Sun goes down, stars come up {Vixenpaw}

De kater zat nog na te genieten van zijn muis toen de meeste katten richting hun Dens begonnen te wandelen. Hij bleef kalmpjes op zijn plek zitten, hij zat hier wel goed zo. Hij miauwde zijn vrienden gedag en deze verdwenen in de Apprentice Den. Nieuwsgierig liet Northpaw zijn ogen door het kamp heen gaan, niet veel bijzonders. Hij draaide zijn kop om en begon zijn schouders een wasbeurt te geven. Hij keek op toen hij vlak bij hem wat gestommel hoorde. Hij waste zijn poot en keek ondertussen naar de andere Apprentice die voorbij kwam. "Hey Vixenpaw." miauwde hij en glimlachte toen naar haar. Meestal snauwde hij katten af, maar deze poes had wel iets, ze was erg mooi in zijn ogen en hij wilde haar wel beter leren kennen.

Hij gaf nog een paar likken over zijn poot nadat hij de poes had aangesproken. Ze stopte en keek toen voorzichtig om, waarna ze hem aankeek. Deze poes was nog maar een paar dagen geleden Apprentice geworden, hij was al ietsjes langer Apprentice, maar niet dat hij daar wat aan had gehad, zijn mentor lag namelijk al sinds het begin van de sneeuwtijd in de Medicine Cat Den, ziek. "Hallo.. Northpaw," miauwde de poes met een lichte aarzeling, waarschijnlijk verward waarom hij, een kater die alleen het beste van het beste wilde hebben, haar aansprak. Northpaw wilde aanzien, en wat was daar dan nu beter voor dan een grote vriendengroep te hebben, en dan nog het liefst wat mooie poezen die heel dicht bij hem stonden. Hij wilde ermee pronken bij zijn vrienden, laten zien dat hij alles kon krijgen wat hij maar wilde. "Mooie zonsondergang, niet?" miauwde hij op een vriendelijke toon naar de poes, en glimlachte haar toen toe, eerst het vertrouwen winnen, voordat hij haar af zou schikken.

Hij genoot gewoonweg van de onzekerheid die deze poes voor hem uitstraalde. De zon leek haar pels wel in vuur en vlam te zetten, ze leek inderdaad eerder een vos dan een kat, haar ouders hadden de naam wel toepasselijk uitgekozen. Northpaw was geboren in dit koude seizoen, en daarom was hij ook een beetje hiernaar vernoemd. Hij greens een keer naar de poes die zijn blik had gevolgd naar de zonsondergang. Northpaw sloeg zijn staart over zijn poten en wachtte af totdat de poes weer zou reageren. "Ja.." miauwde de poes toen voorzichtig naar hem en sloeg haar staart om haar poten. "Het is mooi ja.. maar hoezo?" miauwde ze vervolgens. Haar ogen gingen weer naar de zonsondergang, en vervolgens weer naar de witte kater zelf. Northpaw wiebelde wat met zijn oortjes en keek Vixenpaw weer aan. "Gewoon." miauwde hij onverschillig en greens kort naar haar, misschien iet wat uitdagend als je goed keek, maar vooral vriendelijk. "Ik zit hier zo alleen, misschien heb je zin om nog even te blijven?" Ze waren tenslotte niet alleen in het kamp, zo hier en daar kwamen katten nog binnen om nog snel een hapje te eten, patrouilles kwamen terug en vertrokken weer.