Tears {Lizardkit}

Met een blik naar de grond stapte ze door het kamp. De apprentice had geen nood in oogcontact of contact in het algemeen als het over haar clangenoten ging. Ze waren er maar als opvulling, net als zij. Zij was daar maar als een steen en dat was maar beter ook. Crane keek even met haar ijsblauwe ogen naar een paar bewegende silhouten, foute beweging. Haar poten struikelden over een steen en met een doffe klap landde ze op de bestofte ondergrond van het kamp. Ze hoorde hoe een paar katten grinnikten en tranen sprongen in haar ogen. Zo snel ze kon klauterde de apprentice recht en trippelde ze naar een donker hoekje. De witgrijze poes rolde zich op en legde haar staart beschaamd over haar kopje, waarna ze in tranen uitbarstte. Wat deed ze toch verkeerd? Haar witte staart verplaatste zich wat, zodat de wereld zich voor haar ogen onthulde. En of ze er waren of niet, ze hoorde nog steeds het zachte gelach van de katten, voor eeuwig en altijd een vernederingspaal.

"Gaat het wel oké?", vroeg een stem. Al snikkend tilde de grijze poes haar staart lichtjes op. Een kitten hield nieuwsgierig zijn kopje schuin. Daarna probeerde hij zijn staart voor zijn ogen te doen, alsof hij haar wilde nadoen. Even kreeg ze een lachje rond de lippen. Maar deze verdween al snel en ze richtte haar blik op de grond. "Ik... Denk het wel," zei ze zachtjes. Haar ijsblauwe ogen gleden naar de kit. Hij had ook blauwe ogen, viel haar op. Langzaam hief Crane haar kop op, haar staart rolde zich langs haar lichaam. De kit zag er nog jong uit. Ze liet haar blik over het kamp glijden, tot de Nursery. Daarna keek ze terug naar de kit. De plekken waar de druppels de grond hadden geraakt, waren vochtig. Ze keek even naar deze plekken en dacht diep na. Waarom kwam juiste deze kit naar haar toe. Opnieuw legde ze haar ijsblik op de kit. "Bedankt," een klein glimlachje sierde haar lippen.

Notes; Dawh, that's kawai :3

"Owh, oké", zei de kit. "Ikke heet Lizardkit. Hoe noem u?", Crane keek met een neutrale blik naar de kit. Hij had nog steeds zijn staart in die rare houding. Ze schudde even heer kop en een klein lachje verscheen op haar gezicht, ookal voelde ze zich niet echt zo gelukkig nu. "UHm... Cranepaw," antwoorde ze. De kit besefte opeens dat hij nog steeds in die belachelijke houding zat en hij ging snel rechtzitten. Zijn ogen leken te schitteren in de zon. Zijn kleine staartje zwiepte over de grond. Crane haar blik werd steeds zachter. Haar blauwe ogen staarden diep in zijn ogen. Ze waren ook blauw, maar ze waren van nature zachter, dat kon je zien.