Snow Snow, Wonderful Snoooooow

De tijd ging langzaam voorbij sinds hij gehoord had dat hij nog maar twee maantjes moest wachten, dus spendeerde hij die met katten met sneeuw bekogelen. Gister een random kat, nu vandaag nog een, ja, de jonge Tallkit wist wel goed hoe je de boel op stelten moest zetten. Ergens in hem sprak er wel de hele tijd een stem, niet van 'stop' maar eerder van, 'dit hoort met Lightning gedaan te worden..' Helaas, bij het horen van de naam van zijn broertje ging Tallkit's vacht al omhoog, die kater had van alles gezegd tegen zijn zussie, en als hij dat nu had gedaan bij een andere kitten, maar Running was Talls zussie, en daar moest je afblijven.
De kitten schrok op uit zijn gedachten toen hij pootstappen hoorde, en sprong vanachter zijn schuilplaats, om op hetzelfde moment Running te bekogelen met sneeuw, wacht ff… Running?! Meteen sprong hij op, en rende naar zijn zusje, "Oeps," Grinnikte hij, "Sorry Running, ik wist niet dat jij het was,"

-Eerste post voor Runningkit

Voorzichtig kroop ze uit de Nursery, bang om plots Lightningkit tegen het lijf te lopen, want ja, haar broertje maakte haar nu toch echt wel bang. Eerst had hij nog zo aardig tegen haar gedaan, maar een paar dagen geleden was alles plots veranderd en had hij elk beetje zelfvertrouwen van haar in de grond geboord. Maar.. er was ook iets veranderd aan de kitten, maar zelf kon ze haar poot er nog niet op leggen. Een kogel van sneeuw raakte haar op haar zij en ze viel met een piep op de grond. "Oeps," Hoorde ze een grinnikende de stem en sprong geschrokken overeind. Het was.. Tall maar. "Sorry Running, ik wist niet dat jij het was," Ze drukte haar oren tegen haar nek, dit alles opvattende als een reden om weer terug de Nursery in te kruipen. Voorzichtig deed ze een pasje naar achteren en keek naar de grond.

Hij grinnikte eerst nog even, maar zijn lachje viel dood toen hij zag dat Running van hem weg kroop. Bezorgd liep hij naar haar toe, en bleef op een afstandje, zodat ze zich veilig voelde, zitten. "Gaat het wel? Is er iets," Even sloot de knappe jonge kater zijn ogen, en nam een diepe zucht, nee he.. Je zou het zien, "I-is het Lightning?" Hijzelf zat er ook mee, maar, wat Lightning gedaan had kon gewoon echt niet, waar zijn geliefde broertje nu was wist hij echter niet.

Hij.. hij vond het grappig? Angstig had ze met haar blauwe oogjes even naar haar broertje opgekeken, maar toen had ze een glimlach op zijn gelaat gezien. "Gaat het wel? Is er iets," Ze liet haar blik weer op de grond vallen en zei niets. Misschien.. misschien had Lightning wel gelijk, dat Tall ook precies zo over haar dacht. "I-is het Lightning?" Ze drukte haar oortjes tegen haar kop en weigerde Tall aan te kijken, zonder iets te zeggen zat ze daar, in de hoop dat hij weg zou gaan.

Ze kroop van hem weg, en meteen vergat Tallkit alles waar hij net nog aan dacht, wat? Waarom? Wat deed ze? Waarom deed ze dat? Allemaal vragen stonden in zijn ogen, en dat was niet erg onlogisch als je bedacht dat zijn zusje de liefde van zijn leven was, in de familiezin. Hij zou alles doen om haar te beschermen, maar nu ging ze van hem weg. "W-Wat is er?" Een beetje met een gebroken stem probeerde hij haar te kalmeren, maar merkte dat dat lastig ging als hij zelf zo panisch aan het worden was, "Rustig… I-ik.. Ik doe toch n-niets?" Hij staakte zijn pogingen en ging zitten, tegelijkertijd nam hij een hap adem, even tot rst komen hoor.

