{Timber~} Bright star

"KAN JE NIET UITK--" riep de kater en de poes schoot geschrokken naar achteren. Ze herkende de kater meteen en keek hem met grote ogen aan. "T-" mompelde ze. De kater had haar blijkbaar ook al herkend en draaide zich meteen om. Wat was zijn probleem, ze had misschien een korte tijd niet met hem gesproken, maar ze voelde zich niet lekker en was niet eens wezen trainen. Ze schudde haar kop en keek hem aan. "Wat is er nou," miauwde ze, beetje bang dat hij niet meer met haar wilde praten. Z hees zich overeind en wandelde naar hem toe. "Timbeeeer!" miauwde ze smekend en haar oortjes zakte naar beneden.

De oren van de kater lagen tegen zijn nek. De poes zuchtte. Ze kon hier echt niet tegen. Wat had ze gedaan? "Je liet me alleen." Gromde hij. "Ik had moeten weten dat je dat zou gaan doen." Vanilla keek hem woedend aan, ook haar oren lagen in haar nek. Ze had nooit aan zien komen dat hij haar daarvan ging beschuldigen, vooral omdat ze ziek was. "Ja, tuurlijk," gromde ze op haar beurt woedend. "Alleen omdat ik ziek was, liet ik je alleen?" siste ze en ze keek hem koppig aan. "Je had zelf natuurlijk ook kunnen komen, maar zag ik jou? Nee." zei ze koppig en ze staarde hem met een ijskoude blik aan. "Maar alles moet van een ander komen zeker?" maakte ze haar verhaal af en ze draaide zich om. Nee, hier had ze geen zin in. Alles was natuurlijk wéér haar schuld.

"Hoe moest ik dan in StarClan's naam weten dat je ziek was? Jij weet niet hoe ik me voel, iedereen laat me achter, dus hoe zou ik dan moeten weten dat jij dat niet gewoon deed?" zei de kater en de poes bleef koppig voor zich uit staren. Nee, dat vond ze geen excuus. "Zoiets heet vertrouwen," zei ze, terwijl ze bedacht dat hij dat dus niet in haar had. "Ik dacht dat je me wel vertrouwde, zoals ik jou deed." miauwde ze, de boze toon verliet haar stem en wisselde zich in voor een treurige klank. Ze zuchtte en bleef voor zich uit staren. Geweldig dit, super. Ze wist even niets te zeggen. Ze had honger, dat wist ze wel. Een pijnlijke stilte ontstond er tussen de twee katten. "Dus.." besloot ze. "Zal ik je maar alleen laten dan?" mompelde ze en ze stond alvast op, zonder hem een blik waardig te schenken.

Er kwam geen reactie, dus de poes stond op. Ze beet op haar lip, ze vond het echt erg dat dit gebeurt was, ze mocht hem wel. Even twijfelde ze of ze zou blijven, maar misschien wilde Timberpaw dat helemaal niet. Een zucht verliet haar neus. Een kleine traan gleed over haar wang, maar algauw zette ze zich eroverheen en wandelde ze naar de prooienstapel. Ze pakte een muisje en een ratje en besloot ermee naar Timber te gaan. Ze gooide het dier naast hem neer en keek hem aan. "Hier, voor als je honger hebt." mompelde ze en ze ging naast hem zitten. "Sorry oké, het s-" ze maakte haar zin niet af en keek treurig naar haar muis, waar ze een voorzichtig hapje nam. Ze was ook echt zo dom en gevoelloos.