{PoD Topic!} Let's make friends on the other side..

De donkergrijze kater zijn pupil loze ogen bestudeerde het duistere landschap zorgvuldig. Hoge bomen die bestonden uit puur zwart en geen enkel blad aan zich hadden hangen stonden verspreid over de vlaktes tussen het droge en kleurloze verdorde gras. StarClan katten zouden het hier vreselijk vinden, een levende Hell voor hen. Voor Rushspirit was het integendeel waar zijn voorkeur lag, dood en verderf, zwarte duisternis, heerlijk. Toen Rush de keuze had gemaakt om vol tegen de Warrior code in te gaan wist hij al zeker dat hij hier terecht zal komen, een beslissing die hij met open poten ontving.

☠☠☠

Afgelopen tijd waren er geruchten rondgedwaald over Sabrefang die van plan was wraak te nemen op de Clans, de Clans op te stoken door middel van onschuldige apprentices om zo de Clans langzaam maar zeker kapot te maken. Iets waaraan de rook-grijze kater maar al te graag aan deelnam. Alles om wraak te nemen op de katten die hem de kans hebben weggenomen om leader te worden van hen allen. Wraak op zijn moordenaar Shrewleap, die nu inmiddels Shrewstar heette. Rushspirit gunde het haar absoluut niet dat zij nu de ShadowClan leidde, hij hoorde het te leiden, niet zij. Vrouwelijke katten waren te zwak om zoiets te kunnen doen, net zoals Dawnstar en Everstar. En laten we de zwakke Kittypet Firestar niet vergeten. Het is en blijft een schande dat een kat die buiten de ThunderClan de ThunderClan nu leid. De hele zuivere bloedlijn is verwoest door die Kittypet.

☠☠☠

Zware geluidstrillingen bereikten Rushspirit zijn trommelvliezen wat hem liet waarnemen dat een zware en luide kreet door het Dark forest heen galmde. Zijn zintuigen stonden op scherp en kon Sabrefang zijn stem herkennen waardoor een gemene grijns op zijn gelaat kwam. In een kalm maar toch vlot tempo draafde de rook-grijze kater richting de ongelooflijk grote rots waar de zwart-witte kater op stond. Hij vermoedde dat het iets met het gerucht van zijn plan te maken had, dat hoopte hij tenminste. “Als dit over je plan gaat om de Clans kapot te maken, ik doe met genoegen mee Sabrefang” Sprak de kater met zijn ruwe en lage stem, opgewonden om binnenkort te beginnen met het trainen van de een of meerdere apprentices. Alles om de Clans te vernietigen, als ze dachten dat ze af waren van de katten die hun het leven zuur hebben gemaakt en nu gestorven zijn. Dan hebben ze het goed fout.

☠☠☠

Blauwe ogen leken op te lichten uit de eeuwige duisternis van de Dark Forest. Al zo veel manen had hij hier rond gedwaald, zonder zuchtje wind, zonder voedsel. Altijd maar die eeuwige honger waar je niet van af kon komen. Het leven hier was geen makkie, maar je kon er aan wennen als je je nergens iets van aantrok. Zijn passen waren traag, al waren ze wel gericht. Hij wist precies waar hij naar toe moest gaan. Alhoewel het bos de hele tijd veranderde en je nooit precies kon weten waar je was, waren de goden [waartoe hij nu eigenlijk ook behoorde] aardig voor hem en kon hij in een rechte weg doorlopen naar de plaats van bestemming.
Al snel vond hij een groepje katten, met een kater op een hogere steen. Wolfhowl deed niets, hij ging er gewoon tussen zitten en zweeg. Hij zou luisteren, zijn mening geven als het nodig was, maar vooral stil zijn.

Aspirat primo Fortuna labori
Me duce tutus eris

†

De stilte in het bos werd onderbroken door de roep van een kat. Blackhole spitste zijn oren en vernauwde zijn groene ogen, terwijl hij de stem probeerde te plaatsen. Sabrefang. De gestreepte kat kwam overeind, waarbij de onheilspellende mist die zo goed kleurde bij zijn ogen opzij week. Hij was geen gehoorzaam type, maar hij wist dat Sabrefang niet zomaar iedereen bijeenriep. Meer gedreven door nieuwsgierigheid dan door gehoorzaamheid begaf hij zich in de richting van de roep. Zou het eindelijk...? vroeg hij zichzelf af, terwijl hij tussen de donkere bomen heen liep, denkend aan het bericht dat hem enige tijd geleden bereikt had. Hoe lang was dat geleden? Een dag? Een maan? Twee manen? Wat was tijd in het bestaan van een dode, in het bestaan van een Dark Forest-kat...

