Memories..

Een zilveren Bengaalse kat zat aan de rand van het meer. Hier kwam ze wel eens vaker als ze even wilde rusten zonder andere katten om haar heen. Ze had haar blauwe ogen op haar spiegelbeeld gericht. Zelf zag ze bijna nooit hoe blauw haar ogen eigenlijk waren. Hoe kon het dat ze zulke ogen gekregen had? Haar vacht was grijzig en glanzend. Daarom werd ze zilver genoemd. Silver.. Ze herinnerde zich niet veel van de tijd dat ze gewoon Silver was. Alleen dat ze wat broertjes en zusjes had, en dat ze was ontsnapt. Toen had een kater genaamd Tallpaw haar gevonden. Hij had haar gebracht naar de plek waar de WindClan zich gevestigd had. Silver werd toen Silverpaw genoemd. Ze sloot haar ogen en draaide haar kop weg. De katten van de WindClan hadden haar niet meteen geaccepteerd. Omdat ze geboren was bij een Tweebeen. Ze was van een Tweebeen geweest, net als haar ouders en broertjes en zusjes. Maar, zij was weg gelopen en gevonden door Tallpaw, nu Tallstar. En nog steeds piekerde ze er over of het wel goed was geweest om bij de WindClan te blijven.

Ze schudde haar kop en opende haar ogen weer. Ze staarde over het kleine meer heen. Ja, het was een goede keuze geweest. Ze had nu een soort familie die niet uit elkaar was gehaald door de Tweebenen. Ze wist dat haar broertjes en zusjes waren 'verkocht' aan andere Tweebenen. 'Verkopen', dat was het woord wat haar Tweebeen 'baasje' gebruikt had. Maar het was niet meer dan iets ruilen voor vreemde muntjes en stukjes papier.. Opnieuw schudde ze haar kop, deze keer om de nare gedachte uit haar kop te krijgen. Gelukkig was ze ontsnapt.

Een zucht verliet de mond van de zilverachtige kat. Hoewel ze steeds weer tot de conclusie kwam dat het goed was geweest, voelde iets juist heel slecht. Ze had haar moeder en vader nauwelijks gekend. Het voelde als een verraad, en verraad voelde slecht. Ze wilde graag haar ouders terugzien, maar.. Kon ze dat wel? Kon ze zomaar bij de Clan weggaan om haar ouders op te zoeken, zonder zeker te weten of ze nog leefden? Nee, dat was te riskant. Als Warrior was ze te belangrijk voor de Clan. Natuurlijk waren er ook andere Warriors, maar.. Hoe meer, hoe beter. Een geluid achter haar liet haar haar oren omdraaien. Zo kon ze beter horen wat er achter haar gebeurde. Het was sowieso een naderende kat. Maar, welke het was, wist Silverheart niet. Ze hoopte om zijn minst een van de WindClan. Dat was ook het meest waarschijnlijke.

Dineira kwam naar het meer geslopen ze dronk wat en zag dat ze niet alleen was.
Het was een windclan kat.
Dineira zei gelijk'' val me niet aan ik ben moe en heb dorst ik wou alleen even wat drinken en rusten".
Dineira zag haar gezicht en zag een beetje verdriet verscholen liggen en vroeg"is er iets, ik ben geen clankat maar heb veel meegemaakt je kan me het vertellen, wie gelooft nou eigenlijk een Roque" dat laatste zei ze met een beetje verdriet.

De kat die bij het meer kwam was zwart. Ze droeg niet de geur van een Clankat, wat Silverheart verwarde. Vooral de woorden die ze er bij sprak lieten haar twijfelen. ''Val me niet aan, ik ben moe en heb dorst ik wou alleen even wat drinken en rusten,'' sprak de kat. Silverheart draaide haar gezicht naar haar toe. Als Warrior moest ze eigenlijk het gebied in alle tijden beschermen, maar door de herinneringen had ze even totaal geen zin in vechten. Ze wachtte even tot de zwarte kat was uitgesproken. ''Is er iets, ik ben geen clankat maar heb veel meegemaakt je kan me het vertellen, wie gelooft nou eigenlijk een Roque..'' De laatste woorden van de Rogue klonken verdrietig. Silver hield haar kop even scheef voor ze reageerde. Haar staart ging rustig heen en weer. ''Ik zal je nu niet aanvallen,'' sprak ze rustig, ''maar als mijn Clan-genoten komen zal ik waarschijnlijk gedwongen zijn te vechten.'' Ze keek vriendelijk naar de poes. Ze was wat jonger dan zijzelf. Silver zuchtte en wendde haar blik weer naar het water. ''Ik zit te denken over vroeger,'' sprak ze toen. ''Ik ben als kitten mijn ouders kwijtgeraakt.'' Ze vond het onnodig om te vertellen dat ze eigenlijk een Kittypet had moeten zijn. Ze mocht dan wel niet in het wild geboren zijn, maar had zeker wel wild bloed. ''Ik weet niet of ze er nog zijn, en heb ook geen idee of ik ze moet zoeken.'' Opnieuw zuchtte Silverheart. Ze herinnerde zich dat haar vertelt was dat het leven bestond uit keuzes maken. Meestal een goede en een slechte, maar ook wel eens waren beide keuzes goed. Het enige nadeel was dat je van tevoren niet kon weten of beide keuzes goed waren, of dat er één slecht was.

