Punishment ~ [Dawnflight]

Onderwerp: Punishment ~ [Dawnflight] vr 14 maa 2014 - 21:02

_{Leafpaw had niet meer de tijd in de gaten gehouden sinds ze het kamp uit was geweest. Enkele dagen waarschijnlijk. Niemand die haar was komen zoeken, gelukkig maar. Ze had tijd nodig, nadenken. Maar Dawnflight ooit Dawnstar noemen? Nooit. Het was tijd om terug te gaan. Confrontatie. Met kalme, maar trotse stappen ging ze terug naar het kamp. Het warme thuis dat ze had gemist, in de hoop dat haar vader de ceremonie toch niet had gedaan. Dat het een nachtmerrie was. Maar ze wist dat dat toch niet waar zou zijn. Toen ze het kamp binnentrad keek ze naar niemand, het boeide haar niet dat er katten naar haar zouden staren. Het boeide haar niks meer. Niemand die haar tegen kon houden, niemand die haar van haar mening kon afbrengen.

[Eerst Dawnflight, ondertussen mogen evt siblings/Mousefur/Stormwise(star) erbij komen]}

Until the Leaf's stop falling~:

I'll run...

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

De poes liep moe door het kamp. Ze had veel dingen aan haar kop gehad de laatste tijd en het bleef zich maar opstapelen. Ze moest de reis naar de maansteen regelen en kruiden vinden in deze tijd van het jaar was niet makkelijk. Ook kwamen verschillende katten op haar af met informatie, dat ze dingen hadden gezien in het territorium, misschien wel een andere kat of een wild dier. Dan moest Dawn er weer op uit om uit te gaan zoeken wat het was, maar negen van de tien keer vond ze niks. Ze was uitgeput, maar ze vond het tegelijkertijd leuk. Het was een eer om dit te kunnen doen en ze doet het graag. Ze wou dat de katten vertrouwen in haar hadden, dat iedereen wist dat ze met problemen naar haar konden komen. Dat bracht haar gedachten op Leafpaw, de apprentice die teleurgesteld in haar was geweest. Tijdens de ceremonie was ze weggerend en niet meer teruggekomen. Dawn was uit het kamp gelopen om naar haar op zoek te gaan, maar bijna gelijk weer omgedraaid. Het had geen nut, ze moest de poes haar tijd gunnen. Er waren al een paar dagen voorbij gegaan sinds de ceremonie en er was nog steeds geen spoor van Leafpaw. De rossige poes was van plan om vanavond een paar katten haar te laten zoeken, je kon overstuur zijn maar genoeg is genoeg. Ineens zag ze een kat het kamp in komen lopen. De zwart witte aftekening en de blauw ogen herkende ze uit duizenden, het was Leafpaw. Een paar katten staarde de poes aan, maar het leek haar niet te deren. Dawnflight drong tussen de kattenlijven door tot ze voor de poes stond. ”Hey Leafpaw, waar was je zolang?” Vroeg ze, met een licht bezorgde trilling in haar stem. Ze ging even zitten en liet haar kop hangen, met haar ogen naar de grond. Zo bleef ze even zitten, tot ze recht in de ogen van de poes voor haar keek. ”Ik wil zeggen dat het me spijt, en het doet me echt pijn om te zien dat dit jou zoveel aangaat, maar ik ga geen afstand doen van deze rang.” Ze probeerde het zelfverzekerd te zeggen, maar haar stem brak in het midden van de zin. Ze kon niet streng zijn tegen deze poes die haar nog enkele dagen voor de ceremonie alles had verteld over haar leven.

400 words |Leafpaw | ~| ( © hunter. )

~x~:

_{Ja hoor, daar was de rossige poes al. Leafpaw's haren gingen meteen een beetje omhoog en haar blauwe ogen waren vol vuur. ”Hey Leafpaw, waar was je zolang?” zei de poes met een licht bezorgde trilling in haar stem. "Walk to the Dark Forest Dawnflight." siste ze kwaad richting de poes. De rossige poes had haar kop hangend naar beneden, met haar ogen op de grond gericht. Oh, was ze nu opeens onderdanig? ”Ik wil zeggen dat het me spijt, en het doet me echt pijn om te zien dat dit jou zoveel aangaat, maar ik ga geen afstand doen van deze rang.” Aan het begin van haar zin klonk de poes nog zelf verzekerd, maar daarna hoorde ze dat haar stem brak, ze gaf niet toe. Ze haatte haar. "En jij denkt dat alles goed is met 'het spijt me?' " gromde ze tegen de poes, met dat stukje erg nep-spelend. "Dan heb je dat fout. Jij bent geen leader. Jij bent gewoon een kitten die bij de geboorte had moeten sterven." siste ze kwaad tegen de poes. "Het maakt me niks uit. Je bestaat niet voor me, voor mijn part is het Wolfstar." vervolgde ze kwaad. Ze voelde hoe haar poten tintelden om haar nagels zo door de vacht van de poes te halen, maar dat deed ze niet. Ze wou de Clan niet uit, al zou het haar niks verwonderen als ze dat nu al niet moest. "Ik zal me niet laten leiden door Jou" Dat laatste stukje spuugde ze er bijna uit, medelijden? Nee. Nooit.

