Beyond fire ~ Snowfinch

Terwijl de zon op zijn gelaat zat wiegde zijn staart heen en weer tussen enkele grashalmen door. Het was best een mooie dag. Voor zover de zon scheen in leafbare. Maar Lavenderfeather boeide het niet zoveel. Hij had graag de zon. Liever dan leafbare in ieder geval. De toppen van zijn voorpoten had hij in een helder plasje water laten hangen ter afkoeling. Het zag er proper water uit maar ondanks dat doorstond hij de drang om er zijn dorst mee te lessen. Stel dat het nou vergiftigd zou zijn. Dan zou niemand hem hier vinden want hij was behoorlijk afgelegen van het kamp en zijn levendheid. Dan kon hij alleen maar hopen op een vroege grens patrouille die hem zou vinden. Maar dat was nu niet nodig. De kater haalde zijn verkoelde poten weer uit het plasje en ging een eindje wandelen. De natuur was best mooi, hier in leafbare onder de warme zonnestralen. De kater haalde een hoopje sneeuw weg voor zijn poot waar een sneeuwklokje zijn kopje opstak. Het was teder als een boterbloempje, licht als een veertje, en zoet als lavendel waar hij naar vernoemd was. Zijn ouders waren vast dol op deze bloempjes. Zoals hij er nu dol op was.

De kater eindigde vervolgens zijn pad door te stoppen bij een rivier. Hoewel het geen kwaad leek en hij zich van de gevolgen niet bewust was had hij beter moeten opletten toen hij de grens met riverclan gepasseerd was. Zorgvuldig leste de kater zijn dorst met het koele water. Hij nam er maar op aan dat dít water vast niet vergiftigd ging zijn. Maar zeker weten deed hij niet.

De kater had net gedaan met drinken toen een geur zijn neusgaten binnendrong. Hij schrok zich dan ook rot toen een stem dichtbij klonk en hij een bruine kat in zijn ogen aankeek. Iets onzeker antwoorde hij met een licht trillende stem. "Het s.spijt me. Ik had niet de bedoeling om..om je te storen." Beschermend had hij maar zijn staart rond zijn lichaam geslagen. Die opmerking had hem alles behalve vriendelijk geleken. Maar hoewel hij zich van niets schuld bewust was kreeg de kater wel een licht vermoedden waarom deze kat zo vijandig klonk. Lavenderfeather slikte en hield zijn aandacht op de poes gericht maar keek haar niet rechtstreeks aan om haar niet in verlegenheid te brengen. Dit was wellicht de tweede keer dat hij afdwaalde naar een ander territorium en zo de warriorcode verbrak. Maar tot nu was hij zich nergens van bewust. Maar de duidelijke riverclangeur aan de poes wekte alleen maar zijn vermoedens.