I am the broken dove &Daykit*

De kit opende sloom haar rechter oogje, gevolgd door haar linker oogje. De kit gaapte. Haar staart hing lichtelijk heen en weer over het zachte mos. Aan de ingang zag ze aan de hemel her en der nog wat sterren staan, maar de donker was allang weggetrokken. Zo kon ze vernemen door het licht aan de hemel en de net opkomende zon. De kit wilde nog wat verder slapen, maar nu ze wakker was kon ze dan toch maar beter opstaan en genieten van deze mooie ochtend. Onhandig klungelde de kit overeind waarbij ze haar achterpootje verkeerd plaatste en haar hele lichaam weer onhandig omver wierp. Gelukkig kwam ze deze keer op haar achterwerk en niet op haar kopje terecht. Brokenkit wreef de overige slaap nog uit haar ogen waarbij hij nogmaals probeerde overeind te staan en het deze keer wel lukte. Hij was nu ook niet bepaald één van de handigste, en dat hadden de kits hier in de nursery al een tijdje door. Dat was dan ook de reden waarom hij zo vaak uitgelachen werd. Maar hij kon er zelf weinig aan doen zei hij steeds. Maar alleen de queens bleken een goed hart voor hem te hebben.

Brokenkit trippelde ietwat klungelig door de ingang van de nursery. Het licht van de opkomende zon prikte nu al in zijn oogjes en onhandig viel de kit dan weer om, met zijn snuitje in het gras. Dauwdruppeltjes lagen op zijn snuitje. De kit wreef deze er met zijn pootje van af waarbij hij weer terug overeind krabbelde. Niet oplettend botste hij hierbij tegen een andere kat aan. En alweer viel hij omver. Zijn schaamte nam toe en de kit durfde de kat niet meer aan te kijken.

Onhandig krabbelde de kit weer terug overeind. Zijn snuitje wende hij af van zijn tegenligger om geen oogcontact te hoeven maken. Hij was oprecht beschaamd over zichzelf en dat was dan ook de reden waarom hij niet zo spraakzaam was. Zelfs sociaal was hij niet sterk, maar daar maakte hij zich minder zorgen in. Sowieso werd deze kitten al vaak uitgelachen dat het zijn karakter langzaam beïnvloedde. Hij haatte het hoe anderen zomaar konden beslissen hoe hij ging worden. Maar het meest haatte hij nog de pesterijen. Hij was oprecht niet trots op hemzelf.

Hij was weer zo druk met zichzelf bezig dat hij bijna de andere kitten vergat. Brokenkit schudde zijn kopje en keek de andere kitten voorzichtig aan terwijl zijn staart tussen zijn achterpoten hing en hij ietwat trilde. Hij wilde niet weer uitgelachen worden door zijn stomme onhandigheid. Met een trillend stemmetje van angst sprak hij. "B..ben jij kwaad o...op mij?" Voorzichtig hield hij alle signalen van zijn lichaam in bedwang. Zijn ademhaling probeerde hij normaal te houden, evenals zijn hartslag, maar hij kon er niets aan doen aan de onzekerheid die hem meester over hem maakte. Hij haatte dit.

Zijn lichaam hield hij als altijd als hij iemand tegen het lijf liep, laag tegen de grond. Hoewel de kitten met haar kopje schudde op zijn vraag ontspanden zijn spieren zich nog steeds niet. Hij was van nature bang gemaakt door die stomme pestkopjes, en dat voelde hij nu in zijn spieren. Hoewel hij best wel wilde ontspannen, deze kitten in vertrouwen nemen, liet zijn lichaam hem dit nog niet toe. Brokenkit probeerde een ontspannen zuchtje te laten maar het kwam eerder als een bange, trillende zucht er uit, dan als een opluchting. Hij negeerde het maar. Zijn lichaam had hij nog nooit onder controle gehad en niemand die hem hier wou van af helpen. Met een ietwat trillend stemmetje sprak hij, "I..k b.ben Br..okenkit t.trouwens" Er was duidelijk verandering opgetreden in zijn stem als dat hij zijn eerste vraag stelde, maar nog steeds was hij erg onzeker over zijn actie. Wat nou als deze kitten hem ook wilde pesten. Dan wist ook zij al van zijn naam af. Beschermend sloeg Brokenkit zijn staartje rond zijn lichaam heen.

