Sometimes I ask myself, why do I even live? {Lítill}

Aurorapaw

TAG: Lítill.

WORDS: 405.

NOTES: Goodbye.

Haar poten sjokte over de grond heen, haar blik lag op de grond voor haar, zonder echt na te denken waar ze naartoe gaat. De laatste paar dagen waren één grote blur geweest. Ze was steeds magerder geworden doordat ze nog steeds niet goed kon jagen en nog steeds geen mentor had gekregen. Elke dag liep over in de volgende, zonder ook maar één verschil. Soms kon ze één dag slechter noemen dan de vorige, maar beter werd het niet. Nog steeds werd ze gepest en ondanks dat ze wel een paar katten had ontmoet die ze ‘vrienden’ kon noemen, was er nog steeds niemand waar ze alles bij kwijt kon. Haar ogen keken weer om zich heen, maar ze kon zich niet oriënteren. Ze kon nu net zo goed al in ander territorium zijn, wacht nee, de Riverclan geur hing hier nog steeds. Met een zucht liep ze verder, al haar vertrouwen lagen in haar poten, die wisten vast wel waar ze heen moesten gaan.

De herinneringen bleven maar in haar kop opkomen. De korte training van Angelwing, die daarna nooit meer kon en dat Aurora het uiteindelijk maar had opgegeven om te vragen. De nieuwe ceremonie kwam maar niet, en toen meldde Stormstar dat hij af ging trainen. De nieuwe leider leek aardig, maar de verandering deed de grijs witte poes niet goed. Ze wist niet wat ze zou moeten verwachten van dit nieuwe leiders koppel. Nee, grote vertrouwen had ze er niet in. Ineens hoorde ze een hard geluid van rechts komen en ze verstijfde. Een groot monster kwam eraan gereden. Nog net op tijd kon ze wegspringen voor dit… dit ding. Bibberend en geschokt bleef ze daar staan, haar rugharen en staart omhoog. Ze snoof in de lucht, maar de Riverclangeur was helemaal weggeduwt door de geur van dat monster. Lichtelijk in paniek keek ze om zich heen, maar ze herkende niks hier. Ze wist niet hoelang ze al uit het Riverclan gebied was, en wist ook niet hoe ze terug moest. Met grote bange ogen keek ze opzij toen ze een geluid hoorde. Ze dacht eerst dat het een grote kat was, maar het bleek een tweebeen te zijn. Snel rende Aurorapaw de bosjes in, tot de tweebeen weg was. Poot voor poot stapte ze er weer uit, ze moest hier weg zien te komen! Nogmaals hoorde ze een geluid waardoor ze verstijfde, maar het was geen tweebeen deze keer.

? TY SARA!

Sometimes I ask myself, why do I even live? {Lítill} Jtuixg

Things:

Lítill liep met een kille glimlach rond. De laatste paar weken waren een groot succes. BloodClan was nu van hem en Miles, Lostvoice was officieel lid van BloodClan, en ookal was zijn nieuwe apprentice een groot probleem, mocht hij haar ergens wel om haar pit. De omgeving was kil, en alleen de sneeuw was irritant. Hij zwiepte een keer met zijn grijze tabby staart, en keek of er misschien een leuke Kittypet was waar hij mee kon sollen. Echter rook de witte kater een andere geur. RiverClan. Niet veel katten, waarschijnlijk één of twee. Hij liep richting de geur van vis, en trof daar, inderdaad, een RiverClan apprentice die blijkbaar helemaal gedesoriënteerd was aan haar kop te zien. Kalmpjes liep hij op haar af, eens zien of hij haar onder druk kon zetten. "Wat doe je hier? Ben je verdwaald?" vroeg hij op een lieflijk gespeeld toontje. Nee, gadver, hij haatte die toon.

OOC: Short, sorry x'D

$Sometimes I ask myself, why do I even live? {Lítill} BloodClan_icon_by_starsightsw2007$

$Sometimes I ask myself, why do I even live? {Lítill} Os_zpsx5yyljap$

Normal OS:

Aurorapaw

TAG: Lítill.

WORDS: 277.

NOTES: Goodbye.

Ze stond nog steeds als verstijfd terwijl ze de kat steeds dichterbij ziet komen. Het was een wit met bruine kater, en duidelijk een stuk ouder dan haar. De geur van bloed en verderf hingen om hem heen. Bloodclan. Geschrokken deed Aurorapaw een stap achteruit. Ze was nog nooit een Bloodclan kat tegengekomen, maar ze was van plan dat ook nooit te doen. De kater kwam steeds dichterbij, tot hij voor haar stond. "Wat doe je hier? Ben je verdwaald?" Vroeg de kater op een lieflijk toontje, iets dat totaal niet paste bij de manier waarop hij net aan kwam lopen en hoe hij eruit ziet. Het was een paar seconden stil voor dat de wit grijze poes knikte. Ze knipperde een paar keer snel met haar blauwe ogen en schraapte haar keel. ”Euh ja.” Mauwde ze zacht, veel zachter dan normaal. ”Ik… Ik kan de weg terug niet meer vinden.” Ze was bang, zo bang. Ze had nu die training nodig gehad, maar ze kon nog niet eens van een andere apprentice winnen in de Riverclan, hoe zou ze wel van een volgroeide Bloodclan kater kunnen winnen? Ze wist niet hoe die leiders eruit zagen, en had dan ook niet door dat hij dat was. ”Zit jij bij de Bloodclan?” Vroeg ze met een piepende stem. De angst had haar stembanden overgenomen. Aan de ene kant wou ze graag weer terug naar het kamp, zo ver weg mogelijk van deze plek en deze kat. Maar aan de andere kant was het daar niet veel beter. Ze zou weer gepest worden, alle dagen zouden weer in elkaar overlopen zoals ze de laatste paar moons gedaan hebben.

? TY SARA!

Things: