We need to talk..

Zijn pas was in tegenstelling tot de vorige keer dat hij door het kamp liep, uitzonderlijk snel. De kater zocht zijn geliefde zusje, hij moest haar dringend spreken, om een goede reden. Een zucht drong zijn weg naar buiten, en het katertje rolde al met zijn ogen toen hij überhaupt dacht aan het onderwerp. Lightning, hij weer, maar hij moest haar spreken, het fijne ervan weten. Zijn moeder was toch druk bezig, en niet de aangewezen persoon voor dit soort gesprekken. Dus liep hij nu rond, op zoek naar Running.

-Runningkit 1ste post

Moe kroop ze uit haar nest. De vorige nacht had ze het misschien net iets te laat gemaakt, maar Smokebreath kon gewoon zo goed vertellen. Gapend stapte ze de koude open plek op en stapte weer meteen in een hoge hoop sneeuw. Brr! In de verte zag ze haar broertje, blijkbaar druk op zoek naar iets. Voorzichtig stapte ze naar hem toe. "Waar ben je naar op zoek Tall?" Vroeg ze voorzichtig en keek haar broertje met haar blauwe ogen aan.

Hij was nog druk bezig met zoeken toen een vrolijk, maar slaperige stem ineens zijn oren binnendrong. "Waar ben je naar op zoek Tall?" Hij draaide zich om om naar zijn zusje te kijken, en glimlachte. "Naar jou eigenlijk," Vrolijk draaide hij een rondje, en vroeg zich toen pas af hoe zijn zusje zo moe kwam. "Hoezo ben jij zo slaperig? Je was nog in slaap toen ik opstond,"

"Naar jou eigenlijk," Antwoordde Tall en Running fronste even. Waarom..? "Hoezo ben jij zo slaperig? Je was nog in slaap toen ik opstond," Ze haalde haar schouders wat op. "Ik kon niet slapen, maar waarom zocht je me?"

Ze fronste, en zijn grijns werd alleen maar breder, zijn vrolijke humeur was onmisbaar, en de kater kwam er weer achter hoeveel hij van zijn zusje hield. "Ik kon niet slapen, maar waarom zocht je me?" Hij knikte even, als teken dat hij het probleem herkende, en verzachtte toen zijn blik. "Omdat.." Begon hij moeizaam, "Omdat ik me afvroeg of jij wist hoe het met Lightning gaat.."

"Omdat.." Angstig drukte ze haar oortjes tegen haar nek. Had ze iets verkeerds gedaan..? "Omdat ik me afvroeg of jij wist hoe het met Lightning gaat.." Ergens was ze opgelucht, maar ergens bedroefd omdat hij het over dit onderwerp had. Ze schudde haar kopje. "Nee.. ik ben nog niet bij hem geweest, maar.. ik durf het ook niet.." Mompelde ze, de confrontatie met die Lightningkit stond nog in haar geheugen gegrift.

Ze leek in zekere mate opgelucht, wat Tallkit best wel verbaasde, maar het slimme katertje besloot er niet op in te gaan, en knikte zacht toen Running antwoord gaf. "Nee.. ik ben nog niet bij hem geweest, maar.. ik durf het ook niet.." Zijn mooie glimmende ogen richtte zich op haar, "Ik ook niet," Gaf hij toe, hij was er niet trots op, maar het was de waarheid, "Ik ben bang dat iedereen denkt dat het mijn schuld is…"

"Ik ook niet," Running fronste, w-waarom..? "Ik ben bang dat iedereen denkt dat het mijn schuld is…" Meteen drukte ze zich tegen Tall aan en begroef haar witte snuitje in zijn tabby vacht. Zijn geur was zo bekend en vertrouwd, bekender dan die van haar eigen vader en misschien zelfs moeder. "Het is niet jouw schuld Tall.." Mompelde ze zachtjes.

Hij moest glimlachen toen het poesje haar neus in zijn vacht begroef. Het katertje begon te spinnen, en gaf zijn lieve zusje een kopje. Zij was er altijd voor hem, altijd, dus hij ook voor haar. "Het is niet jouw schuld Tall.." Hij bleef even stil, maar uiteindelijk zorgde hij er toch voor dat hij in haar ogen keek. "Hoe weet je dat? Ik maakte ruzie met hem, en daardoor rende hij weg…"

"Hoe weet je dat? Ik maakte ruzie met hem, en daardoor rende hij weg…" Ze drukte haar witte oortjes tegen haar kop, maar hield haar snuit in zijn bruine vacht. "Maar.. jij hebt het niet gedaan, Tall. Het begon allemaal bij mij.." Mompelde ze zachtjes.

