"Euh? Bedankt?", zei hij. Brokenkit rolde met zijn ogen. Je kon duidelijk zien hoe hij zijn stem probeerde te onderdrukken. Wat wilde hij toch? Toen de kat zijn kop schudde, voelde de kit zich lichtelijk geraakt. Was zijn stem zo erg? "Heb je soms zin om op ontdekking te gaan?", Even fronste de kit. Wat bedoelde deze rare kater met ontdekking... Hij bedoelde toch niet... "Jeweetwel, het territorium zien!" Even glinsterde de oogjes van de kleine Brokenkit. Maar al snel sloeg hij zijn blik van de kater af en schudde hij zijn kopje. "Everstar en Lionroar zouden dat nooit goed vinden, sorry," zei hij met een sterke stem, alsof hij echt overtuigd was van zijn keuze... Was hij dat echt? Ja... Misschien... Heel misschien... Nee, toch niet...

De kater lachte naar hem waardoor hij een klein beetje meer vertrouwen in hem kreeg. "Everstar en Lionroar zouden dat nooit goed vinden als je het alleén zou doen.", zei hij. Een knipoog maakte zijn zin compleet. Brokenkit sloeg zijn blik vaan de kater af, twijfeling speelde in zijn borstkas. Nog voor hij goed en wel een keuze had gemaakt, vervolgde de kater zijn lokzin. "Maar kom je nou nog of zal ik alleen gaan?", Snel keek Broken op. Hij moest eigenlijk nog 2 moons wachten en als hij al een voorsprong had op de andere kits door het territorium eens te zien, dan kon hij misschien vervroegd warrior worden! En hij ging mee met een kater, die er redelijk betrouwbaar uitzag, dus wat kon er mis gaan? De tabby kit sprong op en trippelde achter hem aan. "Oké," zei hij met zijn gebruikelijke, gebroken stem. "Wat is jouw naam eigenlijk?"

Toen de kater zich omdraaide en met zijn vreemde ogen in die van Broken keek, verstijfde hij even. "Whitelion." Dat toontje beviel de kit niet echt, dus kneep hij even zijn ogen tot spleetjes en knikte uitbundig naar hem, alsof hij niet echt geïmponeerd was door de toon van deze kater. Toen vervolgde de kater zijn pas en liep hij het kamp uit. De kleine tabby keek even vluchtig rond en stapte toen mee met de witte kat. Hij vertrouwde het niet, helemaal niet.... Maar als er hier iets niet dwars zat, dan ging hij er erachter komen. Hier, buiten het kamp, was het iedereen voor zichzelf. Dat was een regel die hij zonet had uitgevonden. Vertrouwen was moeilijk te winnen en moeilijk te breken. Dus gaf hij er ook geen, aan niemand.

Langzaam kwamen ze bij een beschutte, open plek. Opeens vulde hij een raar gevoel in zijn buik, waardoor hij een stap terug nam. Met samengeknepen ogen keek hij naar de witte kater. Wat wilde hij? Hij wilde iets, dat wist hij zeker. De kater draaide zich om en keek hem aan. "Wil je nog iets zeggen, kleintje?", Toen sorte de kat zich op hem af. Brokenkit sprong met al zijn kracht naar rechts en stoof weg. Zo snel als hij kon rende hij door de struiken heen, dat hij de poot van Whitelion nooit had gevoeld. Bloed droop langs zijn nekje heen en bevuilde de grond onder zijn poten. Dit was zowel goed als slecht nieuw voor hem en de kater.

{Enkel een snee over zijn nek naar zijn borst, hij is weggevlucht zoals ik in het zoektopic heb gezet c;}