Proud ~ [D A W N]

Met een muis uit haar bek hangend trippelde ze vrolijk het kamp in. Het was voor het eerst in dagen dat ze weer wat gevangen had, en ze was er blij mee. Het had even geduurd, maar dan had je ook wat. Ze slingerde de muis met een boogje op de prooiplek. Het was geen stapel meer, en kon ook niet meer zo genoemd worden. Het leek meer op een snel bij elkaar geraapte verzameling dan een stapel. De rosse kattin zuchtte even terwijl ze naar de prooi keek. Zij zelf was al wat afgevallen deze leafbare, en het was nog niet eens lang bezig. Aan deze stapel prooi te zien zou het ook nog wel even duren voor ze wat fatsoenlijks kon eten. Soms had ze de neiging om wat te eten als ze iets gevangen had, zo ook vanmiddag. De geur van de muis in haar neus liet haar watertanden en haar buik rommelen. Toch had ze zich niet overgegeven aan de lekkernij. De queens en elders hadden het nog veel zwaarder dan zij, en die gingen dan ook voor. Dawnflight draaide zich om en keek even het kamp rond. De meeste katten waren druk bezig met alles verstevigen of om het kamp uit te gaan om te jagen. Sommige maakte even een praatje tussendoor en ze hoorde gelach naast haar. Gelukkig waren de katten wat vrolijker gestemd. Ze wist bijna zeker dat het schaatsen met de clan er iets mee te maken had, gewoon iets spannend om de sleur te verbreken. Ja het was een goed idee geweest van Fairfaith om dat te doen. Een gaap ontsnapte uit haar bek. Ze had hard gerend om de prooi te vangen, en met de stramme spieren door de kou viel het nog niet mee. Ze was niet meer van plan om nog iets productiefs te gaan doen vandaag, misschien kon ze wel een praatje aanknopen met iemand. Opzoek naar een alleen zittende kat zag ze Leafpaw zitten. Ze had de naam van de kat wel is opgevangen, maar wist verder niks van de apprentice. Alleen dat ze de kitten was van Stormstar en Mousefur, maar dat was wel algemeen bekend. Het was Dawn niet ontgaan dat Mouse een andere kitten had ‘geadopteerd’ en probeerde op te voeden. Op een langzaam tempo liep de kattin naar de apprentice toe en ging voor haar zitten. ”Hey Leafpaw, hoe gaat het ermee?” Mauwde de poes vrolijk. Een klein glimlachje stond zoals altijd op haar snuit en het gaf een welkome aanblik.

”Hey Leafpaw, hoe gaat het ermee?” De zwart witte poes voor haar knikte even als begroeting. "Buiten dat het koud is, en dat mijn moeder nu een andere kit verzorgt waardoor ik niet kan trainen, gaat het wel. En met jou?" Mauwde de poes terug. Even slikte Dawnflight, ze had deze directe confrontatie niet zien aankomen. Ze wist niet wat ze zou moeten zeggen, ze wou Mousefur en Stormstar niet beledigen. ”Het is inderdaad koud.” Mauwde ze knikkend. ”Het is jammer van je training natuurlijk, maar je moeder kon natuurlijk ook een onschuldige kitten niet dood laten gaan.” Zei ze zacht, lichtelijk sussend. Ze wist niet hoe erg Leafpaw het vond en dus ook niet precies hoe ze moest reageren op de kat.”Ik vind het erg dapper dat ze dat gedaan heeft, het vergt veel moed om zomaar een nieuwe kitten op te nemen van een andere poes.”

"Het is niet zomaar dat ze die kitten opnam. Het is omdat de kitten op Smoketear lijkt, alleen daarom heeft ze hem geadopteerd." Haar stem klonk wat teleurgesteld. Dawn wist de reden van de adoptie niet, en eerlijk gezegd wou ze er ook zo min mogelijk mee te maken hebben, dus ze liet de apprentice verder praten. "Ze had hem toch tijdelijk kunnen adopteren? Een andere Queen voor hem kunnen zoeken? Nu staan twee trainingen stil, en zij als Deputy zou moeten weten dat de opleiding van een apprentice erg belangrijk is." De stem van de apprentice werd nog zachter. Eigenlijk had de rossige kat hier geen antwoord op. Ze had er vertrouwen in dat de Deputy wist wat ze deed en twijfelde er geen moment aan dat het een goede keuze was geweest, maar deze poes hier had wel een punt. "Maar dat betekent niet dat ik niet van haar houd. In tegendeel zelfs, ik houd erg van mijn moeder en mijn vader." Een glimlach verscheen op de snuit van de kattin, en ook Dawnflight glimlachte. "Ik ben erg trots dat ik hun dochter mag zijn, echter wil ik er niet over opscheppen ofzo." De glimlach veranderde in een bescheiden glimlach. ”Je hoeft niet bescheiden te doen hoor.” Ze knipoogde even naar de poes. ”Als mijn ouders leader en deputy waren zou ik ook super trots zijn en het tegen iedereen willen vertellen die ik tegen zou komen. Of ze het nou zouden willen horen of niet.” Ze grinnikte even, zag zichzelf al helemaal als kleine kitten rond rennen en trots doen over haar ouders. Het verlies van haar moeder schoot weer even als een pijn door haar heen, maar werd gelijk weer weggedrukt. Dit was niet het moment om daar om te rouwen. ”En wat de kitten betreft, ik kan er niks over zeggen. Ze heeft er vast haar redenen voor, en misschien zal ze die ooit tegen je vertellen of zul je ze zelf begrijpen.”