A dull day with a tired cat. [OPEN]

Verveeld sloeg ze met haar staart heen en weer over het zand. Een klein zuchtje verdween uit haar bek. Ze zat stijfjes aan de rand van de kuil, waar zich waarschijnlijk op het moment niemand bevond. Zeker wist ze dit niet, want haar gezicht was van de kuil afgewend en in plaats daarvan was haar rug die kant op gericht. Ze nam ook de moeite niet om zich om te draaien en te kijken, simpelweg omdat het haar niet interesseerde. Haar tong gleed langs haar mond en ze hield haar staart even stil. Een moment voor jezelf was altijd fijn bij vermoeidheid, maar de verveling begon onder anderen ook al te komen. Erg? Ja. Echt, zo'n avonturier was ze nou ook weer niet, maar zich vervelen... Nee, het liefst was ze gewoon bezig, bezig met de dagelijkse routine, bezig met jagen, patrouilleren. Al was ze daar op het moment ook niet zo van gediend. Het was weer eens zo'n dag waarop niks leuk was, waarop ze enkel lui kon zijn.
De zon stond al op zijn hoogste punt, wat tevens niet zo hoog was, aangezien het bladkaal was. Door die zelfde reden waren haar poten nu koud en haar staart zowat bevroren. Een dunne vacht had voordelen, maar ook zeker nadelen, en dit was er een van. Met een klein steuntje stond ze op, waarna ze haar stijve poten uitrekte. Ze moest maar eens op pad gaan. Bladkaal had namelijk nog een gevolg, weinig prooi.

~ Iedereen is welkom ;D

A dull day with a tired cat. [OPEN] 119084h

Het was een van de eerste keren dat Redwhisker buiten het territorium van de Shadowclan kwam. Niet dat hij bang was. Hij wist dat hij sterk genoeg was om een gevecht aan te kunnen, maar dat was niet waar hij op uit was. Hij kwam simpelweg niet in andere territoria omdat hij de clans, hun gebied en de soevereiniteit wilde respecteren.
Toch had hem deze keer iets gelokt. Misschien was het verveeldheid, die kans was zelfs best groot. Maar hij had de laatste weken ook de behoefte gevoeld om meer van het gebied te leren kennen. Hij wilde meer van de territoria zien, en niet alleen als de clan een gebied binnenviel omdat er problemen waren. Dat was altijd zo negatief. Hij wilde gebieden leren kennen omdat hij geïnteresseerd was, en omdat iemand hem rond zou willen leiden, of omdat hij welkom was.
Hij was al een tijdje rond aan het lopen, maar hij bleef voorzichtig. Hij was nog geen kat tegengekomen, dus hij vermoedde dat hij nog in de uitpuntjes van het gebied was. Dat was maar goed ook, want hij kon als een indringer gezien worden, op zoek naar prooien van andere clans - wat dus niet het geval was.
Plots zag hij een andere kat. Een felrode, tegen de sneeuw afstekende poes die zo te zien op zoek was naar een prooitje. Hij was niet bang, maar voorzichtig, en wilde haar niet storen of problemen veroorzaken. Hij sprong achter een boom om zich schuil te houden, totdat de poes weg zou gaan. Maar bij zijn sprong raakte hij een takje dat brak...

----

A dull day with a tired cat. [OPEN] 4gpzjc

In een vlugge beweging stak ze haar roze snuit de lucht in. De sneeuw vervaagde vele geuren waardoor ze nog meer haar best moest doen om eentje van een prooi te vinden. Niks. Niet verbijsterend, dit was een plek waar veel katten kwamen en dus weinig andere dieren of prooi. Ze zou nog een stukje het bos in moeten gaan lopen om op een teken van andere levende wezens te duiden. Knap. Het geluid van een brekend takje trok haar aandacht en verstoorde haar gedachten. Meteen draaide ze haar kop naar waar het geluid vandaan kwam. Daar, half achter een boom verscholen zag ze een bruine kater zitten. De geur van de schadowclan kroop haar snuit binnen, dat beseffend dook ze in de aanvalshouding en gromde zachtjes.

Redwhisker had maar al te goed door dat hij betrapt was, en besloot achter de boom vandaan te komen.
"Niks aan de hand," zei hij op een kalme toon. Zijn stem klonk laag, en mooi, en hij hield zijn kop laag om te laten zien dat hij wist dat hij in deze situatie onderdanig was.
De poes had een aanvallende, agressieve houding aangenomen. Logisch, vond hij, maar niet nodig. Als de poes zou willen dat hij zich omkeerde en het gebied verliet, zou hij dat doen.
"Lukt het jagen?" vroeg hij na een korte stilte om het ijs te breken. Hij was hier niet om voor problemen te zorgen, al helemaal niet met zo'n mooie poes. Hij wilde haar leren kennen.

