[open] Being lazy isn't a sin!

De meeste katten zouden waarschijnlijk wel gemerkt hebben dat Starlingk--paw elke dag wel buiten het kamp te vinden was. De jonge Apprentice had al een lange tijd genoeg gehad van het kamp en nu ze de rang had om er weg te komen, nam ze deze ook met beide poten aan. Plots kwam er een einde aan de eindeloze rijen van bomen en zag ze een grote, brede rivier voor zich. "Wow.." Kwam er in een ademzucht uit en met grote groene ogen trippelde ze naar de oever van de rivier. De randen waren bedekt met een dik laag ijs, maar uit voorzorg bleef ze er nog even van af. Wie weet zou het breken en dan zou er een einde komen aan haar leven. Voorzichtig deed ze een paar pasjes naar achteren en nieuwsgierig vervolgde ze haar pad. Uiteindelijk kwam ze uit bij een paar platte stenen en toen ze haar voorpootjes erop zette, voelde ze een wat grotere warmte dat het gras. Het scheelde niet veel, maar het was aangenamer dan die bevroren sprietjes. Met haar staart veegde ze een laag sneeuw weg en ging zitten, terwijl ze haar groene blik gericht hield op de rivier.

Words:129
Notes: none
Tag: Starlingpaw

Alone at last, we can sit and fight.
And I've lost all faith in this blurring light,
But stay right here we can change our plight.
We're storming through this despite what's right.

Peanutbutter

Met haar natuurlijke norse blik op haar gelaat strompelde Peanutbutter richting de Sunnigrocks. Ook vandaag moest ze weer prooi halen voor de clan, er kwam ook nooit een eind aan die horror. Gisteren had de poes niks uitgevoerd en was daarop aangesproken door een aantal warriors. Dus vandaag om haar zo genaamde goeie wil te tonen besloot ze maar eens te jagen. In de verte waren de Sunnigrocks al te zien, ook was er een duidelijke grijze schim dat waarschijnlijk van een andere kat afkomstig was. "great" murmelde de poes tegen haarzelf. Peanutbutter trok een klein sprintje richting haar bestemming en stond toen stil. "hallo Starling.. paw toch?" De oranje poes was nooit zo bezig met de katten van de clan dus ze had wat moeite met namen onthouden.

©rachel

Een verse ThunderClan geur deed haar haar oren in haar nek liggen. Oh nee, als het een Warrior was werd ze zo zeker er op uitgestuurd om te jagen. "hallo Starling.. paw toch?" De Apprentice zuchtte en keek naar de rossige Warrior. Straks werd het een strenge toon en dan moest ze weer vertrekken. "Ja." Antwoordde ze wat kortaf, maar de toon waarop ze sprak kon haar niet echt veel schelen.

Peanutbutter staarde naar de wat poes die wat kortaf was net als zij zelf. "Maak je maar geen zorgen hoor ik ga je tot niks dwingen." bromde de poes schors "sterker nog ik heb zelf ook helemaal geen zin in jagen maar als ik het niet doe word weer eens naar Firestar gestuurd." Dit was al eens eerder voorgekomen omdat de poes weigerde om te jagen. De leader van de Thunderclan was ziedend geweest en had haar de vervelendste klusjes gegeven. Met een zucht plofte de poes neer rustig om haar heen kijkend voor enig prooi.

Rosemarypaw kon nu eindelijk zelf het kamp uit, zonder begleiding. Al vond ze het nog steeds jammer dat Climbclaw haar mentor niet was, ze ging niet zeuren. Het begin van haar Apprentice leven was tot nu toe het mooiste van haar leven. Rijen en rijen bomen kwamen voorbij, totdat ze bij een brede rivier kwam. Even keek Rosemarypaw verbaast naar de brede rivier. Maar toen zag ze twee katten staan. De rosse Apprentice liep naar de twee katten toe. Toen ze dichterbij kwam herkende ze een vand de twee, en dat was Starlingpaw. Daarmee had ze samen in de Nursery gezeten, al had ze haar nooit echt ontmoet. Maar de andere kat herkende ze niet. "Hoi!" begroette ze de twee katten vrolijk.

OOC: ik hoop dat ze welkom is

There's Rosemary

Thats for remembrance

"Maak je maar geen zorgen hoor ik ga je tot niks dwingen." Wat opgelucht haalde ze adem. Gelukkig.. "sterker nog ik heb zelf ook helemaal geen zin in jagen maar als ik het niet doe word weer eens naar Firestar gestuurd." Ze wierp kort een blik op de Warrior, maar besloot haar opmerking maar even voor zich te houden. "Hoi!" Ze keek weer op bij een nieuwe stem en zag een Apprentice van ongeveer dezelfde leeftijd op hen af komen. Rose.. Rose... Ze had geen idee van de naam van de Apprentice. Nors keek ze weer naar haar pootjes.

Peanutbutter had rustig toegekeken hoe Starlingpaw opgelucht ademhaalde, snel na het korte gesprek klonk er een ander stemmetje afkomstig van een kleine rossige apprentice. Door puur toeval wist de poes de naam van het beestje "Hallo Rosemarypaw" mompelde ze. Peanutbutter bestudeerde de twee poezen die voor haar stonden een vrolijke Rosemary en een norse Starling, een perfecte combinatie om mee te gaan jagen.. dacht ze tenminste. Vast besloten om de jacht vraag later te stellen besloot ze nog even te luisteren naar wat de poes te zeggen had.