And who do you think you are?
Runnin' 'round leaving scars}

Until the Leaf's stop falling~:

I'll run...

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

Ze werd hartelijk begroet, bijna dan. De kat begon beledigingen uit te spuwen, ook nadat Dawn haar excuses had aangeboden. "En jij denkt dat alles goed is met 'het spijt me?' " Een grom was te horen in de stem van de poes. ”Nee natuurlijk niet, maar he...” Leafpaw praatte door, niet op Dawn reagerend. "Dan heb je dat fout. Jij bent geen leader. Jij bent gewoon een kitten die bij de geboorte had moeten sterven." Boem, recht op haar zwakke plek. Hoe wist deze kat haar geschiedenis, wat er was gebeurd bij haar geboorte. Nee, ze wist het niet, het was gewoon een belediging. Dawn ademde even diep in en uit, ze moet haar kop hier nu even bijhouden. "Het maakt me niks uit. Je bestaat niet voor me, voor mijn part is het Wolfstar." Dawnflight moest moeite doen om rustig te blijven, maar na een paar seconden ademen en niks zeggen lukte het haar redelijk. "Ik zal me niet laten leiden door Jou" De jou werd uitgespuugd, de woede zat in elk woord. Inmiddels zaten er al een paar katten na hen te kijken, de rest vond het onrespectloos of wou het eigenlijk gewoon niet zien. ”Leafpaw, luister nou is even naar me.” Ze slikte even. ”Ik weet dat het moeilijk voor je is, en onderbreek me nou even niet, dat kreeg ik mee toen je vertelde hoe trots je was. En ik weet dat je pijn hebt, maar probeer het nou te accepteren.” Haar stem brak niet meer, het was nu vast. Ze sprak rustig, kalm. Er was geen woede in te ontdekken, nog niet. ”Leafpaw, ik wil je geen straf geven, maar je weet dat je je leider moet respecteren, of je me nou ziet als leider of niet.” Een felle blik verscheen voor een paar seconden in haar ogen, waarna het verdween en het kalme terugkwam.

315 words |Leafpaw | ~| ( © hunter. )

~x~:

_{”Leafpaw, luister nou is even naar me.” begon de rossige poes die zich leider mocht noemen. ”Ik weet dat het moeilijk voor je is, en onderbreek me nou even niet, dat kreeg ik mee toen je vertelde hoe trots je was. En ik weet dat je pijn hebt, maar probeer het nou te accepteren.” Leuk hoor. Dat maakt nog niks beter bij haar. ”Leafpaw, ik wil je geen straf geven, maar je weet dat je je leider moet respecteren, of je me nou ziet als leider of niet.” Leafpaw snoof even, haar poten tintelden nog meer dan net. Haar nagels schoven uit en kneedde de aarde onder haar. "Het zou me niks verbazen als Starclan je je negen levens niet eens geeft." spuugde ze haar maar toe.}

Until the Leaf's stop falling~:

I'll run...

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

De poes snoof even, en ze kreeg een beetje hoop. Toen ze de nagels uit hun schachten zag viel die hoop weer met een plofje op de grond. "Het zou me niks verbazen als Starclan je je negen levens niet eens geeft." Spuugde de poes naar haar, waarna ze haar mond weer dicht hield. ”Leafpaw, nog één belediging en ik moet maatregelen treffen, het kan niet anders.” Ze schudde teleurgesteld met haar kop, proberend zich rustig te houden. Ze wou geen beslissingen maken uit woede, ze wou erover na kunnen denken en de consequenties afwegen. Het was en bleef de kitten van Storm en Mouse en zij zouden het vast jammer vinden, ondanks dat ze er vrij weinig tegen konden doen. Ze konden de beslissingen van Dawn niet terugdraaien, ook niet over hun eigen kitten, maar het zou Dawn’s hart breken als ze het vertrouwen van Mouse en Storm zou verliezen. ”Weet wel dat ik het echt doe, ik ben niet een kat van waarschuwingen, meer een kat van kansen.’ Haar stem werd iets strenger. ”Je hebt je kans gehad en die heb je verspeelt toen je me nog drie keer beledigde erna.’

