All I really need is a little peace [Ashdrizzle]

Haastig mengde de kater zich met een terugkerende jachtpatrouille, doende alsof hij mee had gedaan en helaas niets had gevangen. Ashdrizzle wilde het nog een geheim houden dat hij.. moeizaam slikte hij en liet zijn kop hangen. In het kamp aangekomen liep hij recht op de prooistapel af, zijn maag gromde luid. Zijn blauwe ogen waren op de grond gericht en hij lette op niemand die hem aankeek of tegen hem sprak. Snel griste hij een muis van de stapel en nestelde zich in een donker hoekje van het kamp.

"Hi Ash.." Hij drukte zijn oren tegen zijn nek en keek voor een kleine seconde op. Fawnstep..? De poes ging voor hem zitten en de kater boorde snel zijn tanden in het vlees van de muis, zodat hij een excuus had om niet te praten. "Gaat.. gaat alles wel goed met je?" Hij drukte zijn oren in zijn nek en slikte de hap door. "Als je het niet wilt zeggen begrijp ik dat ook wel hoor.." Dat zou het niet fijner maken voor haar. "Ja, waarom niet?" Probeerde hij zo neutraal mogelijk te antwoorden, maar zijn stem had een bittere ondertoon.

"Ik.. ik weet hoe je je moet voelen.." Een koude blik gleed over Fawnstep en zijn nekharen begonnen te prikkelen. "Dat over Thrushdive en Snowynight.. Maar.. je moet verder met je leven Ash.." Plots stond hij op vier poten, zijn bovenlip iets opgetrokken. "Oh ja?" Begon hij sarcastisch en boorde zijn blauwe blik in de ogen van Fawnstep. "Jij hebt steun van je grote familie.. ik.. ik heb alleen een zusje, maar die heeft me ook al tijden niet opgezocht. Degene die me hier heeft weten te houden.. dat was gewoon haar taak." Beet hij haar toe en liet zijn blik naar de grond glijden.

"Je.. je hebt mij..?" De kater schrok even van de reactie en greep met zijn poten naar de grond, de koele aarde verspreidde zich snel tussen zijn tenen. "Maar.. jij was er toen niet." Mompelde hij met een lager volume en durfde het plots niet meer om op te kijken. Zijn kop werkte niet meer mee en hij knipperde de zwarte randjes rond zijn zichtveld weg.

".. en dat spijt me.." Hij voelde haar blik in zijn grijze pels branden en paniek begon in zijn maag op te borrelen. "Ik beloof je dat ik er voor je zal zijn nu.. als je mij een kans geeft..?" Zijn blauwe ogen werden groot en alles begon te razen door zijn kop. "Ik.. ik moet gaan.." Mompelde hij, maar toen hij een paar stappen van de poes vandaan had gedaan voel hij met een klap op de grond en gleed hij weg in zijn onbewustzijn.

Haar groene ogen schoten open toen een bekende stem haar gehoorstelsel binnen kwam galmen. Zo snel als ze maar kon krabbelde ze overeind en rende ze haar den uit. Ze was gisteren nog laat aan het werk geweest en had dus besloten om even een korte rust pauze te houden. Echter was ze bijna in slaap gevallen, bijna. Tot ze de stem van haar zuster hoorde opdoemen. Haar olijfgroene blik scande het hele kamp en toen ze uiteindelijk uitkwam bij Fawnstep, welke ze al had verwacht keek ze wat angstig naar de grond. Ashdrizzle? Alweer? Had hij het wéér in zijn kop gehaald? Woede borrelde in haar op. Het maakte niks uit wat ze voor de kater deed, hij bleef alleen maar wegkwijnen in zelf medelijden. Wat snapte hij nu niet? Dat Snowynight van iemand anders hield? Wat wou hij doen dan? Haar dwingen om met hem samen te zijn? Was hij dan niet tevreden met de titel 'beste vriend'? Echter kon ze hem niet loslaten, en wist ze dat ze altijd de grijze kater zou blijven helpen. Ze hadden samen te veel meegemaakt, Littlestream zou het nooit over haar hart krijgen om Ashdrizzle aan zijn lot over te laten. Snel trippelde ze naar de kater toe en wierp ze eerst nog een waarschuwende blik op de zwarte poes. Otterflight zag er voor haar doen best gezond uit, maar die twee in tegendeel.. "Otterflight, help je me even Ashdrizzle naar de medicine den te brengen?" Klonk haar stem kalm terwijl ze haar groene blik even op de calico kattin liet rusten. Hierna verplaatste ze haar kijkers weer naar het gestalte van haar zus. "En Fawnstep, waag het nog niet weg te gaan. Ik wil jou straks nog even spreken." De grijze kattin vernauwde even haar ogen toen ze dit zei, maar een zekere bezorgde glinstering viel te lezen in haar blik.

Geen woord werd nog gerept. Alsnog verscheen er een tevreden uitdrukking op haar gelaat toen beide katten gehoorzaamde en Otterflight de kater naar haar den bracht, en zij samen met Fawnstep achterbleef. Ze had gezien dat het niet zo ernstig was, zodra Ashdrizzle terug bijkwam zou ze pas kunnen onderhandelen. In die tijd kon ze eindelijk eens een serieus gesprek met haar zuster houden. Haar ogen volgden het gestalte van de zwarte poes toen deze van haar wegging en ergens in een hoekje van het kamp ging zitten. Dat was een al, aandacht trekken. Als ze dacht dat ze geliefd ging worden door dat te doen, dan zat ze goed fout. Zijzelf had dat ook een korte periode gedaan, maar had algauw het besef gekregen dat als ze zo voort deed, ze nooit ver in het leven zou komen. Een neutrale uitdrukking stond te lezen op haar donkergrijze gezicht toen ze naar de uitgang van het kamp liep. "Fawnstep, kom je mee?" Het was eerder een bevel dan een vraag, maar om niet nog botter over te komen had ze het toch maar zo geformuleerd. Uiteindelijk wou ze de kattin alleen maar helpen, haar niet nog verder de put in duwen..

Haar groene ogen vernauwden zich bij het horen van haar zusters' stem. "Waarheen?" Klonk het als volgt, waarop Littlestream haar schouders even ophaalde en zich omdraaide. "Gewoon ergens, waar niemand ons kan horen." Miauwde ze neutraal waarna ze richting de uitgang van het kamp liep. Ondertussen plaatste ze de woorden die ze zou gebruiken al in haar hoofd. Ze moest dit slim aanpakken, want zoals altijd was zij wel de slechtste kat wanneer het op moed inpraten uitdraaide. Maar ze wou nou eenmaal Fawnstep niet kwijt, eveneens als ze Ashdrizzle niet naar Starclan wou zien gaan. Nog niet. Maar hoe die twee nu bezig waren.. Een kleine zucht verliet haar mond waarna ze even achterom keek om te zien of de zwarte poes eigenlijk wel volgde, en of ze niet stiekem weg was gelopen toen Littlestream haar de rug had toegekeerd.
Haar poten volgden elkaar op in de passen die ze nam. Telkens als haar voetzolen in contact kwamen met de koude grond onder haar voelde ze hoe haar ledematen haar dwongen om sneller te gaan. Alsof het leven van de twee katten die ze niet kwijt wou afhing van iedere seconde. Ze wist dat Medicine cat zwaar zou zijn, maar ze had nooit verwacht dat ze zoveel druk tegelijk op haar schouders zou moeten kunnen verdragen. Haar groene blik scande even de omgeving toen ze arriveerde bij een klein stukje open plein, waarna ze halt hield en besloot dat hier niemand hen zou vinden.