Ze kon zijn blik niet zien omdat ze haar eigen kopje had weggedraaid van haar broertje. Straks zou hij ook maar alsof gedaan hebben.. "W-Wat is er?" Wat schuldig drukte ze haar oortjes tegen haar nek, maar straks lag ze weer op de grond, te bibberen. "Rustig… I-ik.. Ik doe toch n-niets?" Hij stopte gelukkig met lopen en Runningkit keek voorzichtig op. "Dat.. zei Lightningkit vroeger ook.." Mompelde ze met een wat bittere ondertoon.

Hij bleef stil, tot het antwoord kwam. Een hap adem werd hoorbaar ingeslikt, en het katertje keek ongelovig naar zijn zusje, nee? Echt.. Dacht ze echt dat hij zo was? Een boosheid borrelde op in zijn binnenste, hij wilde niet, niet, niet met zijn broertje vergeleken worden! "Maar ik heb je altijd beschermd, en waarom zou ik je pijn willen doen? Ik heb altijd alleen maar van je gehouden! Wat moet ik dan doen om als broer je vertrouwen te winnen?!" Frustraties kwamen eruit, en waar hij bang voor was gebeurde, een traan rolde naar beneden, het raakte hem echt diep dat zijn zusje hem dus blijkbaar niet vertrouwde.. Hoe kwam ze überhaupt aan deze gedachten?

Ze begon zich rotter met de seconde te voelen. Ze vertrouwde Tall met al haar hart, maar.. Lightning leek het allemaal stuk te hebben gemaakt. "Maar ik heb je altijd beschermd, en waarom zou ik je pijn willen doen? Ik heb altijd alleen maar van je gehouden! Wat moet ik dan doen om als broer je vertrouwen te winnen?!" Toen ze opkeek zag ze een traan langs zijn wang rollen en al snel drupten die van haar op de grond. Het liefst wilde ze nu tegen haar broertje aankruipen, maar ze kon het gewoon niet. Niet meer.. "Sorry Tall.." Snikte ze zachtjes en keek weer naar de besneeuwde grond.

Haar zachte stem klonk door de tranen, maar het antwoord hielp de hulpeloze kater voor haar niet verder. "Sorry Tall.." Sorry? Wat moest hij ooit doen met die sorry? Hij kon het niet eten, niet gebruiken om haar terug te krijgen, hij wilde een concreet antwoord, gewoon, wat moest hij doen? Hij wilde haar terug, maar had eerst even moeite met zijn stem überhaupt vinden, de knappe, maar verdrietige kater keek naar de grond, en toen weer naar de zusje. Een raspende stem klonk uit zijn keel, schor was hij van de emotie die hij weigerde te laten zien, "M-maar… Waarom?"

"M-maar… Waarom?" Ze keek niet meer op, bang om een zeer verdrietig broertje te zien en beet akelig op haar lip. Dit.. had Lightning nooit gedaan, misschien teleurgesteld, maar een traan kan je moeilijk faken. Misschien had ze de grootste fout ooit gemaakt. "L-lightning deed ook maar alsof hij om me gaf, ik weet gewoon niet meer wie om me geeft en wie me gewoon weg wilt hebben." Mompelde ze en liet haar kopje wat hangen.