194 words |Leafpaw | ~| ( © hunter. )

~x~:

”Leafpaw, nog één belediging en ik moet maatregelen treffen, het kan niet anders.” Zei de poes terwijl ze haar kop schudde. Leafpaw zwiepte uitdagend met haar staart naar de poes. ”Weet wel dat ik het echt doe, ik ben niet een kat van waarschuwingen, meer een kat van kansen.’ Bla, bla, bla.... ”Je hebt je kans gehad en die heb je verspeelt toen je me nog drie keer beledigde erna.’ Hm. alsof ze het echt echt zou doen. Leafpaw draaide om, met haar hoofd fier in de lucht. "You can go to the Dark Forest." zei ze net hard genoeg zodat de poes het zou kunnen horen. Haar lange staart fier in de lucht. Haar lichaamstaal sprak boekdelen. 'I don't care'

Until the Leaf's stop falling~:

I'll run...

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

De poes voor haar draaide zich om, met haar kop in de lucht alsof ze beter was dan haar. "You can go to the Dark Forest." Het was net hard genoeg voor de poes om te horen, maar het bleef een paar keer galmen in haar kop. De staart van de zwart witte poes voor haar was in de lucht en iedereen kon aan haar zien dat haar niks boeide. Er ging een knop op in Dawnflight en ze ging helemaal rechtop staan, nu met haar kop en staart in de lucht, een boze uitdrukking op haar snuit. Het was een zicht dat ze eigenlijk nooit gebruikte, nooit had ze echt boos hoeven worden. ”Leafpaw.” Haar stem klonk vol zekerheid en autoriteit. ”Omdat jij je leider meerdere malen hebt beledigd en niet naar de waarschuwingen hebt beledigd, krijg je hierbij je straf. Jij zult 2 manen later warrior worden omdat je het respect van een volwaardige warrior nog niet hebt. Starclan is mijn getuige.” Sloot ze af. Zonder ook maar één barstje in haar houding draaide ze zich om en liep ze weg. Waarschijnlijk zou Leafpaw haar de huid vol schelden, en ze zou het verdienen, maar Leafpaw verdiende deze straf ook. Afgeschermd tegen de buitengeluiden liep ze terug naar de leadersden en ging in de opening zitten, met haar blik op het kamp, maar Leafpaw mijdend.

~x~:

”Leafpaw.” hoorde ze de poes zeggen. ”Omdat jij je leider meerdere malen hebt beledigd en niet naar de waarschuwingen hebt beledigd, krijg je hierbij je straf. Jij zult 2 manen later warrior worden omdat je het respect van een volwaardige warrior nog niet hebt. Starclan is mijn getuige.” Leafpaw's mond viel even open, en haar ogen stonden voor een seconde geschokt, maar ze keek achterom, haar ogen vernauwd vol met woede. "Je bent mijn leider niet, toch zeg je dat ik mijn leader heb beledigd. Stormstar, mijn vader, is mijn leader!" riep ze de poes achteraan. "Lafaard!" voegde ze er nog achteraan. Lafaard die ze was, weglopen voor de problemen. "Loop maar weg voor je problemen. Dat is echt leader waardig Dawnflight." mompelde ze tegen zichzelf waarna ze toch weer het kamp uitliep, en Dawnflight nog een miserabele blik toewierp. Toen ze het kamp eenmaal uit was begon ze te rennen, terwijl tranen over haar wangen rolden, wat was er van haar terecht gekomen..?

Until the Leaf's stop falling~:

I'll run...

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

Er werden dingen achter haar aan geroepen, maar ze negeerde het. Ze had de reactie van Leafpaw verwacht. De poes was waarschijnlijk geschokt, verbaasd en woedend. Het was begrijpelijk, 2 manen was een lange tijd voor een apprentice en meer kon ze niet leren, maar het was de enige straf die Dawn kon bedenken die invloed op de poes zou hebben. Ze wist hoe trots Leafpaw was en hoe erg ze het zou vinden om later warrior te worden dan haar broers en zussen, dus dan was dit de gepaste straf. Ondanks de scherpe opmerkingen voelde de rossige poes een steek in haar buik, ze vond het zeker niet leuk om straffen uit te delen. Leafpaw rende het kamp uit en Dawn dacht dat ze tranen zag glinsteren op de wangen van de apprentice. Ze slikte even en keek de andere kant op. Net zoals toen bij de ceremonie liet de poes haar eigen gang gaan, het zelf oplossen. Dawn kon het niet beter maken, ze zou niks kunnen oplossen.

I guess topic uit?

~x~: