Clear skyline {Tinderpaw}

Hij zuchtte en keek het rennende konijn na. Zijn ogen stonden ietwat glazig toen hij dit deed, maar al snel schudde hij zijn kop en legde hij zijn oren in zijn nek. Dat was al het tweede diertje dat hij had laten ontsnappen, zo ging hij nooit een warrior worden! Even boorde hij zijn nagels in sneeuw en liet hij een grauw horen. Wel meteen spande hij terug zijn spieren op en rende hij verder over het territorium. Zijn oren en ogen stonden scherp. Hij vertrouwde zijn geuren nog geen 100 percent, dus liet hij zijn zicht en zijn gehoor het werk doen. Hij liet een snelle blik over de vlakte glijden en kwam toen tot stilstand. Hij draaide zijn oor naar het geluid en liet zich meteen door zijn poten zakken. Hij draaide zich razendsnel om en zag een eekhoorn rechtop zitten in de sneeuw. Even keken jager en prooi elkaar aan, maar nog voor de prooi kon beslissen wat te doen, zette Brokenpaw de aanval in. Een paar grote sprongen en hij kaapte zo het dier van voor zijn poten weg. Snel boorde hij zijn tanden in het vlees van de eekhoorn. Hij voelde hoe zijn wapens in het vlees wegzakten en wel meteen schoten de twee kanten op elkaar. De rat zat vast en was morsdood. Hij schudde het dier nogmaals en liet het toen vallen. Een triomfantelijke blik liet zien hoe trots hij wel niet was, zijn eerste prooi!

"Gefeliciteerd," Hij keek op toen hij de stem hoorde. Nog steeds twinkelde de trots in zijn ogen. Hij ontmoette de ogen van Tinderpaw en boog even dankbaar zijn kop. "Bedankt," zei hij opgetogen. Hij tilde het rossige beestje op en trippelde naar Tinderpaw toe. "Hoe gaat het met de trainingen?" Vroeg hij. Deze prooi had hem nieuw leven gegeven en hij wist dat zijn dag niet meer stuk kon. Misschien als er iemand doodviel, maar daar dacht hij nu niet aan. De trots in zijn ogen vervaagde langzaam en maakte plaats voor spontaniteit en blijdschap. "Je moeder is een hele goede mentor voor me," zei hij dankbaar, alsof Tinderpaw Icyrose was. Ergens herkende ze wel Icyrose in Tinderpaw. Hun ogen hadden dezelfde tint, maar Tinderpaw leek vooral op haar vader, Lionroar. Hij had veel respect voor die kater en keek naar hem op. Dus ergens respecteerde hij Tinderpaw en Spottedpaw erg veel. Hij keek op naar hun ouders, dus was het wel logisch. Toch?

"Geen probleem," antwoorde Tinderpaw rustig. Brokenpaw verzachte zijn blik en knikte even naar haar. "Mijn trainingen gaan heel erg goed," vervolgde ze vrolijk en opnieuw knikte de tabby haar gelijk. "Natuurlijk, mama is geweldig," zei ze na zijn tweede zin en even moest Brokenpaw zwakjes lachjes, vriendelijk, maar toch. Hij vond het wel leuk en zeker het feit dat ze zo trots was om haar ouders. Hoe ze haar neusje lichtjes opstak om dit te tonen, gaf hem een warm gevoel, alsof de koude rondom hem verdwenen was. "Dat kan ik wel geloven," zei hij al lachend. Hij was stiekem erg jaloers op de apprentice tegenover hem. Ze was mooi, had geen mankementen en een pracht van een familie. Wat wenste een kat zich nog meer? Buiten macht en veel eten was dit toch wel iets waar Brokenpaw het meeste naar verlangde. Macht wilde hij niet zo graag en eten was voor hem niet belangrijk, hij hunkerde enkel naar een warme familie waar hij veilig was. "Heb je zin om samen te jagen?" Vroeg hij vervolgens. Zijn stem was nog steeds in gebroken tonen gebracht, maar daar was hij al wat trotser op dan vroeger. Hij was speciaal, raar, maar speciaal, hij was en bleef zichzelf en daar was hij trots op.

“Nee,“ Even trok zijn maag samen. Nee? Was er iets aan hem? Zijn blik veranderde wel meteen. Een ijzige glans vol verdriet werd weerspiegeld. Waarom? Hij sloeg zijn ogen van Tinderpaw af, hij wist het wel. Nee, hij had het kunnen weten dat niemand hem mocht. Tinder was daar geen uitzondering bij. “Want.. euh.. ik.. ik ben al best moe.“ Hij richte zijn blik op de flame-point en zuchtte even. Zijn groene ogen ontmoette even de hare voordat ze zijn blik terug op de besneeuwde grond wierp. "Dat geeft niks," zei hij op een neutrale toon. Zijn hersenen gingen meteen aan het werk en een paar ideeën van waarom ze niet wilde meegaan, glipten zijn kop in. Sommige waren afgrijselijk, andere dan weer zachtaardig en hoopvol. Maar toch besefte de apprentice dat die laatste soort nooit de echte waarheid zou zijn. "Dus," begon hij, zijn stem ietwat zwaarder dan eerst. "Heb je zin om iets te doen... Met mij?" Hij vroeg het voorzichtig en erg behoedzaam, maar door zijn gebroken noten, werd dat een beetje onmogelijk.

