut kunnen doen, hij had wat rondgeslenterd zonder een doel en had uiteindelijk een kans op een opstootje links laten liggen en was naar een parkje gegaan om te jagen. In het parkje had hij de merel zonder al te veel moeite weten te vangen en toen had hij hem mee naar het kamp genomen om daar te kijken of Lítill alweer terug was. Helaas was zijn vriend toen nog steeds weg en door zijn lange afwezigheid begon het vreemde gevoel nog meer aan hem te knagen. Het begon zoveel te knagen dat zijn hapje niet meer zo smakelijk leek en dat hij maar een paar happen als brunch had kunnen eten. Hij zuchtte, wat kon er mis zijn? Wat gaf hem dit vreselijke gevoel? Hij had geen idee. Opeens zag hij de 2 katten, waarvan hij er 1 maar al te goed kende. Maar wat deden ze samen? Hij merkte op dat de ander een poes was, maar hij herkende haar niet en hij wist zeker dat ze geen lid van de Elite is. Waarom kwam nam Lítill haar zomaar mee? H..had hij dan toch geen enkel gevoel voor hem? Hij had het toch op zn minst kunnen vertellen? De teleurstelling veranderde in verdriet die al snel in woede veranderde. Woede en haat. Maar hij liet het niet merken, niemand mocht het weten, niemand. Dus stond hij op en liet hij zijn merel achter terwijl hij naar het stel liep. Hij liep op zijn eigen rustige tempo die paste bij zijn postuur. Hij zag de glimlach op Lítills gezicht, iets wat hij nooit zomaar deed. Zelfs hij zag Lítill maar zelden lachen, op de beste momenten die ze samen hadden. Weer een slag op zijn emoties. Toch beheerste hij zichzelf en liep hij door tot hij recht tegenover de twee stond. "Wie is de nieuweling?" vroeg hij met weinig emotie. Hij negeerde de poes volledig en keek alleen Lítill recht in de ogen terwijl hij probeerde een antwoord te kunnen lezen.

De witte poes d'r oren draaide naar achter toe, toen er nog een kat op hen af kwam gelopen. Ze versmalde haar blauwe ogen en erger zich eraan dat ze gewoon volledig genegeerd werd door de kater, die blijkbaar Lítill al kon. "Wie is de nieuweling?" hoorde ze hem miauwen. De kater naast haar kwam al snel met een tegen antwoord. "Dit is Lostvoice, en zij is een nieuwe member in BloodClan." Daarna werd de onbekende kater aan haar voorgesteld als Miles. Ze keek de kater eventjes aan en opende daarna haar bek. "Ben ik je echt geen blik waardig, two-eyes?" miauwde ze daarna, op een bijna kattige toon, doelend op zijn twee verschillend gekleurde ogen. "Je hoeft geen jaloerse poes uit te hangen, lieve schat. Ik laat Lítill met rust, voorlopig geen katers achter mij aan," reageerde ze daarna kalmer. Ze had het wel gezien, in zijn ogen, de vluchtige sporen van jaloezie. Ze kon die blik, ze had het vaak genoeg gezien in Riverclan...

"Dit is Lostvoice, en zij is een nieuwe member in BloodClan." zei Lítill kalm. Toch ontdekte hij vaag iets vragend in de ogen die hij inmiddels maar al te goed kende. "Lostvoice, dit is mijn beste vriend, Miles." ging Lítill verder en het woord beste vriend stelde Miles gerust. "Ben ik je echt geen blik waardig, two-eyes?" zei de poes kattig, hij negeerde de belediging, hij had er al zoveel gehoord en Two-eyes was nou niet bepaald origineel. Hij bekeek de poes eens goed, duidelijk een clankat, aan de geur en aan de bouw te zien waarschijnlijk 1 van dat vissende groepje. "Succes dan, je zult het zwaar krijgen. Ze houden hier niet zo van clankatten" zei hij met een knikje als begroeting. "Je hoeft geen jaloerse poes uit te hangen, lieve schat. Ik laat Lítill met rust, voorlopig geen katers achter mij aan,". zei ze kattig. Hij keek neer op haar, maar blijkbaar deed zijn bouw haar niets. Ergens mocht hij haar wel. "Je hebt mooie praatjes, kleintje. Maar voor als je het nog niet door had: ik ben een kater." Hij staarde haar recht aan. "Ik ben benieuwd of je ook iets anders dan babbelen kan, kleintje." Hij ging op zijn gemak zitten terwijl hij haar in de ogen bleef aanstaren. "En waarom besloot je eigenlijk je clan te verraden? Als je het daar doet, kan je dat waarschijnlijk net zo makkelijk hier. En wij houden niet van verraders." Rustig probeerde hij te ontdekken hoeveel ze aan kon en hoe ze zou reageren op een uitdaging. Hij glimlachte kort, hij hield van dit soort woordspelletjes, het was een perfecte manier om iemands karakter en zwakke punten te kunnen ontdekken en het was een goede oefening voor hemzelf.