Hoe dichter hij bij het geluid kwam, hoe meer geuren hij opving. Doden die ook uit waren op wraak, waarschijnlijk. Blackhole ging langzamer lopen toen hij Sabrefang in het zicht kreeg. Zijn ogen gleden over de al aanwezige katten. Sommigen herkende hij al, anderen waren nieuw voor hem, maar allemaal roken ze naar woede en bloed. Ikzelf niet minder. Levend had Blackhole nooit gedacht dat hij hier zou belanden. Hij had geleefd volgens de regels van de clan, zo goed hij had gekund. Totdat... Hij schudde de gedachte van zich af. Hij schaamde zich niet voor wat hij gedaan had. Hij schaamde zich er hoogstens voor dat hij Mephisto niet had kunnen verslaan.

Waardeloos schepsel!

Blackhole ging bij de andere katten zitten en stak zijn borst vooruit. Door zijn hele lichaam stroomde de energie die hem vertelde dat het tijd was. Tijd om zichzelf te bewijzen, te laten zien dat hij meer was dan ze gedacht hadden. Tijd voor wraak. Ha! Nog even en hij zou het jammer gaan vinden dat hij Onionfur gedood had – jammer omdat de Elder dan niet kon zien wat er van zijn zoon geworden was. Waar hang je uit ouwe? dacht hij verbitterd. De gedachte dat zijn vader wél in de Starclan zou zijn beland, stond hem niet aan en maakte hem alleen maar wraaklustiger. En op wie kon hij zijn wraakgevoelens beter loslaten dan op de levenden?

Haar gloeiende groene ogen keken rond in dat donkere territorium. Alles was hier donker, en ze heeft er al die moons van genoten. Ze lag gewoon daar op de grond, al die moons zat ze te denken wat zij kon doen tegen haar kittens. Of nouja, nu zouden het klein-kittens zijn. Haar staart klopte steeds op de grond, wat een beetje een 'galmend' geluid maakte. Ze sloot haar ogen voor een seconde, maar langer dan dat kon ze ook niet. Ze hoorde een hard geluid, bijna krijsend. Het trok haar, ze moest komen. Ze liep naar het geluid, waar ze Sabrefang zag staan, wat voor plan deze kater mocht hebben, het zou een goed plan worden. "Let's make some friends on the other side.." Murmelde de kater, Oh-oh-oh. Dit zou leuk worden. Nu kon ze haar wraak nemen, via haar klein-kittens. "I'm in, Sabrefang." Haar stem was meer een windje, die voor even je vacht streek. "What's your plan?"

De vreemde gekleurde mist zag er niet vreemde meer uit. Met een geestelijke grijns herinnerde ze zich nog het moment waarop ze haar ogen had geopend en hier terecht was gekomen. Oude verhalen over StarClan deden haar verward opkijken, maar haar leven, dat zo gruwelijk aan een einde was gekomen, kwam met een klap weer in haar kop. StarClan lag niet open voor katten zoals zij. De eerste seconden van haar verblijf hier waren dan ook vol met angst. Als een schichtige Queen had ze zich hier voortbewogen en schrok ze op bij elk bewegend blaadje. Maar later, toen de stilte en duisternis langzaam in haar kop kropen, veranderde ze weer in die bittere poes die alles had gedaan om haar kitten te beschermen. Als een schaduw leefde ze hier nu. Woorden gleden nauwelijks over haar lippen en vreemdelingen werden kil en bedreigend aangekeken. Het ThunderClan territorium was vervangen door het donkere woud en zonlicht werd vergeten, duisternis omarmd. Haar thuis.

Toen een kreet haar oren bereikte keek ze verbaasd, maar uiterst kalm, op. Wat was dat? Niet heel erg vaak kreeg ze hier iets te horen. Zou het een nieuweling zijn die de baas probeerde te spelen? Vals lachte ze in zichzelf en schudde afkeurend haar kop. Nee, zich laten leiden wilde ze niet meer. Met trage, fierse passen volgde ze de bron van het geluid en zag een paar andere donkere vachten verschijnen. Zoveel Dark Forest katten op een plek had ze eerder nog niet gezien en meteen streepte ze het idee van een nieuweling door. Daar, op de rots, stond een massief gebouwde kater, met een zwarte vacht. Zijn naam had ze wel rondhoren fluisteren. Sabrefang. Nieuwsgierig spitste ze haar oren bij zijn woorden. De levenden..? Voor een moment werd haar kop leeg, maar een flits van valsheid scheen door haar ogen. Een roestige lach steeg op uit haar keel. Klinkt goed. Fluisterde een stem in haar kop en Pebblecreek boorde haar scherpe klauwen vermakend in de grond. Haar kans, nee, hun kans voor wraak. Het idee alleen al deed een valse glimlach op haar gezicht verschijnen. Dit ging leuk worden. Erg.. leuk.