Well, hi! [Jaytail]

Butterfly slenterde vermoeid en verveeld door het ThunderClan camp. Haar kop hing losjes aan haar lichaam te bengelen. De poes voelde zich eenzaam, nu ja, dat was ze ook sinds ze geen familie meer had. Ze had hen moeten tegenhouden, de afgrijselijke Twolegs moeten aanvallen zodat de rest van haar gezin kon ontsnappen! Ze walgde van zichzelf, ze had gewoon zitten toekijken. Hoe ze mee genomen werden, hoe het monster hun meenam naar StarClan.. Maar ach, het leven was te kort voor verdriet, dus hief de gevlekte poes haar kop op en slikte even. Voorzichtig probeerde ze te glimlachen terwijl Butter naar de prooistapel liep. De hoop werd steeds kleiner en kleiner nu het Leaf-Bare was geworden, en dat was niet al te prettig. Ze besloot iets kleins te nemen om haar honger te stillen, zodat de voedzamere prooien naar de kittens en de Elders konden. Ze koos een klein vogeltje uit en wandelde over de open plek. Ah, daar zat Jaytail. Hij had al veel meegemaakt in zijn leven... Echter had Butterfly nog nooit met hem gesproken, dus wandelde ze kalmpjes in zijn richting. Ze knikte met de vogel uit haar bek hangend, en liet vervolgens het diertje op de grond vallen. Er kwam een klein stofwolkje vrij wanneer het dode lichaam de grond aanraakte. "Hoi! Jaytail, toch?", vroeg de ThunderClan poes voor de zekerheid. Ze wilde zich niet van naam vergissen, of nog erger, van kat! "Hoe gaat het ermee?" Een mooie glimlach sierde haar lippen. Ze ging zitten en nam een klein hapje van haar prooi.

+ Jaytail

blockquote>De kater zag er niet erg vrolijk uit, merkte de gevlekte poes op. Jaytail knikte terwijl hij overeind ging zitten. 'Nah', antwoordde hij op haar vraag. 'Het kan beter, nu het Leafbare is', vervolgde hij murmelend. Ja, dat was waar... Het was niet de beste tijd van het jaar... 'En met jou dan?', vroeg hij vervolgens. Butterfly haalde haar schouders even op, ze wist het eigenlijk niet zo goed meer. "Tja, het gaat wel. Maar het leven gaan door", zuchtte ze bij haar besef van realiteit. Natuurlijk ging het leven door! Hij zou haar nu vast erg dom vinden. Maar ja, dat vonden de meeste katten, vooral zijzelf. Voorzichtig probeerde ze opnieuw een glimlachje op haar gelaat te toveren, wanneer ze een hap van de vogel beet die ze had meegebracht. Hij smaakte eigenlijk nog best wel goed...