Ik ben een nomad roque sprak dineira, zeg me waar je vroeger woonde en ik kan je proberen te helpen als je wilt.
Ik kan hun vinden ik ken deze tereinen als mijn staart.
Je hoeft alleen een of twee aanwijzingen te geven en ik kan ze vinden.
Het is jouw keuze.

'Ik ben een nomad roque,'' sprak Dineira, ''zeg me waar je vroeger woonde en ik kan je proberen te helpen als je wilt.'' Silver keek de Rogue even aan. Kon ze haar wel vertrouwen? Ze kende de zwarte kat maar net. Bovendien was ze zomaar het gebied van de WindClan op gekomen. Silver had haar eigenlijk weg moeten jagen! De rest van de woorden van de kat drongen niet echt tot Silverheart door, behalve het laatste. ''Het is jouw keuze.'' Silver wendde haar blik niet van de zwarte kat af. Ze zweeg, denkend over wat ze nu moest doen. Ze wilde nog steeds haar ouders graag terugzien, maar wist niet eens of die er nog waren. Was het het dan wel waard om mee te gaan met deze Rogue? En wat zou Tallstar er van vinden als ze er zomaar vandoor ging? Nee, dat wilde ze hem niet aan doen. Straks moest hij haar weer redden. ''Het spijt me, maar ik denk dat ik liever bij de Clan in de buurt blijf,'' sprak Silverheart uiteindelijk. Ze kreeg het voor elkaar om een kleine grijns op haar gezicht te toveren. Ze had niet veel zin om het uit te leggen. De Rogue had gezegd dat het haar keuze was, en ze had gekozen. ''Misschien denk ik gewoon te veel aan ze. Misschien vergeet ik dat de Clan nu meer mijn familie is. Ik ken de Clanleden immers beter dan mijn ouders..'' Ze zuchtte weer, maar deze keer klonk het lichtelijk opgelucht. Dat was het vast. Ze had vrijwel alles geleerd in de Clan wat ze nu wist. Hoe kon ze dan vergeten dat de Clan eigenlijk ook haar familie was? ''Bedankt,'' sprak Silverheart nog, voor ze haar blik weer op het meer richtte. Haar staart ging nog steeds een beetje heen en weer.

Je hoeft niet mee ik kan een boodschap leveren als je wilt.
Je mag zelf kiezen.
Ik weet hoe je je voelt.
Mijn familie is allemaal dood, afgeslacht omdat ik niet hun ging zoeken overleden ze.

Maak niet dezelfde fout als ik Sprak Dineira.

''Je hoeft niet mee ik kan een boodschap leveren als je wilt,'' reageerde de zwarte poes. Vreemd, het leek wel alsof ze wilde dat Silverheart wist dat haar ouders nog leefden. Maar zonet had ze nog gezegd dat het haar eigen keuze was. ''Je mag zelf kiezen. Ik weet hoe je je voelt. Mijn familie is allemaal dood, afgeslacht omdat ik niet hun ging zoeken overleden ze. Maak niet dezelfde fout als ik..'' Silver zuchtte. Wat moest ze nou? De kat naast haar wist niet eens dat haar ouders eigenlijk bij mensen woonden. Misschien moest ze dat weten. ''Het is lastig..'' mompelde Silverheart, voor ze haar blik weer op de zwarte kat richtte. ''Mijn ouders zijn eigenlijk geen wilde katten. Dat is één van de grootste problemen waar ik mee zit. Wilde katten kunnen niet zomaar bij de Tweebenen langs komen en zeggen dat ze hun ouders zoeken. Dat hoort niet!'' Voor de zoveelste keer zuchtte ze. ''Natuurlijk wil ik ze terug zien.. Maar, is dat voor hun dan ook niet een grote schok? Ik bedoel, ik ben weggelopen. Ik verdwaalde en ben nooit terug gekeerd. Waarschijnlijk denken ze dat ik dood ben. Als ik dan opeens langs kom, kunnen ze wel een hartaanval krijgen!'' Silver sloot haar ogen. Het was allemaal zo lastig. Van elke oplossing kwam weer een probleem. De kat had gezegd dat ze een boodschap kon afleveren. Maar, zouden haar ouders haar wel geloven? Waarschijnlijk niet, aangezien de kans groot was dat zij dachten dat hun dochter Silver dood was. Misschien moest ze het nu nog niet doen, maar pas als ze er echt klaar voor was. Wanneer dat was wist ze dan wel, maar nu niet.