De kattin leek verbaasd. Hij sloeg zijn ogen van haar af. Ja, hij wist het. ”Euh.. wat wilde je doen dan?” Hij keek op. Ze wilde wel iets doen? Ze mocht hem wel? Misschien loog ze toch niet over het jagen, misschien was ze echt moe. Hij haalde zijn schouders op. "Misschien kunnen we gaan schaatsen," zei hij. Hij had een heleboel willen doen met deze mooie kat. Hij vertrouwde haar, misschien was zij ook de enige die dat vertrouwen niet zou schenden. Of ze was als iedereen die hij tot nu toe had ontmoet. Maar daar dacht hij niet aan. Ze was niet zoals Willowpaw en ze was ook niet zoals die Birch en zijn siblings. Hij had graag gevraagd of ze een schijngevecht wilde doen, maar als ze al zo moe was, wilde ze vast niet een gevechtje doen.

Tinderpaw leek hem niet echt te snappen en even moest Broken een hels geschater onderdrukken. Hij kon enkel een grijnsje op zijn lippen zetten, hij had duidelijk het juiste vast, of dat hoopte hij toch. Zijn groene ogen glinsterde even hoopvol. "Kunnen we even doen alsof ik veel minder weet dan dat ik doe en dat jij mij daarom uitlegt wat schaatsen is?" Hij liet even een lachje zien, zachter dan eerst. Hij knikte en begon al zorgvuldig info over de activiteit op te zoeken in zijn kopje. Uiteindelijk en snel had hij een lijstje kunnen samenstellen. "Wel," begon hij. "Schaatsen is op ijs lopen en glijden, ik heb het eens gehoord van een andere kat. De Riverclan doet het altijd tijdens Leafbare," Dat klonk als een simpele uitleg. "Ik kan het eigenlijk beter voortonen dan uitleggen," zei hij vervolgens terwijl hij zijn blik even langs de horizon liet gaan. Hij had nog nooit geschaatst, maar hij had een voorstelling in zijn kop van hoe het moest. "We kunnen het bij Small Lake doen, als je wil..." Zijn stem stierf ietwat weg op het einde, want twijfel greep hem terug bij de keel. Ze zou niet willen, dat wist hij nu al.

Hij zag hoe ze twijfelde. Bezorgdheid en angst greep hem opnieuw bij de keel, maar deze keer drong hij het terug, zodat hij het niet liet zien in zijn blik. "Maar wat als je door het ijs zakt?" Brokenpaw keek bezorgd naar haar, zijn ogen zacht van aard, toch bezorgd voor haar nerveuze toon. "Ik kan niet zo heel erg goed zwemmen enzo.." Hij keek haar zacht aan en liet de woorden die op zijn tong lagen te rusten, uit zijn mond komen. "Dan red ik je," zei hij. "Ik zou je nooit door het ijs laten zakken," zei hij. Hij voelde een warm gevoel door zijn poten gaan, die langzaam door zijn aderen langs zijn poten, zijn hart bereikte. Vandaar werd de warmte verspreid, alsof er helemaal geen sneeuw rond hen lag. Hij voelde hoe zijn blik steeds warmer werd en hij kon een warme lach ook niet onderdrukken. Hij had zich altijd al goed gevoeld bij Tinder, zelfs vroeger. Maar nu voelde hij de warmte, een goede warmte. Iets dat hij nog nooit had gevoeld. Het mocht er wel zijn en het mocht ook blijven, voor altijd.

Tinderpaw tilde haar kop zo, zodat ze hem schuin aankeek. Een lach sierde haar lippen en het werkte aanstekelijk. "Dat is lief aangeboden, maar kan jij wel zwemmen dan?" Hij grinnikte even en schudde doelbewust zijn kop. Ze had gelijk, hij kon zelfs niet echt zwemmen. "Oké, ik kan niet zwemmen," zei hij op een grinnikende toon. Toch liet hij al snel een neutrale streep zien. Zijn mondhoeken krulden wat naar beneden zodat hij er serieus uitzag, hij wilde serieus opgenomen worden door deze kattin, maar ook niet teveel. "Maar ik denk toch dat ik je zou kunnen redden," gaf hij eerlijk toe. "Maar als je je er niet goed bij voelt doen we wel iets anders," stelde hij vriendelijk voor. Zijn ogen waren vriendelijk gericht op haar. Zijn stem mocht dan wel vol gebroken tonen zitten, toch was hij dat niet. Hij had zich nog nooit zo vol gevuld, zo vrolijk, zo levendig... "We kunnen Oulook Rock proberen," vroeg hij op een nieuwsgierig toon. "Daar kan je niks overkomen," Hij liet even een blik vallen op de hemel. "Misschien kan ik je wat laten zien," hij richtte zijn aandacht terug op haar. "Ik weet zeker dat je het leuk zult vinden."