Good morning world! {Sassypaw}

Good morning world {Sassypaw}

Het katertje rekte zich een paar keren uit en smakte wat met zijn mond. De eerste ochtendstralen schenen de Den binnen en lieten zo hier en daar wat vachten glinsteren, waaronder ook de witte pels van Northpaw. Hij ging recht overeind zitten in zijn nest en begon met het wassen van zijn witte pels. Tot zijn grote afschuw begon deze steeds langer te worden, van zijn korte, strakke vacht was amper nog wat over. Hetgeen waar hij juist zo trots over was geweest, was nu weg. Het liefst wilde hij al die lange haren eruit trekken en in de rivier werpen, hopend dat een vis erin zou stikken, maar dat waren natuurlijk domme kitten praatjes. Hij spuwde kwaad wat haren uit zijn bek en stond op, waarna hij vluchtig tussen de nesten doorstapte. Buiten stonden zijn vrienden al op hem te wachten, maar hij negeerde hen simpelweg, niet in een al te best humeur. Zijn blik viel op een andere Apprentice, met een lange, witte pels: Sassypaw, als hij het goed had. Hij zuchtte een keer, het moest dan maar. De kater zette een een glimlach op en trippelde op de poes af. Toen hij langs de prooistapel liep griste hij een dikke muis mee en vervolgde zijn weg. Toen hij bij haar aankwam legde hij de muis neer voor zijn poten. "Erg als ik hier ga zitten?" miauwde hij. Zijn norse bui leek voor de zon te zijn verdwenen. Northpaw was een van de populaire Apprentices uit ThunderClan, een macho, player, of hoe je het dan ook wilde noemen. Hij kon vreselijk zijn, zeker tegen zwakkeren katten, maar bij de poezen was hij altijd vriendelijk. Als hij het goed had, had hij pas nog samen met de zus van de poes gepraat, Starlingpaw. Met haar was hij al een beetje bevriend geworden, dus dan moest het met Sassypaw ook wel lukken, toch?

Een felle zonnestraal had de sneeuwwitte poes gewekt. Het was niet heel erg vroeg meer, dus besloot ze om haar nest te verlaten. Ze stond rustig op, er was geen aanleiding om te haasten. Ze had van haar mentor begrepen dat ze een vrije dag had, dus ze kon heerlijk rustig aan doen. Een dagje niets doen vond ze wel fijn, want wie wilde nou niet genieten van de sneeuw die er nu nog lag? Toen ze haar poten had uitgerekt liep ze op een rustig tempo de apprentice den uit, haar staart zwiepte rustig achter haar aan. Maar eenmaal uit de den, gingen haar haren overeind staan van een koude wind. Ze merkte er niet heel veel van, aangezien ze zo'n lange en warme vacht had, maar toch voelde ze een koud windje over haar heen gaan. Net toen ze het territorium in wou gaan, voelde ze iets aan haar pootje zitten. Ze ging even zitten en likte haar pootje schoon, waardoor er een kleine doorn in de sneeuw viel. Ineens hoorde ze een stem, waardoor ze haar kopje een stukje naar links liet kantelen. "Erg als ik hier ga zitten?" miauwde een witte kater, voor haar onbekend. Ze schudde zachtjes met haar kop, ze had er niet veel op tegen. Ondertussen nam ze bijna onmerkbaar de kater in haar op. Hij leek even oud als zij was maar toch kende ze hem niet. Ze staarde het territorium in, ze had op dit moment niet veel te zeggen.