Sun rises ||Train topic||Lionspirit

De zon stond nu op z'n hoogst. Sunhigh was aangebroken. Mothpaw kwam de apprentices den uit. Nerveus keek ze naar het kamp uitgang. He isn't there, yet... So I am right on time! Ze glimlachte en trippelde over de open plek door naar het kamp uitgang. Toen ze daar was ging ze zitten en staarde ze afwachtend over de open plek, wachtend op haar mentor.

Lionspirit's rode vacht was duidelijk te zien in het windclan territorium. Hij had er nooit zo veel problemen mee gehad om op te vallen, ze mochten hem best zien aankomen. De kater had nog snel een rondje gemaakt langs de grenzen van Windclan en Shadowclan, maar merkte nu dat hij bijna te laat was voor zijn eigen afspraak. Sunhigh was enkele luttele seconden verwijderd en Mothpaw zal waarschijnlijk al op hem staan wachten.
Lichtjes hijgend stapte hij het kamp binnen, waarna hij met een verontschuldigende glimlach naar Mothpaw liep. "Sorry dat ik je heb laten wachten, Mothpaw. Mijn grenspatrouille liep een beetje uit," miauwde hij naar de jonge leerling, terwijl 'ie weer een beetje op adem begon te komen. "Zullen we dan maar? Ik denk dat een tour door het territorium wel het meest geschikt is." Lionspirit klinkt eventjes, om zichzelf gelijk te geven en glimlachte daarna naar Mothpaw. "Loop maar, ik volg je," miauwde hij warm naar de leerling.

"Sorry dat ik je heb laten wachten, Mothpaw. Mijn grenspatrouille liep een beetje uit." Mothpaw schrok, en sprong op van een stem achter hem. Toen zag ze Lionspirit staan. "Oh, eh, geeft niet," zei ze met een glimlachje. "Zullen we dan maar? Ik denk dat een tour door het territorium wel het meest geschikt is." Haar mond viel bijna op de grond van opwinding. Door het territorium. Maar haar moed zakte al snel in haar poten, bij de volgende woorden van Lionspirit. "Ik? Jij mij volgen?" Miauwde ze. Ze haalde diep adem, en liep langzaam het kamp uit, haar ogen over alles wat ze kon zien glijdend. "Eh... waar naar toe?" Vroeg ze voorzichtig.

Een glimlach verscheen op zijn lippen. "Haha, wees niet bang, kleine leerling. Er zal je niets overkomen. Ik zal je de weg wijzen, dingen vertellen over het territorium en je zeggen waar je wel en waar je niet mag komen. Maar voor nu, mag jij ergens heen lopen en vanaf daar zullen we de tour beginnen," legde hij op een kalme manier uit. Hij stond op, schudde zijn rood met witte vacht uit en rekte zichzelf uit. Rustig wandelde hij achter Mothpaw aan en keek goed om zich heen. Hij zou het niet laten gebeuren dat de leerling gevaar zou lopen. Als dat zou gebeuren zou hij zijn zus nooit meer onder ogen kunnen komen, en Everstar al helemaal niet ....

"Haha, wees niet bang, kleine leerling. Er zal je niets overkomen. Ik zal je de weg wijzen, dingen vertellen over het territorium en je zeggen waar je wel en waar je niet mag komen. Maar voor nu, mag jij ergens heen lopen en vanaf daar zullen we de tour beginnen." Mothpaw zuchtte opgelucht, en knikte. Dat kon niet zo moeilijk zijn. Ze trippelde naar waar het gras het minst hoog was, maar waarbij ze wel wat om hoog moest lopen, een heuvel op. Toen ze daar boven op was, zo'n gigantische heuvel was het namelijk niet, voor haar wel, zag ze het meest mooie uitzicht, iets waarvan ze niet eens had durven te dromen. "Wow," murmelde ze onder haar adem. Ze keek naar Lionspirit. "Vanaf hier wil ik beginnen! Helemaal daar naar toe!" Miauwde ze terwijl ze met haar staart helemaal naar de verte wees, niet wetend wat daar was of waar dat was, dat maakte haar niet zo veel uit, ze zou het snel genoeg weten, hoopte ze.

Met een glimlach op zijn gezicht, liep Lionspirit achter zijn apprentice aan. Hij hielt van de jeugdige onschuldigheid die van haar afstroomde. Ooit was hij ook zo geweest, samen met zijn zusje. Nu leek het alsof ze ieder hun eigen weg waren gegaan. Iets wat hem nog wel eens speet. Hij ging naast de steen zitten en wachtte totdat Mothpaw een richting had gekozen. "Vanaf hier wil ik beginnen! Helemaal daar naar toe!" Lionspirit volgde haar staart en merkte dat ze de weg in de richting van de rivier op wees. Op naar Riverclan dus. Het kon erger natuurlijk, ze had ook in de richting van het donderpad willen gaan. Maar die kant van het territorium zouden ze later nog wel een keer op gaan. "Oké. Kom je mee dan?" miauwde Lionspirit rustig, terwijl hij opstond en zijn vacht uit schudde. Hij draaide zich om en wachtte geduldig totdat Mothpaw klaar was, voordat hij een stevige pas erin zetten en dieper het territorium in wandelde./

Mothpaw wist niet wat haar te wachten stond, zo lang het maar niet te eng was. "Oké. Kom je mee dan?" Mothpaw grijnsde. "Ik kom!" Miauwde ze enthousiast. Het territorium zag er nu al adem benemend uit. Het was bijna leaf-bare, maar er waren nog genoeg kleuren te zien. Zoals het groene gras, de blauwe lucht, en in de verte was het nog groener. En hobbelig, en groot. Ze liep voor Lionspirit uit met haar staart hoog in de lucht. "Eh..? Wat is daar eigenlijk?" Vroeg ze terwijl ze een rondje om Lionspirit heen huppelde.