Ik snap dat je na wilt denken misschien kan ik bij hun waar ze ook zitten enig teken geven dat jij nog leeft.
Anders kan je me altijd PROBEREN op te zoeken zei Dineira.
Ze ging er even rustig bij liggen om uit te rusten van haar reis terwijl ze haar voorpoten ging likken.
Ze begon te niezen en een hoop slijm viel tegen een paar stenen.

''Ik snap dat je na wilt denken misschien kan ik bij hun waar ze ook zitten enig teken geven dat jij nog leeft. Anders kan je me altijd PROBEREN op te zoeken,'' sprak de zwarte kat. Silverheart richtte haar blik opnieuw op haar. Ze zag dat ze zich likte en moest niezen, maar besteedde daar geen aandacht aan. ''Oké,'' begon ze, ''maar, dan is er één probleem..'' Ze sloot haar ogen en grijnsde licht. ''Ik weet niet hoe je heet.'' Ze opende haar ogen weer. Felblauw in een zilveren vacht, zoals ze zelf net in het water had kunnen zien. ''Mijn naam is Silverheart,'' sprak ze vervolgens. Ze voelde een fris briesje door haar vacht waaien. Zo'n briesje die in de winter ijskoud was, maar door de warme zon in de lente altijd lekker warm werd. Silverheart was dol op deze tijd van het jaar. Alles was zo mooi kleurig. En.. er werden meestal nieuwe kittens geboren. Zijzelf was dol op kittens. Omdat ze gewoon zo lief en pluizig waren. En ze vond het leuk om ze van alles te leren. Ze had zelf nog nooit kittens gehad, omdat ze nog geen partner had gehad. Maar, ze zou zeker ooit wel kittens willen. Misschien hadden die dan ook wel van die mooie blauwe ogen als zijzelf had. Plots merkte ze hoe ver haar gedachten afdwaalden. En dat door een simpel briesje. Ze boog haar kop naar het water en nam een paar slokken. Het water was nog net zo lekker fris als altijd. In de lente was het altijd precies een lekkere temperatuur. In de winter was het te koud en in de zomer kon het nog wel eens te warm worden. Voor haar gedachten weer te ver afdwaalden richtte ze haar blik weer op de zwarte poes.

- inspiloos D_D -

Mijn naam is Dineira, ik was een roque ik had last van geheugen verlies en nu dwaal ik rond met een doel goedmaken wat ik heb fout gedaan toen ik niet bijzinnen was.


(p.s. ik vervang haar tijdelijk)

''Mijn naam is Dineira, ik was een roque ik had last van geheugen verlies en nu dwaal ik rond met een doel goedmaken wat ik heb fout gedaan toen ik niet bijzinnen was,'' sprak Dineira aan één stuk door. Dineira was een mooie naam. Het was heel anders dan de namen van de Clankatten. Die hadden altijd een Engelse naam die uit twee delen bestonden. ''Goedmaken wat je fout hebt gedaan..'' mompelde Silverheart. Dat klonk goed. Haar fout was weglopen. Maar, dat wilde ze niet goedmaken. Ergens was het namelijk ook geweldig geweest. Ze was nu een wilde kat, ze kon doen wat ze wilde. Ze joeg om de zoveel tijd om haar eigen eten te verdienen. Bij de Tweebenen kreeg ze voer uit een blik of een zak. Het was op zich wel lekker, maar verse prooi had ze altijd lekkerder gevonden. ''Nogmaals bedankt. Je bent erg vriendelijk.'' Silverheart glimlachte naar Dineira. Ze had niet vaak een Rogue ontmoet. Meestal waren ze vrij vijandig naar de Clans. Waarom wist ze niet. Maarja, ieder zo zijn eigen manier van doen. Silverheart voelde zich al een stuk beter nu Dineira met haar gepraat had. Geweldig, wat woorden konden doen. Opnieuw voelde ze het zachte briesje door haar zilveren vacht. Iedere keer dat ze zat te piekeren, eindigde het met: 'Het is beter als ik nu niet ga zoeken. Ik kan het beter eerst aan Tallstar vragen.' Deze keer niet. Deze keer was de laatste gedachte die ze had over dit onderwerp: Het komt wel goed, dat weet ik zeker. Die gedachte bracht veel meer rust bij Silverheart dan je je kon voorstellen.