Some Came With Winter In White [OPEN]

De poes werd bijna verblind door het licht dat door de witte deken op de aarde werd weerkaatst. Wat.. was dat? Nyx knipperde een paar keer met haar oogjes en stak haar kopje onder de bladeren van een tak vandaan. Ze had die nacht zich in een boom weten te hijsen en tot haar geluk was ze er tijdens een wat onrustige nachtrust niet uit gedonderd. Het poesje, dat als Kittypet was geboren in de zomer, keek bewonderd naar het witte spul en liet zich voorzichtig zakken uit de boom. Met een trillend pootje raakte ze het aan en trok het gelijk terug toen ze de kou door haar lichaam voelde schokken. Maar.. het was zo zacht en zag er zo.. pluizig uit. Nogmaals probeerde ze het aan te raken, nu gewaarschuwd voor de kou en met een beginnende glimlach zette ze al haar poten op de witte deken. Het was helemaal niet zo erg!

Bijna huppelend, voor zover dat kon, rende ze onder de dekking van de bomen door en keek met grote ogen naar kleine pootafdrukken, afkomstig van verscheidene prooidieren. Misschien was jagen nu zelfs makkelijker! Nyx zette een grotere snelheid in en struikelde bijna over haar enthousiaste pootjes. Nog net wist ze te voorkomen dat ze een koprol maakte in het witte poeder en gleed tot stilstand. De jonge Rogue schudde haar bruine vacht uit en begon weer te lopen, dit keer met een wat langzamer pasje. Plots merkte ze een nieuwe geur op en door nieuwsgierigheid gedreven, zette ze de achtervolging in. De geur was sterk en ze kwam uit bij een soort hol. Was daar iemand? Net toen ze haar mond wilde open trekken om iets te zeggen, zag ze twee ogen verschijnen en geschrokken viel Nyx over haar eigen poten naar achteren. "Oef!" De lucht werd uit haar lichaampje gedrukt door het contact met de grond, maar Nyx krabbelde zo snel mogelijk weer overeind. "Sorry mevrouw!" Piepte ze nog wat angstig en keek de vreemdeling met grote ogen aan.

De oudere kat, een van de oudste die ooit had gezien, leek haar niet gelijk te vertrouwen en Nyx nam nog een minuscuul stapje naar achteren, voordat er straks een paar klauwen in haar vacht zaten. ‘Waarom verontschuldig je je?’ Het poesje keek wat verbaasd op en beet wat op haar lip. Ondertussen voelde ze de blik van de Rogue over haar heen glijden, maar daar probeerde ze zich niets van aan te trekken. "Euh, geen idee?" Begon ze wat stilletjes te mompelen, maar bleef de kat nog wel aankijken, dat was beleefd. "Misschien vindt u het wel helemaal niet leuk als ik van u schrik?" Zei ze vervolgens met een onschuldig glimlachje op haar gelaat. ‘Zeg eens, kleine,’ Begon de oude poes en Nyx haar ogen werden wat groter. ‘Met wie heb ik het genoegen? En wat brengt je hier? Ik ga er vanuit dat je me geroken hebt?’ Haar oortjes gingen wat richting haar nek, maar toen de poes geen plotselinge bewegingen begon te maken, nam ze aan dat deze Rogue niet gemeen was. Of nog niet. ‘Ik ben Silverthorn.’ Oh. Ze was zich alleen komen voorstellen! Nyx rechtte haar oortjes weer wat en zette een nieuwsgierige blik in haar ogen. "Ik ben Nyx, mevrouw!" Miauwde ze wat opgewekter en haar bruine staartje kwam bijna geheel rechtovereind. "Bent u helemaal alleen?" Vroeg ze met die grote groene ogen, nadat ze even een blik had geworpen in het donkere hol.

‘Dat ligt eraan wat je onder “alleen” verstaat,’ Antwoordde de poes, nou ja, het was niet echt een antwoord op haar vraag, maar goed, en Nyx draaide wat verrast met haar oortjes. "Nou.." Ze zette even een bedachtzaam gezichtje op. Nou, wat verstond ze daaronder? "Of u geen gezelschap heeft in uw hol." Zei ze vervolgens nog. ‘Ben jij helemaal alleen?’ Ze hief haar wenkbrauwen even wat op. "Nee-- nou, ja, een beetje." Ze liet haar bruine oortjes even wat bedroefd hangen. Van haar vriend Comet had ze al een tijdje niet gehoord, misschien was hij teruggegaan naar zijn Kittypet leven, zonder het haar te melden? Maar ze kon zich wel redden in deze wereld!

