Little falling pieces of snow {OPEN}

Hij grinnikte even toen hij het katertje opnieuw naar buiten zag glippen, en voor de eerste keer volgde Tallkit hem. Langzaam liep hij achter het andere katertje aan, en ging naast hem zitten, "Waar kijk je naar?" Tallkit keek opzij, maar merkte dat de ander hem niet hoorde, "Glorious?" Hij noemde hem geen 'kit' aangezien hij hem al kende, "Glorious?" Opnieuw kwam er geen reactie, uiteindelijk nam Tallkit maatregelen, "GLORIOUS!"

Hij grinnikte even toen Glorious hem groette, en knipperde met zijn ogen toen er een sneeuwvlok op zijn neus verscheen. "Maak niet uit," Antwoordde hij, hij mocht Glorious wel, en aangezien Arcanekit, wat volgens hem het zusje van Glorious was, goede vrienden was met Running, leek het hem niet erg om ook even wat connecties te leggen. "Wist je dat sneeuw gewoon bevroren water is?" Verbaasd keek hij opzij, en toen naar de sneeuw, maar natuurlijk! Nu leek het allemaal heel erg logisch! Opgewonden keek hij weer naar Glorious naast hem, en toen opnieuw naar de sneeuw. "Hoe wonderlijk," Mompelde hij, en sprak toen weer rechtstreeks tot de kater naast hem. "Hoe zou het kunnen dat je dan niet kan verdrinken in sneeuw?"

De kitten naast hem leek het leuk te vinden dat hij interesse toonde, en dat maakte Tall weer vrolijk, het maakte dat hij zich gewenst voelde. Dat gevoel was fijn. Opgewonden keek hij naar Glorious naast hem die nadacht over zijn vraag, maar snapte dat er geen antwoord kwam, het was ook wel een vreemde vraag eigenlijk. Ineens begon de ander weer te praten, "Het is net alsof sneeuwvlokken sterren zijn die uit de lucht vallen." Tallkit keek opnieuw naar de witte vlokjes, en toen naar de sterren aan de hemel. "Ze zijn mooi, en wonderlijk tegelijkertijd," Stemde hij met de ander in, "Vraag jij je ook altijd af waar Starclan woont?" Vroeg hij, terwijl hij een onzekere blik wierp op de kitten naast hem, Tallkit deed altijd heel stoer, en dat was hij ook, maar hij was en bleef een kitten.

Na geluisterd te hebben naar het ietwat afwezige antwoord, was het even stil. Tallkit keek naar de sterrenhemel, en stelde hen de vraag die hij al vaker had gesteld. Waarom Lightning? Hij had toch niets misdaan? Na even zo gezeten te hebben keek hij weer opzij naar Glorious die nog steeds naast hem zat. "Je bent best slim weet je dat?"

Het bleef even stil, maar Tall keek ongemakkelijk weg toen het leek alsof Glorious hem onderzoekend aankeek. Niet veel later kwam er een haperend antwoord uit. "Uhm, bedankt," Tallkit grijnsde even naar hem, maar sloot niet lang daarna zijn ogen even. De kater voelde de sneeuwvlokjes op zijn vacht vallen, en toen er een zijn neus uitkoos als landingsplaats, nieste hij. Ondertussen had hij een compliment terug ontvangen, "En jij bent best groot," De enige reactie die in Tallkit opkwam was om te gaan lachen, vrolijk, en gezellig, geen uitlach lach, maar een samen lach. Vrolijk en dankbaar keek hij de zwarte kater aan die naast hem zat. "Dankje, denk ik,"