Wait.... Who are you? [Dimkit]

Ietwat verveeld opende Dimkit haar ogen. Weer een saaie dag, vol met saaie katten en saai eten en een saai leven. Tenzij ze wat leven in dit dode hol ging gooien. Maar dan zouden de queens weer eens boos zijn. Ze wilde al zo graag eens vechten, maar steeds opnieuw lieten die mousebrains het niet toe. Wat had ze zin om één van die katten aan stukken te scheuren of voor een monster te duwen zodat ze aan stukken zouden getrokken worden. Even lachte ze sarcastisch om die gedachten. Een gesnor volgde. Ja, bloed, bloed, bloed overal! Opnieuw liet ze een gesnor horen, wat de aandacht trok van een paar queens. Vragend keken ze haar aan. Ze snorde niet vaak. Haar haren vlogen omhoog en ze siste dreigend naar hen. Al snel draaide ze hun kop weg. Sommige waren opgelucht. Ze waren vast bang dat ze haar kop had gestoten en dat ze nu 'normaal' deed. Ze deed toch volkomen normaal? Toen er opeens iets haar raakte en over haar viel, siste ze zo luid als mogelijk. Toen de gestalte op de grond lag sprong ze overeind, al haar haren stonden overeind. "Kan je niet uitkijken?!" Zei die stomme apprentice. Wel meteen sprong Dimkit zonder waarschuwing in het gezicht van de apprentice, waar ze haar klauwen gebruikte om zoveel mogelijk van haar gezicht te bewerken. Ze was niet veel kleiner dan dit stom stuk vlees, ze verschilden misschien 3, hooguit vier moons. Dat was toch niet zoveel. Haar gegrauw ging gepaard met snelle uithalen van haar klauwen en toen ze dacht dat ze klaar was sprong ze van de kattin af. Haar haren stonden overeind en ze tilde dreigend haar linker klauw op. Haar scherpe klauwtjes klaar om nog een keer aan te vallen. "Weet je wel tegen wie je praat?" Spuugde de kit naar haar toe. Haar gele ogen vlamde van woede.

Note:: Sorry als Dim ietwat té geweldig is xD

"Tegen een verschrikkelijke irritante kitten, die denkt dat ze heel wat is!" Antwoorde ze. "ZEI IK DAT JE MOCHT ANTWOORDEN!" Siste ze vijandig naar de apprentice. Ze sprong naar voren, haar haren en staart hoog in de lucht van de woede. Maar toen ze het gewicht van de kattin op haar rug voelde, werd ze gedwongen om op haar buik te gaan. Ze gromde woest en begon met haar pootjes in har rond te slaan alsof het iets zou uitmaken. uiteindelijk ga ze op en keek ze met samengeknepen ogen naar de apprentice. "Ik ben Dimkit, nicht van Shrewstar en dochter van Disturbingvoice en Darkfire," siste ze vijandig naar de apprentice. "En als je me niet snel loslaat zal ik ervoor zorgen dat je uit de clan wordt gekickt of dat je een pijnlijke, gebroken poot hebt," siste ze naar haar. Haar ogen spuugden een gouden vlam uit en ze hield met vijandige ogen da blik van kat op haar vast.

"Je stelde toch een vraag?" Ze trok haar lip om die een glip langs haar gehemelte in de lucht doorliet. "Zo zo, moet je dan niet terug naar je mammie?" Opnieuw gromde ze. Haar ogen kneep ze tot twee spleetjes. "Alsof die me nog wilt," spuugde ze woest, maar beheerster dan ze haar eerste zinnen had uitgebracht. "Oh, nou ben ik doodsbang!" Had ze op haar waarschuwing gezegd. Dimkit snoof even en keek haar met een giftige blik aan. "Dat zou je anders wel moeten zijn," zei ze, op een scherpe toon. Haar stem bevatte puur ijs, alsof ze elk moment als een ijspegel door de kop van de kattin kon vliegen, maar dat kon spijtig genoeg niet. Haat voor deze kat stroomde nu al door haar lijf, net zoals het bloed dat ze o zo graag zag. "Wij hoeven geen vijanden te zijn," Dimkit keek met kille ogen op toen de apprentice dit zij. Wel, daar was het nu te laat voor. "Stel je voor. Ik mag het kamp uit, jij niet. Ik kan je best een keer uit het kamp brengen, maar ja, als jij er niks voor voelt....." Dimkit snoof en zorgde ervoor dat er nog maar een streepje goud zichtbaar was. De kop van de kattin kwam naar haar toe. "Alle katten die jij haat, niet mag, neem ze uit het kamp, en maak ze af." Dimkit opende haar ogen, alsof ze verbaasd was. Maar een lege, nogal achterlijke blik, weerkaatste in haar ogen. "Denk je serieus dat ik zo dom ben?" zei ze op een spottende toon. Een grijns gleed over haar lippen toen ze zich bedacht hoe bloed over haar poten zou stromen. "Elke kat, vijand en hatelijke persoon heeft al een toekomst in mijn kop, enkel tijd kan ze doden," murmelde ze. "Enkel tijd kan een kat vermoorden, want geduld en planning is het grootste wapen van een kat," ze duwde haar ogen terug tot spleetjes en grijnsde gemeen. Ze had al plannen voor haar apprentice tijd en haar eerste daden, maar nu was ze te zwak en te kwetsbaar. Ze moest een dekmantel hebben voordat ze kon doden en pijnigen, pas dan liep alles in goede banen. Althans, HAAR goede banen.