Why me.. (ganzenopdracht)

Onderwerp: Why me.. (ganzenopdracht) vr 24 jan 2014 - 20:15

De vorige dag had ze hier nog een prachtig malse vogel weten te vangen, dus probeerde Arcticnight het nog maar een keer bij de carrionplace. Het was nog redelijk vroeg op de ochtend, waardoor het gebied er onverstoord bij lag. De kraaien die er vaak rondscharrelde waren echter nergens te zien. De ShadowClan poes besloot dus maar te zoeken naar iets anders eetbaars. Voorzichtig trippelde ze langs de hopen vuil, haar poten af en toe hoog optillend om niet in de drek te hoeven stappen. Ze was niet erg preuts, maar dit twoleg vuil liet zich niet zo snel wegwassen als het eenmaal in je vacht terecht kwam. Vanuit haar ooghoek zag ze wat wegschieten en zette meteen de achtervolging in. Aan de grootte van het diertje bleek dat het een muis was. In een paar grote sprongen kwam ze zo dichtbij dat ze het muisje bijna te pakken had. Toen ze haar kaken echter om het dier wilde sluiten, stoof deze een holletje in. Gefocust op haar prooi en niet van plan hem te laten gaan, stak ze haar hoofd door de opening van de vuilberg, maar de muis bleef buiten het bereik van haar kaken. Ze voelde iets kouds rond haar nek drukken en toen ze haar hoofd terug wilde trekken merkte ze op dat dit heel moeizaam ging. Met een flinke ruk wist ze zich te bevrijden van de berg afval, maar niet van de pot die stevig rond haar hoofd zat. Met haar twee voorpoten probeerde ze het glazen object van zich af te trekken, maar de hals van de pot was te smal om haar hoofd door terug te trekken. Damn.. Terwijl ze verder ging met duwen en trekken, wist ze dat ze dit ding van haar af moest krijgen voor iemand haar zo zag. De inspanning deed haar na enkele minuten echter licht in het hoofd voelen. Arcticnight hield een moment stil, om op adem te komen. Toen het duizelige gevoel verdween, begon ze haar routine van trekken en duwen opnieuw.
(Dit was mijn ganzenopdracht. Extra puntjes als iemand haar moest komen helpen, dus dat is het geval hier xD)

Spoiler:

Bitterhowls witte poten droegen haar in een regelmatig maar flink tempo voort. Haar hoofd hing laag en in haar ogen was een vastbesloten blik te zien. Ze was -hoewel het vroeg was- al redelijk lang aan het jagen, haar dunne lichaam en lak aan trainingen maakte het haar echter lastig om iets te vangen. Wat haar onzekere gevoelens alleen maar stimuleerde. Het was echter zo dat opgeven er niet in zat voor haar, dit was ook de rede dat ze daardoor bijna alléén maar bezig was met jagen. Zo was ook het geval nu. De poes snoof ietwat geërgerd maar wel vastbesloten de geuren op. Ze rook duidelijk de stank van kraaienvoer en besefte dat ze naar de carrionplace was afgedwaald. Zin om hier te jagen had ze niet bepaald, maar zin om weer terug te gaan al helemaal niet. Er hing de geur van een poes van haar clan rond, maar ze negeerde het. Erg sociaal was ze niet.
Na een tijdje te hebben gezworven over de hopen afval was het enige wat ze te pakken had gekregen wat kraaien veren, die ze woest had uitgespuugd. Nu was ze echter de geur van een muisje tegen gekomen, en die volgde ze trouw. Het duurde niet lang of ze zag iets bewegen. Echter voordat ze er op sprong, vernauwde ze haar ogen. Het was geen muis, maar een poes! Haar oren sprongen overeind en verrast keek ze nar de kat. Ze moest even goed kijken voordat ze besefte dat deze wat op haar kop had. Voorzichtig stapte ze op haar clangenoot af, en zag dat die druk bezig was een glazen pot van haar kop af te krijgen. Even probeerde ze haar lachen te onderdrukken, maar als snel rolde ze van het lachen over de grond. Je zag niet iedere dag een poes met een fles op haar rondlopen. Eenmaal uitgelachen keek Bitterhowl met ogen voorzien van pretlichtjes naar de poes wiens naam ze dacht dat het Articnight was. "Fraaie muts!"zei ze geamuseerd en breed grijnzend. "Echt prachtig hoor"ging ze door, de poes helpen kwam niet in haar op. Miscshien later, misschien

sorry ze is gemeen x'D

x:

Alsof het niet erger kon moest er net op dat moment iemand vlakbij haar verschijnen. Ze had de poes?, de ander was niet zo goed te zien noch ruiken door de pot, niet aan horen komen. Hoewel de verschijning zich even stil hield, volgde er al snel een harde lach. Hulp krijgen van deze kat? Dat kon ze dus wel vergeten en eigenlijk hoefde ze het nu ook niet meer al wed het haar aangeboden. De 'leuke' opmerkingen negeerde ze dus ook maar. Arcticnight zette haar poten nog eens stevig tegen de rand van het glazen ding en duwde er opnieuw tegen om het voorwerp van haar af te krijgen. Als ze niet in deze situatie had gezeten had die kat daar heel anders gelachen. Dit maal negeerde ze de signalen van haar zuurstofgebrek en bleef duwen om haar hoofd vrij te krijgen. Pas toen het zwart begon te worden voor haar ogen wist ze dat ze niet verder kon gaan en liet ze haar spieren weer verslappen. This is going to take ages..

Spoiler:

De poes negeerde haar reacties, maar Bitterhowl bleef grinniken en keek vol genoegen toe hoe de poes druk bezig was zichzelf te bevrijden. Ze bleef maar door en door gaan en het lukte haar niet het rare ding van haar kop te krijgen. Bitterhowl vond het uitermate interessant om de poes bezig te zien, en had geen zin haar te helpen. Natuurlijk, als Articnight de pot van haar kop had gekregen ging ze er vandoor. Waarschijnlijk was de warrior niet zo blij met haar opmerkingen. Echter kon ze nu niets doen om de rode poes op te laten houden.
Articnight nam een pauze, en Bitterhowl besefte dat ze waarschijnlijk geen tot weinig lucht meer kreeg, Twijfel begon aan haar te knagen, ze zou het zichzelf nooit vergeven als deze poes stierf. En bovendien zou ze grote problemen krijgen. Een zucht rolde over haar lippen en ze liep naar de poes toe. "Ik help je" zei ze kalmpjes en niet bepaald hartelijk. Even rukte Bitterhowl aan de pot, maar ze kreeg er amper grip op en het lukte niet. Nadenkend keek ze rond, en dacht poen een oplossing te vinden. "Blijf hier" zei ze, hoewel de poes niet bepaald veel kanten op kon.

Met ogen vol van walging en een vies nat stuk afval in haar bek trippelde ze naar de pottenpoes toe en legde het voor haar neer. "Ik zou me maar héél dankbaar zijn"zei ze en zonder waarschuwing legde ze het vieze natte, kleverige spul op de nek van de poes. Wild begon ze aan de pot te krabbelen en hij kwam wat losser door het vieze gladde spul. Trots keek Bitterhowl toe, wetend dat de poes waarschijnlijk haar kop er nu uit kon trekken.

x: