You're NEW!

De nacht begon te vallen, en een vreemd blauw licht werd verspreid door de zacht gloeiende maan. Verwonderd over het wonder van de nacht keek de bijna-apprentice de nursery uit. Hij zou hier niet lang meer zijn, snel zou zijn moeder hen tot apprentices maken. Hij was zenuwachtig, maar niet erg, wel was hij erg nieuwsgierig, en dan vooral naar zijn mentor. Ergens hoopte hij op Nevermind, maar ook weer niet, nieuwe katten ontmoeten beviel de kitten namelijk ook wel. Over nieuwe katten gesproken, een onbekende geur drong de kitten zijn neus binnen. Niet lang daarna draaide hij zich om. "Hallo?"

-Snowykit

Het poesje leek lichtjes te schrikken, maar het was zo onduidelijk dat Tallkit het niet zeker wist. Hij knikte kort naar haar, en gebood toen dat er naast hem nog wel plek was, voor als het poesje wilde gaan zitten. "Hoe heet je? Ik heb je nog nooit eerder gezien.."

Hij keek naar haar, en merkte dat ze een heel stuk kleiner was dan hij, waarschijnlijk was ze net zo oud als Cherry ofzo. "Snowykit, maar zeg maar Snow. En wat is uw..." Hij lachte lief, en gaf het poesje een duwtje. "ik bijt niet hoor," Grinnikte het katertje, "...jouw naam?" Hij hield even zijn knappe koppie schuin, en keek naar het poesje. "Tallkit," Zei hij uiteindelijk, "Maar bijna Tallpaw,"

Hij grinnikte toen ze glimlachte, het stond het poesje lief. "Dan bent u..." Meteen richtte hij zich op, en keek als een hele oude elder op het poesje neer, maar grijnsde toen ze zichzelf verbeterde. "...dan ben je zeker al 5 maanden?" Hij knikte, "Yep, bijna apprentice dus.." Even dacht hij erover na, maar richtte zich al snel weer op het witte poesje. "Hoe oud ben jij dan?"

Ze gaf antwoord, en hij was oprecht verbaasd dat het poesje maar twee maanden jonger was dan hij. Eerlijk gezegd had hij haar jonger geschat, en hij knikt dus ook bevestigend toen ze hem vertelde over het misbegrip van anderen. "Het is echt heel stom om zo klein te zijn. Daar heb jij weer absoluut géén last van." Even hief hij trots zijn hoofd op, maar liet het masker al snel weer vallen, en keek aardig naar het iets jongere poesje. "Ik vind kleine poesjes wel lief,"

Ze leek verlegen te worden van zijn woorden, maar het boeide Tallkit niet echt, het sociale katertje kon met iedereen een gesprek aanknopen, en zo nu en dan zat er iemand tussen die hij aardig vond. Het poesje was iniedergeval echt heel lief en schattig, "Iets grotere katers zijn ook lief." Nu was het zijn beurt om te blozen, en even naar de grond voor zijn voeten te kijken, maar al snel had hij zijn awesome grijns weer op zijn gezicht, en keek hij naar het poesje met zijn mooie glimmend geelachtige ogen. "Dat is mooi, ik zou niet willen dat iemand in Shadowclan bang voor me was," 'behalve m'n vijanden dan' voegde hij er grimmig aan toe in zijn gedachten, maar bleef vrolijk naar het poesje kijken.

De kater glimlachte toen hij haar gegiechel hoorde, en boog even zijn om het haar niet te laten zien. "Voor mij zal waarschijnlijk niemand bang zijn..." Hij bekeek haar even, en knikte, nee, dat dacht hij eigenlijk ook niet. Het poesje zag er te lief uit. "Ik denk niet dat ik zo groot word." Opnieuw kwam de glimlach, en hij gooide even een pluk haar achter zijn oor, door middel van met zijn hoofd te zwaaien. "Nou, ik heb anders wel gehoord dat de leider van Bloodclan," Hij stopte even voor het effect van de naam, "Dat hij Little heet,"

Hij zag hoe ze als gehypnotiseerd keek, en bewoog nieuwsgierig zijn witte pootje voor haar ogen heen en weer, het leek te werken, en hij vertelde haar over Little. Ze vond het wel grappig, maar net toen ze antwoordde begon het te regenen, zoals Tall nu inmiddels al zo vaak had gedaan sloeg hij zijn mooie volle staart om het poesje heen, en drukte zijn warme vacht tegen haar aan. "Je bent dus niet de enige die kleiner is,"

Ze leek te ontspannen, en hij vond het prima, het was sowieso makkelijker praten als de ander zich ook op z'n gemak voelde. "Gelukkig niet." Hij knikte, dat was waar, "Zeg," Begon hij, nog steeds nadenkend, "Wie zou jij als mentor willen als je apprentice wordt?" Hij vroeg het zich af, want eerlijk gezegd was het katertje best wel zenuwachtig.

Het poesje gaf twijfelend antwoord, "Ik weet het eigenlijk nog niet zo goed..." Hij knikte, en bedacht zich ineens dat hij het ook niet echt wist, zo enorm veel katten kende hij nog niet. "Ik ken ook niet zo heel veel mentors. En, als ik eerlijk ben, word ik vast niet zo'n hele goede apprentice..." Meteen keek hij haar ontzet aan, "Natuurlijk wel! Je bent echt geweldig, je lijkt me nu echt zo iemand die geweldig goed kan jagen!" Hij gaf haar een kleine duwtje als oppepper, ze zou het kunnen.