Hij genoot even stil van het moment, van het feit dat zijn zusje wel van hem hield, heel anders dan zijn ouders en Lightning, om over Timekit nog maar niet te spreken. "Maar.. jij hebt het niet gedaan, Tall. Het begon allemaal bij mij.." Hij reageerde rustiger dan hij verwacht had, maar nog steeds duidelijk. "Luister Running," Met zijn mooie ogen keek hij de blauwe oogjes van zijn zusje aan, "Niets, hoor je me, niets hiervan is jouw schuld"

"Luister Running," Ze draaide haar kopje zo, dat ze Tall wat kon aankijken, maar keek al snel naar de grond. "Niets, hoor je me, niets hiervan is jouw schuld" Ze bleef naar de grond kijken. "O-oké.."

Ze keek naar de grond, en leek te knikken. Tall voelde meteen een schuldgevoel zich bekruipen. Hij wilde niet boos overkomen, hij wilde alleen duidelijk maken dat Running goed was zoals ze was. "O-oké.." Hij gaf het poesje een kopje, en spinde zachtjes. "Je bent lief weet je dat?"

"Je bent lief weet je dat?" Ze keek wat verrast op en fronste. Huh? "Euh.. jij ook Tall." Mompelde ze zachtjes en glimlachte. Eigenlijk wilde ze niet dat ze ooit uit elkaar gingen, maar ooit zou een ander soort liefde hen uit elkaar trekken. En poezen zouden zeker op Tall gaan vallen, als hij zo zou blijven groeien en zo lief bleef. Uh oh.

Ze keek verrast op en fronste, wat hem aan het lachen maakte. Ze was echt de schattigste, "Euh.. jij ook Tall." Trots hief hij zijn hoofd op, maar haalde het snel weer naar beneden om het kleine poesje naast hem te knuffelen. "Ik laat je nooit vallen," Snorde hij, waarom zou hij ook?


- Thanx 4 the compliment xD

Een zachte snorrende toon ontsnapte uit haar mond toen Tall haar een knuffel gaf en dankbaar gaf ze zijn voorhoofd een likje. "Ik laat je nooit vallen," Ze snorde weer zachtjes en drukte zich dichter tegen zijn vacht aan.

Hij genoot van haar zachte vachtje, en snoof haar vertrouwde geur op. Ze was hem nog dierbaarder dan zijn moeder, zij maakte tijd voor hem vrij, en gaf hem de aandacht die hij nodig had. Running verdiende vrienden. "Heb je al nieuwe vrienden?"

"Heb je al nieuwe vrienden?" Ze keek wat verbaasd op bij de vraag, maar schudde indien haar kopje. "Euh nee.. ik heb niet echt meer.. met iemand gepraat." Sprak ze stilletjes.

Ze schudde haar kopje, en haar niet al te sterke stemmetje klonk wederom in zijn oren. "Euh nee.. ik heb niet echt meer.. met iemand gepraat." Een glimlachje verscheen weer op zijn gezicht, maar diep in zijn hart was hij bezorgd. Waarom wilde Running met niemand praten? Was dit alles wel goed? Denkbeeldig haalde hij zijn schouders op, en besloot om het nog vóór de ceremonie even te melden aan zijn moeder, die zou er wel voor zorgen. Misschien had Shrewstar dan ook nog wel tijd om even naar hem te luisteren, want het verhaal met Lightning zat hem niet echt lekker. "Ik heb wel iemand ontmoet die jij vast ook superaardig zal vinden," Zei hij tegen haar, hij hoopte echt dat Cherry en Running het met elkaar zouden kunnen vinden.

"Ik heb wel iemand ontmoet die jij vast ook superaardig zal vinden," Ze liet haar blauwe blik weer terugkeren naar de grond en fronste. Zou.. Tall haar dan straks dumpen voor diegene? Zodra ze Apprentices waren, zodat hij met die kat vaker kan optrekken? "Oh oké.." Mompelde ze zachtjes.