I count the steps that you take [Ashdrizzle]

De zwarte poes was de Medicine Cat Den uit geglipt en trippelde snel het kamp uit. De zon stond op z'n hoogst, maar een ijskoude bries woei door het woud heen. Haar vacht was wat opgezet en beschermde haar tegen de kille wind, die over haar vacht heen streek. Ze rilde een keer kort terwijl ze verder stapte over de koude ondergrond. De sneeuw kraakte onder haar poten terwijl ze langzaam, stap voor stap, verder het territorium in ging. Ze had tijd nodig, tijd om alles goed op een rijtje te kunnen zetten. Ze had haar enige vriend, Thrushdive, verloren, dat was een feit. En van de andere kater, Ashdrizzle, wist ze gewoon even niet meer wat te denken van hem. Had hij hun vriendschap nu geaccepteerd, of sloot hij zich juist af van haar? Waarom was het leven nu zo moeilijk, waarom kon ze niet gewoon gelukkig zijn..?

De poes stond stil toen ze een grijze gedaante zag zitten in de sneeuw. Een paar seconden keek ze recht in zijn ogen, maar al snel verbrak ze het contact en wierp een blik op haar poten. Oh StarClan, wat nu? Ze zag in haar ooghoek dat de kater zijn blik ook had weggedraaid en dat zijn oren plat lagen in zijn nek, geen goed teken.. De poes schuifelde wat ongemakkelijk heen en weer en draaide zich toen een kwartslag gaan, ze moest de kater niet van streek maken, misschien moest ze het wel gewoon zo laten, misschien wilde StarClan niet dat ze vrienden maakte met iemand uit ShadowClan. Ze sloeg haar ogen neer en nam een hap lucht, omdat ze zich iet wat misselijk voelde worden. "Het spijt me, ik ga anders wel weer.." miauwde ze zachtjes, net verstaanbaar voor hem.

De poes had haar oren wat naar achter gelegd en deed een paar pasjes naar voren in de sneeuw. Ze voelde zich koud, alleen, somber, maar vooral alleen, en dan met name de laatste paar moons. "..Nee.. dat hoeft niet." klonk de fluisterende stem van Ashdrizzle vervolgens in haar oren. De poes bleef staan en keek wat verward naar haar poten, waarna ze zich langzaam omdraaide naar de kater. Ze bleef wat twijfelend op deze afstand staan en dacht na, wat moest ze nu doen. "Ik.. het spijt me van pas.. echt.." murmelde ze zacht en keek naar haar poten.

De zwarte poes stond daar maar wat, twijfelend achterom kijkend. Ze zag hoe de kater zijn ogen sloot, en toen begon te praten. "Is niet erg.. had iedereen kunnen overkomen." miauwde de tabby. Fawnstep liep weer terug naar de kater en ging voor zijn neus zitten, haar kopje lichtjes naar de rechterkant houdend. Ze wist niet goed wat ze nu moest gaan zeggen tegen hem, want ze wilde niet te snel van stapel lopen door hem meteen haar hulp weer aan te bieden, zo meteen gebeurde het nog eens..

"Uhm.. alles.. goed?" hoorde ze de kater zeggen, maar de poes keek nog altijd naar haar poten, niet goed wetend wat nu te doen. Ze bewoog wat met haar oortjes in het rond en haar poot trilde een beetje. Ze wreef wat door de sneeuw heen en knikte toen. "Het.. het gaat.." miauwde ze toen voorzichtig en keek nog altijd naar haar poten. Ze wist niet wat te zeggen, nog steeds niet om het beter te verwoorden. De poes was zichzelf niet helemaal op dit moment, waarom wist ze zelf ook niet, maar ze was bang om dingen fout te doen in zijn buurt.

Ze hoorde dat de kater zich wat terug trok en achteruit schuifelde. Vervolgens keek ze langzaam op, en zag dat de kater dat ook deed. Ze glimlachte voorzichtig en sloeg haar staart om zich heen, waarna ze haar rug rechtte. "Zin om wat te doen?" vroeg ze vervolgens met een vrolijke glimlach op haar gelaat. Haar blauwe ogen glinsterde, misschien zelfs iet wat uitdagend, terwijl ze dit tegen de kater zei.

De poes glimlachte toen de kater zijn mondhoek ook wat omhoog trok. "Uhm.. is goed. Maar wat..?" Fawnstep stond langzaam op en schudde de sneeuw van haar vacht af. Ze rolde met haar pootje wat sneeuw tot een balletje en keek toen uitdagend naar de tabby kater, waarna ze deze naar hem toewierp.

De kater bleek echter niet zo in voor een spelletje. Ashdrizzle leek nu zelfs wel pijn te hebben van de sneeuwbal. "Sorry.. ik kan dit niet.." mompelde de kater vervolgens terwijl hij omhoog keek. De poes deed geschrokken wat passen naar achteren. "Sorry, ik wilde je niet.. ik wilde je geen pijn doen." De poes schudde haar kop en stond vluchtig weer op. "Sorry.." murmelde ze zachtjes, haast onverstaanbaar, waarna ze in het struikgewas verdween. Waarom kon ze nu nooit iets goed doen?

OCC: Fawn topic uit.