Hij trok even met zijn oren, niet zeker of hij het antwoord wilde horen, en schoof met zijn fluffy pootjes nerveus over de grond. Waarom zou het nou weer zo gaan? Wat was hier het nut nu weer van, waarom ging alles niet gewoon goed? Zonder dat hij het doorhad spitste hij z'n oren om het toch goed te kunnen horen. "L-lightning.." Meteen schoot zijn haar omhoog, en werd zijn staart wel twee if not drie keer zo dik. Weer, waarom deed zijn broertje dat?! Kon hij niet gewoon normaal doen?! Vuur schoot in zijn ogen, maar hij gebood zichzelf te luisteren naar de rest van wat Running te zeggen had, dit alles was niet haar fout. "..deed ook maar alsof hij om me gaf, ik weet gewoon niet meer wie om me geeft en wie me gewoon weg wilt hebben." Hij werd weer rustig, en begreep nu pas dat zijn geliefde zusje gewoon enorm in de war was. Meteen stond hij op, en liep naar haar toe, zonder verder zich nog druk te maken over de gevolgen, en gaf haar een knuffel terwijl hij tegelijkertijd met zijn kop op haar kopje landde. "Gekkerd," Fluisterde hij in haar oor, "Ik zal er altijd voor je zijn, wat Lightning ook zegt,"

Haar broertje kwam naar haar toe en dankbaar drukte ze zich tegen zijn vacht aan. Dit had ze gemist, ook al had ze niet heel lang zonder gehoeven. "Gekkerd," Klonk zijn stem zacht en ze sloot haar blauwe oogjes even. "Ik zal er altijd voor je zijn, wat Lightning ook zegt," Ze keek voorzichtig op. "Oké.. Tall, ik geloof je."

Ze trok zich niet weg, en geen enkel teken van protest verscheen op haar gelaat. Hij begon te spinnen, en haar gezegde zin maakte het alleen maar beter. "Oké.. Tall, ik geloof je." Zijn spinnen ging door, maar zijn hersenen werkten op volle toeren, waarom had Lightning zoiets gezegd? Wat had hij ermee verkregen? Boosheid borrelde in hem op, maar de kater zorgde ervoor dat zijn lieve kleine zusje er niets van merkte. "Ik zat dat vertrouwen niet beschamen Running, ik beloof het je,"

"Ik zat dat vertrouwen niet beschamen Running, ik beloof het je," Ze hoorde zijn gespin, maar bleef zelf nog stil, nog steeds een beetje verward door alles wat was gebeurd. "O-oké." Mompelde ze zachtjes en gaf haar zwart witte vacht een paar likjes.

Hij merkte de aarzeling niet, maar trok wel even van haar weg om in haar ogen te kunnen kijken, "Waarom dacht je trouwens dat ik net zo zou zijn?" Vroeg hij, zijn stem was vriendelijk, maar ergens in hem zat een vermoeden waarvan hij niet wilde dat het waar was. Zijn zusje zou dat toch nooit geloven? Of wel soms? Eigenlijk, sinds Lightnings optreden, wist de kater niet meer wat hij ermee aan moest, en langzaam aan begon dit kwade vermoeden over zijn broertje, weer op te bloeien. Hopelijk was Running's antwoord ontkennend, laat het alsjeblieft ontkennend zijn.

"Waarom dacht je trouwens dat ik net zo zou zijn?" Weer schuldig voelende drukte ze haar oren in haar nek en keek weg van haar broertje. "Lightning had gezegd.. dat jij maar deed alsof je me aardig vond, dat je me beschermde omdat je dacht dat ik te zwak was om dat zelf te doen.." Mompelde ze zachtjes.

Het antwoord kwam, maar nadat ze zich weg had getrokken, "Lightning had gezegd.. dat jij maar deed alsof je me aardig vond, dat je me beschermde omdat je dacht dat ik te zwak was om dat zelf te doen.." Zijn ogen werden groot, en zochten in het kamp naar een individu dat op zijn broertje leek, toen hij niets vond sprong hij op, gaf Running een likje zodat ze zou weten dat hij niet boos was, en gromde een keer heel hard naar de uitgang van het kamp. Als hij Lightning weer zag, had hij een enorm, enorm probleem!

Plots verdween Tall en geschrokken keek ze op. Het laatste wat ze van hem zag waren zijn pootjes die het kamp verlieten. "Tall!" Piepte ze lichtelijk hulpeloos en haar blauwe ogen werden groot, maar ze bleef op haar plek. "Tall.." Mompelde ze zachtjes en liet haar kopje weer hangen.