Prey, but not for me... [& Evenpaw]

Met een enthousiaste blik op haar gezicht kwam ze het kamp binnen trippelen. Haar staart wees de lucht in en haar kop stond trots omhoog. De prooi in haar bek maakte duidelijk waarom. Ze had geluk gehad bij het jagen en nu kwam ze met twee bloederige muizen het kamp binnenlopen. Het was nog steeds niet veel, maar veel meer dan ze had durven hopen. Met een trotse glinstering in haar ogen wandelde ze naar de prooistapel. Als je het een prooistapel noemen kon... Er lag zo weinig, veel te weinig om de clan te voeden. Voorzichtig legde ze haar vangst neer, haar eigen honger proberend te negeren.

Het lege gevoel dat al de hele dag haar aandacht trok was moeilijk te negeren. Helaas was dit niet de eerste keer vandaag dat ze dat ontdekte. Ze drukte haar oortjes plat op haar kop en streek vlak bij de Warrior Den neer. Ze liet haar blik nieuwsgierig over het kamp glijden, eigenlijk niet zo goed wetend wat nu te doen. Op elke mede kat bleef haar blik even hangen, maar bij eentje stopte ze geheel. Ze keek recht in de ogen van een apprentice, die blijkbaar naar haar had staan kijken. Een tikkeltje verbaasd knipperde ze met haar ogen. Waarom zou zij...? Ach, maakte het wat uit? Nee. Soepel stond de poes op. Haar staart zwiepte bijna vrolijk heen en weer terwijl ze op de apprentice, die ze als Evenpaw had herkend, af trippelde.

Toe aan een gesprek was ze wel, even wat afleiding zou goed zijn. Je gedachten op de leuke, simpele dingen richten, eigenlijk was het maar makkelijk. Je problemen negeren en de gedachten diep weg stoppen, totdat je ze misschien ooit, over een lange tijd weer naar voren haalt terwijl het in de tussentijd alleen maar erger is geworden. Zo kon het gaan, maar niet altijd was het je problemen even van je afzetten slecht. Al helemaal als het niet een probleem in de praktijk was, een probleem wat je met je poten op kon lossen, of waar je gewoon je best voor moest doen. En dus, haar persoonlijke ergerlijkheden opzij zettend, die tevens veel minder erg waren dan die van de clan, hief Softvoice haar kop op en vormde een kleine glimlach op haar lippen. "Euh… Hallo?" Miauwde de jonge apprentice. Blijkbaar was ze niet geheel zeker over de oorzaak waarom Softvoice op haar af was gelopen want zonet had ze haar hoofd nog geschrokken opgeheven toen zij haar kant opkwam. De warrior schonk Evenpaw een warme glimlach terwijl ze haar bijna voorzichtig met een knikje begroette. "Hallo," Ze probeerde het geruststellend te laten klinken.

De twijfel of dit wel de juiste kat was om op het moment contact mee te leggen werd groter. Ze boog haar kop weliswaar beleefd naar voren, of ze het ook meende? Toch kon ze uit de verdere houding van de poes niet veel opmaken, en ook omdat ze haar nog nooit echt heel erg was opgevallen had Softvoice geen idee of een gesprek met deze apprentice ook echt voor afleiding zou zorgen. Toch bleef ze staan, haar staart langzaam langs haar rechterachterpoot wikkelend. Haar twijfels gingen verder dan alleen of ze wel een conversatie moest beginnen, want ja, als ze het deed, hoe dan? Een kleine zucht rolde over haar lippen. Maar terug kon ze nu niet meer en dus probeerde ze met haar ogen die van de apprentice te bereiken, om oogcontact te maken. "Ik zag dat," Ze liet even een korte stilte vallen. "Dat je naar mij keek," Een tikkeltje beschaamd richtte ze haar ogen naar haar poten, maar die ze niet kon zien om dat ze onder de laag sneeuw lagen verborgen. "Kwam dat door die prooi?" Ze wist niet zo goed hoe ze anders moest beginnen, en dit was toch de rede waarom ze op de apprentice was afgestapt?

Note: Hmm, ongemakkelijk

Ze drukte haar oortjes plat in haar nek, eerder tegen de kou dan van verlegenheid of angst.  "Ja," Miauwde Evenpaw, Softvoice hoorde de lichte aarzeling in haar stem. Ze knikte zachtjes terwijl ze zich naast Evenpaw op de grond liet zakken en ging zitten. "Maar niet omdat ik erge honger heb ofzo.." Vervolgde ze. Softvoice trok de plek boven haar ogen op en eek met een schuine blik naar de apprentice. "Dat geloof ik niet," Haar stem klonk een tikkeltje plagerig. "Iedereen hier heeft honger," Ze drukte haar lippen spijtig naar binnen op elkaar terwijl ze aan haar wel heel erg lege maag dacht.

Haar blik gleed af naar de laaghangende wolken. Ze zagen er zo mooi uit, afgetekend tegen de kleine stukjes blauwe lucht die ook nog te zien was. Een klein zuchtje ontsnapte uit haar bek, helaas brachten ze op dit moment niet veel goeds, alleen sneeuw. En niet zo'n beetje ook. "Ik wil de clan niet tot last zijn." hoorde ze Evenpaw onder haar mompelen. Begripvol gleden haar ogen naar de apprentice. Eigenlijk dachten ze over dat punt hetzelfde. De andere hadden het harder nodig dan haar, was haar excuus. En toch werd het steeds moeilijker zich daar aan te houden. De vreselijke prooi schaarste duurde lang, te lang om nog door haar maag te worden verdragen. Zachtjes ging haar hoofd op en neer, een knikje dat ze het antwoord van Evenpaw had begrepen. "Ach ja, zo denken meerdere erover," Stiekem verwees ze hiermee ook naar zichzelf.

Haar rossige staart zwiepte heen en weer en heen en weer. Een teken van verveeldheid. Toch bleef ze Evenpaw met een geïnteresseerde blik aankijken. "U vangt tenminste nog eens wat..." Daar had de poes gelijk in, al was het niet helemaal zo. "Ach, dat valt wel mee," Van haar gezicht was niet af te lezen wat ze hiermee bedoelde. "Dat ik toevallig vandaag nog wat had gevangen was puur toeval..." Helaas.

Haar blauwe kijkers gleden even naar de grond terwijl ze zachtjes met haar oren wiebelde. Haar rossige staart gleed naar haar poten waarnaar haar blik weer naar Evenpaw gleed. "Vangst is een vangst," miauwde Evenpaw nuchter. "Daar moet u trots op zijn in deze tijd." Softvoice pootjes gleden zenuwachtig over de grond. Ja, daar had de apprentice zeker gelijk in. "Dankje," Ze knikte eerbiedig. "Maar noem me alsjeblieft geen u meer hoor!" Vervolgde ze soepel met een warme glimlach.

"Hoezo niet?" Softvoice keek verbaasd op. Haar rossige staart sloeg een tikkeltje verward op de grond. Hoezo niet? Gewoon omdat ik het wil, nou goed. Maar ja, natuurlijk waren dat niet de woorden die ze hardop uitsprak, deze koos ze namelijk iets zorgvuldiger. Langzaam opende ze haar mond, terwijl ze Evenpaw bleef aankijken."Zo oud ben ik nou ook weer niet," Ze wendde haar kijkers even af, maar deze gleden al snel weer naar de persoon voor haar. "En 'je' hoor ik ook gewoon veel liever," ze haalde haar schouders op.