No thanks {Willowpaw}

Met samengeknepen ogen staarde hij naar de horizon. Het landschap, die bedekt was met een ijzige laag, strekte zich voor hem uit. Het litteken dat zich langs zijn schouder een echt teken vormde, glansde prachtig in het daglicht. Zijn dikke vacht viel als klitten over het teken heen. Hij was blij dat zijn vacht was dikker werd, zo konden ze minder zijn litteken zien. Hij had tot nu toe gezegd dat hij even het kamp uit was gegaan en dat die roofvogel hem had gevangen. Maar dat hij had kunnen ontsnappen. Echt, wie geloofde dat nu weer? Zo ongeloofwaardig! Toch zo goedgelovig voor de domme. Hij liet zijn blik even over de grond gaan. Maar zijn ogen ontmoete al snel een silhpouette, die hem bekend, toch zo nieuw, voorkwam. Het was Willowpaw. Een grom ontsnapte uit zijn keel. Dit was echt de laatste kat met wie hij wilde praten op dit moment. Ze moest nu echt niet zo positief staan rondspringen en doen of alles oké was. Want het was niet oké, dat was het nooit.

'Heeellooow!' Zei die stomme kat alsof ze de beste maatjes waren. Broken kneep zijn ogen tot spleetjes en rolde met zijn ogen. Waarom had Whitelion haar niet uit het kamp getrokken en haar aan stukken gereten? Kom op! Ze was de meest irritante kat op de wereld! 'Hoe gaaat ie grote Brokenpaw?' Riep ze vervolgens. Brokenpaw snoof. "O, het kon niet beter," Snoof hij sarcastisch en hij rolde een tweede maal met zijn groenige ogen. 'Bevalt het apprentice leven je wat Broken?' Vervolgde ze snel waarna ze zijn kant op kwam. "Dat is BrokenPAW voor jouw," gromde hij. Hij stond op en zag dat Willow nog steeds groter was dan hij. Starclan, nee! Hij zuchtte geïriteerd, dan moest hij het maar met zijn 'slimheid' doen zeker. "Wel, alles gaat echt prima, weet je. Ik werd verlaat apprentice enzo echt leuk," zei hij sarcastisch tegen de grijze kattin, maar ach, wat wist zij ervan?

"Hoezo dan tijgertje? Is er wat gebeurt Broken?" Hij gromde en legde zijn oren plat in zijn nek. "Luister eens hier, gestreepte vossenstront," Grolde hij naar haar. "Dat gaat je niks aan! En scheer je nu weg!" Maar ze bleef naar hem toekomen. Uiteindelijk stond ze voor hem en hij grolde even. "Nou?" Gromde hij uitdagend. Maar nog voor ze kon reageren stond hij op en draaide hij zich met hoge passen om, om met opgetrokken neus verder te gaan, weg van Willowpaw. "Heb je iets in je oren, mijn naam is niet Tijgertje en ook niet Broken. HET IS BROKENPAW!" Zijn getier van gebroken tonen werd met ieder woord zwaarder. Zijn stem klonk ruw en nogal onzuiver nu hij de woede voelde duwen tegen zijn borstkast. Hij haatte het! Het feit dat ze niet luisterde en zo koppig was. Hij had al zoveel dingen moeten opgeven, hij zou zich niet laten inmaken door zo'n klier als zij en dat begon door haar op haar plek te zetten.