{OPEN}

Evening probeerde zich zo goed en zo kwaad als het kon staande te houden in de sneeuw, maar vanwege haar kleine omvang kwam de witte substantie tot haar buik. Rillend baande ze zich een weg door de kou, terwijl ze haar ogen plat legde tegen de scherpe wind. Ze vroeg zich af of ze wel apprentice zou worden. Ze trok het sterk in twijfel. Ze was zo klein, en helemaal niet sterk. Het leek wel alsof er geen kracht in haar smalle lichaam wilde komen. Ze was snel, dat wel, maar daar kon ze geen gevechten mee winnen. Een zucht verliet haar, en met een hangend kopje verliet ze het kamp. Ze wist ook wel dat het verboden terrein was, maar ze zou in de buurt blijven en niets uithalen. Ze wilde alleen even kijken, niets meer. Toen ze haar ogen opsloeg zag ze een bruine tabby met een sneeuwwit konijn tussen haar kaken. Ze wachtte zenuwachtig op een bestraffing omdat ze uit het kamp was gegaan, en sloeg haar ogen neer.

Ze sloeg nerveus haar ogen neer en keek naar haar pootjes, die half wegzonken in de sneeuw. Ze maakte zich zo klein mogelijk, en hoopte dat de apprentice niets tegen de rest zou zeggen. "Wat doe jij buiten het kamp?" Eerst vatte ze de woorden als een straf op, alleen toen ontdekte ze de vriendelijke ondertoon, en ze richtte zich op. Iets van haar gewoonlijke vrolijkheid kwam terug, en ze schonk hem een oprecht onschuldige glimlach. 'Ik wilde alleen even kijken, niets meer,' antwoordde ze, en keek even achterom. Ze waren nog vlak bij de ingang, zo ver was ze toch nog niet? Ze richtte haar goudkleurige ogen weer op het konijn dat tussen de kaken van de bruine tabby zat. 'Heb je die zelf gevangen?' vroeg ze nieuwsgierig, met een klank van ontzag in haar stem.

'Ik wilde alleen even kijken, niets meer,' antwoordde ze, waarop de bruine tabby een zucht slaakte. Oke, ze wist dat het niet goed was om uit het kamp te gaan, maar ze was nog vlak bij de ingang. Ze was niet van plan om verder weg te gaan, en zo erg was het nou toch ook weer niet? Ze keek naar het sneeuwwitte konijn dat de apprentice tussen haar kijken had. 'Heb je die zelf gevangen?' vroeg ze nieuwsgierig, met een klank van ontzag in haar stem. De poes knikte. "Dat ga jij later ook moeten doen," zei ze, en Evening keek haar met glinsterende ogen aan. Ze wilde ontzettend graag leren jagen! Ze kon niet wachten tot ze apprentice zou worden, en eindelijk legaal het kamp zou mogen verlaten en nieuwe dingen zou mogen leren. "En, ga jij maar terug naar binnen." Teleurgesteld richtte ze haar gouden ogen op. 'Maar.. jij bent er toch om op mij te letten?' vroeg ze onschuldig. Ze wilde zo graag hier blijven.