There's always a reason for love {Mist}

Langzaam opende Mist haar ogen. Ze woonde nu al een tijdje bij Nina en Kevin, en ze waren wel aardig hoor, maar ze miste Jack en Sophie gewoon erg. Nina en Kevin wouden een keer met haar langs een dekkater, maar daar was ze mooi niet ingetrapt. Ze had de kater een haal over zijn gezicht gehaald, wat de eigenaren niet zo fijn vonden. Nee, als ze kittens wou, moesten ze van Reno zijn. Ze hield van hem, ze miste hem. Ze rolde even om in haar zachte mand, dat was hier wel fijn. Ze had allerlei spullen gekregen van haar nieuwe eigenaren. Zelfs een soort eigen huis. Nee, ze kon niet meer slapen... Ze stond op, en trippelde richting de keuken, waar haar bakje met eten lag. Vandaag hadden ze vlees in saus voor haar klaar gemaakt, een van haar lievelings maaltijden. "Goedemorgen Mist" hoorde ze en er ging een hand over haar kopje door naar haar rug. Ze spinde even, waarna ze een hap van het eten nam.

Toen ze haar eten op had ging ze richting de tuin, en wurmde haar lichaam door het kattenluikje. Oh ja, ze had ook een nieuwe halsband. Een blauwe met een hartje, ze vond deze wel leuk. De tuin was niet super groot, maar groot genoeg om erin te rennen. Ze sprong op het hek, maar lomp als ze was flikkerde ze er bijna vanaf. Ach, wat maakte het uit. Ze sprong er toch gelijk maar weer vanaf, waardoor ze aan de andere kant van het hek belandde. Mist ving echter een onbekende geur op, en even hoopte ze dat het Reno zou zijn, maar liet toen meteen haar kop hangen. Reno zou haar waarschijnlijk toch niet zoeken... Waarschijnlijk miste hij haar niet eens. Toch was ze nieuwsgierig naar de geur, waardoor ze de geur volgde en uiteindelijk bij een langharige grijs-witte kater aankwam. Ze stapte op de kater af, maar erg zelfverzekerd zag ze er niet uit. "Pardon, ik heb je nog nooit hier gezien... Wie ben jij?" besloot ze maar te vragen waarna ze ging zitten. In haar ogen stond nieuwsgierigheid, maar ergens ook nog verdriet over Reno. De kater zou haar nooit leuk vinden, niet missen, niks...

Ach, dat ze deze kater nog nooit had ontmoet was ook wel redelijk logisch. Zo lang woonde ze hier nog niet. ”Ik ben Aragon.” sprak de grijze kater vriendelijk tegen haar. Ze knikte even naar de langharige kater. ”En met welke mooie dame, heb ik het genoegen?” ... flirte hij nou met haar? Nee, toch? En anders, ze kon Reno niet wegzetten. "Mist, Mist Carambouli." antwoorde ze zacht met een ietwat trillerige stem. Carambouli... Reno... Ze dacht nu weer meteen aan Reno, maar ze zou onbeleefd zijn als ze haar volle naam niet zei. "Aangenaam Aragon." murmelde ze erachteraan. Alles wat aan Reno verbonden was, liet haar hart steeds een steek voelen. Alsof er een doorn erin komt, het bloed. Haar hart bloedde, ze had nooit aan Reno kunnen vertellen wat ze voor hem voelde. Dat deed haar pijn, hij had het nooit meer kunnen weten. Ze was even vergeten dat er nog een kater voor haar stond, en een traan rolde over haar wang. Toen ze opeens bedacht dat er een kater voor haar stond ging ze snel met haar poot langs haar wang om de traan weg te vegen, in de hoop dat de kater het niet had gemerkt.