----

Haar ogen stonden wijt opengesperd terwijl ze toekeek hij de kater achter de boom vandaan kwam. Een tweede kleine grom ontsnapte uit haar keel. "Niks aan de hand," de verbazing was van het gezicht van Softvoice af te lezen. Niks aan de hand? Niks aan de hand?! Hij, een kater, van de schadowclan nog wel kwam ongevraagd het Thunderclan territorium in! Hoezo niks aan de hand? Ze bleef vast in de aanvalshouding staan terwijl ze haar ogen even over de kater liet glijden. Hij was zeker groter dan dat zij was, het eerste wat haar opviel, en daardoor waarschijnlijk ook sterker. Maar zei zou om hulp kunnen roepen zodra hij haar aanviel. Althans, als hij haar aanviel, het zag er namelijk niet bepaalt naar uit. Zijn houding was ontspannen en hij hield zijn kop laag, als blijking dat hij onderdanig was. "Lukt het jagen?" Verbrak de kater de stilte, weer zeker niet vijandig. Jagen? Hij stond hier dus blijkbaar al een tijdje. "Wat moet jij hier?" Negeerde ze zijn vraag sissend.

De poes zat niet op hem te wachten, wat compleet begrijpelijk was. "Niks, eigenlijk," gaf hij eerlijk toe. Hij keek haar aan, maar hield nog steeds zijn kop respectvol laag. "Ik ben van de Shadowclan, dat heb je vast door." Hij sprak kalm. "Maar ik weiger te geloven dat daar mijn wereld stopt, mijn ervaringen. Er is een wereld buiten een territorium." Het was niet gebruikelijk om dit een vreemde te vertellen, maar hij zag het nut niet van liegen.
"Ik ben hier niet voor problemen, of om je prooien uit je gebied mee te nemen. Ik wil meer katers en poezen, zoals jij, leren kennen. Ik hoop dat dat kan, maar als je wil dat ik ga, écht wil dat ik ga, dan keer ik om ga terug." Hij hoopte dat de poes hem niet alleen om zijn clan weg zou sturen, maar dat ze hem een kans zou geven. Hem zou vertellen over haar clan, over de gebruiken binnen de clan, en hoe ze met elkaar omgingen. Hij hoorde bij de Shadowclan, en dat zou altijd zo blijven. En hij had daar trekjes van meegekregen, zoals hoe hij af en toe uit zijn vel kon schieten. Zijn kracht had hij van zijn vader gekregen. Maar hij hoopte dat zijn belevenis tot buiten de grenzen van zijn clan zou komen.

----

Dawnsong had al een tijdje staan luisteren naar de twee katten vanuit de schaduwen. Ze had niet veel begrepen van wat de twee besproken hadden vanwege haar geheugenverlies en spraakgebrek maar ze wist wel dat de rode poes bij haar groep hoorde, terwijl ze de andere kat nog nooit gezien had. Ze dacht even na over wat voor een houding de twee katten tot nu toe hadden ingenomen en ze begreep dat de onbekende kater geen slechte bedoelingen had. Maar aan de andere kant had ze ook nog geen echt teken van vriendelijkheid of acceptatie gezien van de kat die ze wel kende. Dat verbaasde haar, er was toch geen reden om boos of agressief tegen deze kat te doen? Of toch wel? Na nog even na te denken kwam ze tot een besluit.
Ze stapte uit haar goed uitgekozen schuilplaats en liep op de katten af. Ze deed haar best om gewoon normaal te lopen, maar toch maakte ze bijna geen enkel geluid terwijl ze haar poten zachtjes op de sneeuw liet neerkomen. Toen ze eenmaal dicht bij genoeg was, trok ze vragend haar wenkbrauwen op naar de vertrouwde kat, als teken dat ze wou weten wat het plan was.

Mijn verleden is een mysterie, zelfs voor mijzelf.

"Niks, eigenlijk," gaf hij eerlijk toe. Het vragenede in Softvoice blik werd meer. Ze begon er steeds meer aan te twijfelen of die kater ook echt met slechte bedoelingen was gekomen. Maar wat zou hij hier anders doen? "Ik ben van de Shadowclan, dat heb je vast door." Hij sprak kalm. "Maar ik weiger te geloven dat daar mijn wereld stopt, mijn ervaringen. Er is een wereld buiten een territorium." Softvoice grinnikte bijna maar wist het in te houden. "Ik ben hier niet voor problemen, of om je prooien uit je gebied mee te nemen. Ik wil meer katers en poezen, zoals jij, leren kennen. Ik hoop dat dat kan, maar als je wil dat ik ga, écht wil dat ik ga, dan keer ik om ga terug." Op dat moment stapte er een kat van achter een boom. Ze herkende hem vrijwel meteen als Dawnsong, een poes uit haar clan. Deze stak haar wenkbrauw op als vraag naar het plan. Softvoice negeerde haar volkomen en richtte zich weer op de shadowclan kater. Ze had begrip voor zijn nieuwsgierigheid, verlangen om nieuwe dingen te ontdekken, maar het was niet mogelijk. "Ik wil dat je gaat. Je bent hier niet zomaar welkom," Het klonk eentonig zonder ook maar een spoortje van twijfel.