Hey Sister! [+Mazelock]

Ze had gekozen om lang uit te slapen. Ze was niet echt in een goeie bui de laatste tijd. Waarschijnlijk omdat Stormstar zijn rang had afgestaan aan Dawnflight en ze was natuurlijk stik jaloers geweest. Toen licht haar oogleden streelde en haar wakker maakte, bromde ze zo luid mogelijk en rolde ze even om. Maar een bekende stem dwong haar om wakker te worden. 'Mazelock?' Een geïriteerde brom verliet haar bek en met veel tegenzin stond de kattin op, om de den uit te wandelen en naar haar broertje toe te gaan. Willowpaw. "Wat moet je?" Bromde ze vanop een afstandje naar hem.

De apprentice draaide zich om. Mazelock zag dat hij geschrokken was van haar reactie, maar veel aandacht hechte ze er ook niet aan. 'Mazelock!', herhaalde haar broer. 'Ik was nar je opzoek! Ik wilde namelijk wat vragen, maar dan moest ik je eerst vinden maar ik kon je nergens vinden dus toen riep ik je en toen stond je bij me en had ik je gevonden!', De lilac point kattin duwde even haar ogen tot spleetjes en zuchtte geïrriteerd. Wat was hij lastig! Echt wat wilde hij? Kon hij dat nu niet gewoon zeggen? Moest hij echt een hele uitleg geven. 'Sorry...', vervolgde hij. Mazelock rolde even met haar ogen, ja en nu kon hij even zwijgen. Er was vast niks. 'Maar ik wilde je dus iets vragen...', vervolgde hij zachtjes. 'Mag dat?' Zijn ogen keken langzaam op naar haar. Met een ietwat arrogante blik staarde ze naar de apprentice. Vanuit haar punt torende ze boven hem uit, maar ze wiist dat hij nog wel ging groeien. Diep vanbinnen waren het enkel haar Siblings die ze vertrouwde: Rainpaw, Gravedance en natuurlijk Willowpaw. Mazelock liet even haar oogleden wat zakken, waardoor ze er veel ontspannener uitzag. "Oké, vraag maar," zei ze op een emotieloze toon, ookal werd ze vanbinnen verscheurt door woede en familieliefde.

'Ikke... Ik vroeg me af...', zei hij. Een geërgerde zucht verliet bijna onzichtbaar haar bek. Dit ging weer dié kant op. 'Nouja, ik verveel me de laatste tijd nogal... Best wel zegmaar.', stampelde de apprentice voor haar. "Kom op, spuug het, broertje!" Bromde ze een beetje te luid en misschien iewat te gemeen naar hem. Oké, dat mocht ze eigenlijk niet doen. Maar ze ging niet de hele tijd naar gestamel luisteren, daar kon ze echt niet tegen. Een zucht kondigde zijn volgende zin aan. 'Ik vroeg me af, zou je misschien met mij willen gaan schaatsen?', Mazelock was iets verschoten van zijn vraag. "Euhm..." Even voelde ze hoe ze zelf iewat het gevoel van gestamel kreeg. "Ja, tuurlijk," bracht ze er vlug uit voordat ze net als Willow begon te stamelen. Ze stond op en wandelde naar de rand van het kamp, waar een ijslaag zich voor haar uitstrekte. Ze wierp even een blik over haar schouder en wachtte op de grijze kater.

De kater verscheen al snel aan haar zijde en het voelde eigenlijk best nog goed... Daarna liet hij een voldane grijns zien waarna hij een stap op het ijs zette om vervolgens de aarde te verlaten. Hij draaide zich om en keek haar aan. Even haalde ze haar wenkbrauwen op, alsof ze erg onder de indruk was. 'Durf je soms niet?' Zei hij op een uitdagende toon. Opnieuw trok ze haar wenkbrauwen op, maar deze keer was het meer uit verwondering dan uit vreugde. Ze zette een snelle stap op het ijs en al snel kroop de ijzige kilte over haar pootkussentjes. Razendsnel kroop deze naar boven en verspreidde de koude zich over haar poot. Ze rilde even, maar plaatste al snel haar andere poot naast de ander, opnieuw voelde ze hoe de koude langs haar aderen naar boven klow. Ze sloot even haar ogen om aan de kilte te wennen, haar haren resen instinctief omhoog. Ze had niet zo'n dikke pels, dus ze was er redelijk gevoelig voor. Al snel volgde ook haar achterpoten, maar steeds opnieuw werd de koude minder agressief. Ze stapte rustig op Willowpaw af, ookal zette ze haar poten rustig neer. Niet alleen omdat het koud was, maar ook omdat ze niet wilde uitglijden en voor heel het kamp voor paal wilde staan. Ze bleef voor hem staan en even liet ze een triomfantelijke grijns zien. Ergens kon je wel opmaken dat ze familie waren, ookal vond Mazelock soms dat haar siblings nogal 'soft' waren. Graverobber was nog wel oké en eigenlijk had ze nog niet zoveel tijd met Willowpaw of Rainpaw doorgebracht dat ze echt wist hoe ze waren. Dus sprong ze direct op haar eerste indruk: Softies. Maar als er één van hen toonde dat ze meer dan dat waren, dan konden ze nog eens een plaatsje in haar plan krijgen, misschien zelfs meer dan een plaatsje. "Wat zei je?" Grijnsde ze vlak voor zijn neus waarna ze vlak naast hem veder over het ijs wandelde.