‘Dat is minstens zo’n onduidelijk antwoord als dat ik jou gaf,’ Schuldig drukte ze haar oortjes tegen haar kop en wilde net een excuus mompelen, maar de Rogue was haar nog voor. ‘Hoe komt dat zo? Zijn er vrienden in de buurt die je niet wilt verraden, of ben je in de steek gelaten?’ Plots klonk deze oude poes niet meer zo heel vriendelijk en een glans van angst verscheen in haar groene oogjes. Had ze wat verkeerds gezegd? ‘niet dat het veel uitmaakt.’ De vriendelijke toon hielp die angst niet echt goed weg en Nyx ging op haar tenen staan voor het geval dat Silverthorn op andere ideeën kwam. "Sorry.." Mompelde ze alsnog als excuus en keek naar de met sneeuw bedekte grond. "Ik.. was ooit gevlucht met een vriend, Comet, maar ik heb hem al een tijdje niet meer gezien." Daar vulde ze haar antwoord mee aan en ze wierp een blik op de oude poes. Was.. het nu wel goed?

De poes, Silverthorn genaamd, verbrak plotseling het oogcontact en de kleine Rogue ging haar herinneringen na. Had ze iets verkeerds gezegd, misschien? ‘Nyx is een aparte naam,’ Ze schrok toen de kop zich plots weer omdraaide en weer naar haar keek. ‘Waar komt hij vandaan? Wie heeft hem aan je gegeven?’ Ze liet haar kopje wat scheef hangen. "Uhm.. mijn Twoleg baas-- mijn vroegere Twoleg baasje, mevrouw." Ze had zich nog net op tijd hersteld van haar fout. Ondertussen was ze wel gewend aan het Rogue leven en ze dacht bijna nooit meer aan haar vorige leventje, maar als ze erover moest spreken leek ze weer op te gaan in haar verleden.

‘Tweebenen dus,’ Een klein schokje van angst schoot door haar lichaam, maar ze besloot maar stil te staan. ‘Luister, Nyx. Je lijkt me een aardig katje, maar als hier Tweebenen in de buurt zijn, dan...’ Haar oren lagen weer in haar nek. Dan wat..? Zou Silverthorn haar dan opeten? Of..? Nerveus slikte het jonge poesje en keek met grote ogen naar de oude Rogue. ‘Nouja, laten we het er maar op houden dat ik niet gediend ben van Tweebenen en jij zou er verstandig aan doen ook niet van ze te houden. Maar misschien had je dat zelf al door? Is dat waarom je bent weggelopen?’ Haar oren kwamen weer wat overeind, maar niet helemaal. "Oké mevrouw.." Mompelde ze zachtjes en keek even naar de grond. "Mijn baasje was altijd wel lief voor me, maar opeens kwam er een andere Twoleg bij en die behandelde me niet goed.."

‘Oh...’ Was het antwoord van de Rogue en Nyx keek weer naar haar pootjes, terwijl haar oortjes tegen haar nek aan lagen. Niet dat ze nu bang was voor de Rogue, ook al was ze nog niet helemaal vertrouwd bij de oudere, maar ze miste ergens wel de warmte van een Twoleg schoot of een geruststellende poot over haar vacht. ‘Het is maar goed dat je bent weggelopen, dan. Twolegs zijn kwaadaardige wezens. Hier in de wildernis zul je het beter hebben, dat weet ik zeker. Het zal niet altijd makkelijk zijn, zeker niet nu het Leafbare is en prooien schaars zijn, maar straks als de bladeren weer aangroeien...’ Ze keek even op. Echt? Bijna wilde ze haar kop schudden, maar een beeld van de andere Twoleg liet haar stoppen. ‘Tijdens Newleaf zal er een wereld voor je opengaan Nyx.’ Vervolgde ze zichzelf weer. Ze had alleen de kleurrijke bladeren in het wild meegemaakt, maar toen ze nog een Kittypet was had ze wel die mooie felle groene kleuren gezien. "Hoe weet u dat allemaal, mevrouw? Over de Twolegs? En is het in Leaf..bare echt zo mooi?" Vroeg ze licht aarzelend, maar grotendeels nieuwsgierig.

‘Ik heb dingen gehoord,’ Wow, veel dingen? Maar Nyx besloot zich nog even stil te houden, wie weet wat Silverthorn nog allemaal zou vertellen! ‘Verhalen enzo. Van katten die er geweest zijn en die het nog na konden vertellen.’ Haar oogjes werden door angst wat groter en ze drukte haar bruine oortjes weer tegen haar nek. W-wat? ‘Ik ben er zelf ook eens geweest. Ik leef alleen nog omdat het toen donker was in het Twolegterritorium. De Twolegs zijn blind in het donker en kunnen niet ruiken. Dat is jou zelf vast ook wel eens opgevallen.’ Ze gaf een klein knikje, om te tonen dat ze er nog bij was, maar begon zich steeds benauwder te voelen. Zijzelf had nog nooit gehoord dat katten in Twoleg gebieden waren gestorven. Misschien.. zij ook als ze was gebleven! ‘Je ziet er gezond uit voor een kat die uit zo’n verdorven gebied komt. Wat kreeg je daar te eten? Ze zullen je niet op jacht hebben gestuurd, of wel?’ Ze keek voorzichtig weer wat op, minder bang. "Nee, ze gaven me een soort natte brokjes, niet echt zo lekker als een muis, maar ik zat nooit zonder eten." Antwoordde ze met een wat zachter stemmetje. "Heeft u ook ooit met een Kittypet gepraat, mevrouw?"