Brokenkit ontspande zijn spieren een beetje naarmate er niets gebeurde. Het leek lang te duren voor deze kitten iets wilde doen om hem te pesten. Of misschien was het zelfs haar bedoeling niet. Maar voorlopig trok de kleine kitten deze vraag nog in twijfel. Hij vertrouwde niemand totdat hij het helemaal zeker wist. Maar toen de kitten een geruststellend piepje gaf werd het zeker. De grip om zijn spieren trok weg en langzaam ging hij deze kitten vertrouwen. Nog steeds iets onzeker ging de kitten voorzichtig gaan liggen. Zo had zijn lichaam geen reden om opeens weer te struikelen. De kleine kitten legde het puntje van zijn staart op zijn voorpoten. Hij inspecteerde het vreemde zwart-witte patroon op zijn staart en vroeg zich af van wie hij deze kleuren kon mee hebben. Zijn ouders waren sinds zijn geboorte verdwenen en sindsien heeft de kitten geen van de twee ooit nog gezien. Hij miste hen best wel.

Toen de stilte gevallen was maakte de kitten een poging om het gesprek levende te houden. "Jouw ouders? H..oe z.zijn die?" De kitten was best nieuwsgierig naar haar verhaal. Maar liet dit niet teveel merken. Hij had geleerd om zijn enthousiasme altijd in toom te houden.

Iets onzeker wiebelde het katertje heen en weer. Zijn staartje had hij tussen zijn poten geslagen. Bang dat hij iets verkeerds gezegd had. En zijn vermoeden werd versterkt door de kitten die niets zei. Iets onzeker richtte de kater zijn blik op de grond. "S..sorry. M..mijn ouders z..zijn weg sinds m..m'n g.eboorte." Misschien was hij wat té voorzichtig met wat hij prijs gaf, maar eens moest hij de muur die hij sinds de verdwijning van zijn ouders had opgebouwd eens laten vallen. Tot slot was niet iedereen even slecht. Dacht hij.

Het staartje die de kitten naar haarzelf bracht viel hem wel op. Hoewel hij nog net naar de grond staarde. Kijkend hoe een klein traantje die eerst nog blonk kapot spatte op de grond, viel het hem toch op. Het viel hem op dat de kitten hem nog niets verteld had. Hij vroeg zich af waarom. "B.ben jij bang?" De vraag klonk serieus. Niets uitscheldend in de toon. Maar toen bedacht de kit zich dat hij iets vergeten te vragen had. "Voor praten?" Zo klonk de zin volledig. Hoewel hij toen niet besefte dat het een vreemde zin met vreemde zin opbouw was. Iedereen had zo wel zijn gebreken. Maar bij hem viel het nog extra hard op.

De vragende blik van de kit was hem niet ontgaan. Toen hij zijn zin afmaakte werd er meer duidelijk voor hem. Of werd alles nu juist ingewikkelder? Schouderophalend schudde hij zijn kopje. Het maakte voor hem niet zoveel uit. Voor hem was iedereen zoals hij zelf was en wilde zijn. Elk met zijn gebreken en talenten. Zoals hij met zijn pootje had.
Iets instinctiefs in hem dwong hem om een handeling te ondernemen. Broken verplaatste zichzelf naast de kitten waarbij hij haar een zacht tikje tegen haar schouder gaf en haar medelevend aankeek. "You're ok. I'm sorry about the question." Veel meer kreeg hij er niet uit. De jonge kater slikte een brok in zijn keel door. Hij was niet zo goed in dit soort dingen. Al helemaal niet in zijn excuses aanbieden.