Sorry that I have never spoken to you, ever. {Ravenpaw}

Zachtjes herrees hij uit zijn liggende positie en besloot hij om richting de uitgang van de den te lopen. In zijn ooghoeken zag hij opeens een apprentice verschijnen, iemand die hij eigenlijk wel iets verschuldigd was. Zijn jongere broertje, tegen wie hij nog nooit een woord had gezegd. Hij had ze altijd ontweken, toen zijn moeder kittens kreeg, bang om gehecht aan ze te raken en ze dan door Rushstar te verliezen. Maar het bleek niet zo erg te zijn, want ze leefden allemaal nog. Hij draaide zich naar de apprentice toe en liep op hem af. "Ravenpaw." Zei hij duidelijk, zijn ijsblauwe ogen op de apprentice gericht.

Ravenpaw

Een zwarte kat opende zijn felblauwe ogen en probeerde zich te orienteren. Het duurde eventjes voordat hij weer wist dat hij in de apprentice den lag, waar hij niet veel later uit stapte om zich in het kamp te mengen. Hij zag verder op Brokenhowl wel staan, en die kende hij. Maar niet goed. De kater had nog nooit een woord tegen hem gerept, en dat terwijl ze familie waren. Ravenpaw wou doorlopen totdat hij zag dat de kater zich naar hem wendde. "Ravenpaw." klonk het opeens en hij draaide zich naar Brokenhowl toe.
"Oh? Nu kan je wel praten?" Hij kon het niet laten om ook maar het kleinste beetje beledigd te reageren op hem. Het was toch wel raar als je oudere broer niks van zich liet horen, zich niet interesseerde in je en opeens wel met je wou praten.

Hij had wel verwacht dat zijn jongere broertje zo zou spreken, want ja, Ravenpaw had gelijk. Hij had nog nooit een woord tegen Ravenpaw gezegd, of tegen zijn zusjes, en daar had hij ergens wel spijt van. Hij wilde zichzelf enkel beschermen tegen het verdriet van een verloren familielid en nadat Rushstar weg was.. had hij de moed er niet voor om weer tegen ze te gaan praten. Bang dat ze een hekel aan hem hadden gekregen en die angst kende hij nu ook nog steeds. "Ja.." Miauwde hij een beetje ongemakkelijk. "Ik kan het uitleggen," Zei hij, zijn ijsblauwe ogen op de zwarte kater gericht. Als hij hier nou eens de kans toe kreeg.

"Ja.." Innerghost had wel is verteld over hoe zijn oudere broers en zussen waren, maar hij had ze zelf nooit gesproken of veel gezien. Het leek alsof ze hem allemaal ontweken. En dan niet alleen Brokenhowl, maar ook de rest. "Ik kan het uitleggen," hij knikte. "Graag, ik wacht namelijk al 11 manen op die uitleg." zei hij tegen hem. Ergens was Ravenpaw heel erg benieuwd wat Brokenhowl's uitleg was om hen zo te negeren. En zo heel boos was Raven niet eens, ergens had hij het idee dat als hij zo had gedaan, het met een goede reden was. En hij had zich redelijk neergelegd bij het feit dat zijn broers en zussen waarschijnlijk niet met hem zouden communiceren.

De kater knikte dankbaar toen Ravenpaw vertelde dat hij die uitleg wel wilde horen. Al elf hele manen, zo lang leefde zijn jongere broertje al. Hij slikte zachtjes en keek even weg. "Nou.." Begon hij, zijn blik weer op de zwarte kater richtend. "In de tijd dat jullie geboren werden, was er van alles aan de hand in de clan. Ik weet niet of je het goed hebt meegekregen, maar Rushstar had de clan overgenomen en een nieuw systeem gemaakt, waarin kittens al op jonge leeftijd moesten gaan trainen." Het was een heel verhaal en hopelijk kende Ravenpaw een groot gedeelte daarvan al. "Vele kittens konden dit niet aan en.. kwamen om." Miauwde hij wat zachter. "Het was heel sneu om te zien en iedere keer brak mijn hart weer bij het zien van zo'n jonge kitten die het kamp werd ingedragen omdat de harde trainingen een te grote tol voor het lichaampje hadden geëist. Toen Innerghost mij vertelde dat ze kittens kreeg.. was ik bang dat hetzelfde bij jullie ging gebeuren." Hij haalde even diep adem. "Ik heb haar toen beloofd dat ik jullie daartegen zou beschermen, tegen die verschrikkelijke dood en trainingen. Maar.." Hij keek even weg. "Ik was nog maar een apprentice en ik kon weinig tegen Rushstar doen. Het is toen dat ik de meest egoïstische keuze gemaakt heb om me niet aan jullie te hechten, bang dat ik jullie zou verliezen door die trainingen." Miauwde hij, zijn blik wierp hij van de zwarte kater af. "Ik denk dat ik gewoon bang was en ik de klap wilde voorkomen. Maar toen Rushstar weg was.. ik durfde jullie niet meer aan te spreken bang dat jullie kwaad waren. Sorry, ik zat fout en ik begrijp het echt dat je kwaad op me bent, Ravenpaw." Hij keek de kater weer aan.

Ravenpaw luisterde aandachtig naar de uitleg. Brokenhowl had ergens ook wel gelijk door zich niet aan hem te hechten. Rushstar zou inderdaad verschrikkelijke dingen kunnen hebben gedaan met hun, maar dat was nooit gebeurd. Het was vast een moeilijke tijd geweest voor alle katten in Shadowclan. Vooral de queens die steeds hun kittens zagen sterven.
Ravenpaw's hoofd zakte een beetje en die drukte hij tegen Brokenhowl's schouder aan. "Ik snap nu waarom je hebt gedaan wat je deed, en ik moet zeggen dat ik het zelf niet anders had gedaan. Ik vergeef je broer." zei hij tegen hem. Hij kon ook niet eeuwig boos blijven op hem. Ze zouden hoe dan ook verbonden zijn omdat ze familie waren. En vergeven was makkelijker door de omstandigheden.