Oh.. hello? [&Leopardpaw]

Het was vroeg, maar ze kon gewoon niet meer slapen. Snel opende ze haar blauwe oogjes en hief zich op uit haar mosnest. Ze was blij met een plekje voorin de Den, ook al was het 's nachts pittig koud, toch kon ze altijd wegglippen zonder op iemands staart of poot te staan, dit gebeurde helaas wel bij haar. Zo stil als ze kon stapte ze de Den uit en haar snorharen bewogen in het koele briesje. Er was weer verse sneeuw gevallen, maar Runningpaw onderdrukte de neiging om erin te duiken. Ze was nu een Apprentice, geen speelde kitten meer. Ze moest dus volwassen zijn. Ze ging op een rustig plekje zitten en bekeek de zon die langzaam omhoog klom.

Het geluid van knarsende sneeuw bereikte haar oren en ze draaide haar kopje wat geschrokken om. Had ze.. iemand wakker gemaakt? Oh nee toch.. De Apprentice beet op haar lip en zag een van de nieuwe Apprentices. Le.. Leopardpaw! Alleen leek het katertje niet echt blij te zijn. Kwam het door haar? Had ze zijn plekje ingepikt of had ze hem iets erg aangedaan? Nerveus begon ze de sneeuw onder haar poten te kneden. "Is.. is er iets?" Vroeg ze en wierp hem een snelle blik.

Ze richtte snel haar blik weer naar voren toen ze zijn niet echt.. vriendelijke blik zag. Wat.. wat had ze dan gedaan? "Heb.. Heb jij die doornen in m'n nest gedaan..?" Haar oogjes werden groot. W-wat..? Dat zou ze toch nooit doen? Voorzichtig draaide ze haar kopje om naar de Apprentice. "N-nee.." Mompelde ze en liet haar oortjes wat hangen. Werd ze dan zo gezien voor vreemdelingen?

"S-sorry," Beteuterd bleef ze naar voren kijken en drukte haar hangende oortjes tegen haar nek. "I-ik.. ik.. ik verpest het ook altijd.." Running zuchtte even en wilde net iets mompelen waardoor ze zich kon excuseren, maar draaide haar kopje met een ruk om toen ze een piep hoorde. "G-gaat het..?" Vroeg ze een beetje bezorgd en keek met geschrokken blauwe ogen naar de Apprentice.

"Ja.. het gaat wel.." De Apprentice had een doorn laten vallen op de grond en voorzichtig stapte Runningpaw op hem af. "Laten we deze maar.. weggooien, voordat iemand anders erin trapt." Zei ze zachtjes en pakte het doorntje op en plaatste het ergens in de wand. "Maar.. waarom zouden ze doorns in je nest stoppen?" Vroeg ze een beetje ongemakkelijk en keek de Apprentice voorzichtig aan. "Ik ben Runningpaw, voor als je het niet wist." Glimlachte ze wat waterig.

"Omdat ik anders ben..." Wat nieuwsgierig draaide ze met haar oortjes, maar besloot nog even niet verder te vragen, want hij klonk al zo treurig. "Leopardpaw.." Ze gaf een knikje. Oké, Leopardpaw, die zou ze blijven onthouden! "Uhm.. sorry als ik het vraag.. maar je lijkt me gewoon een normale aardige Apprentice." Glimlachte ze zachtjes en hoopte niet dat ze hem van streek had gemaakt.

"Ik ben anders van binnen..." Running legde wat ongemakkelijk haar oortjes in haar nek en ging wat klungelig zitten, niet zeker wetend wat ze nu moest doen. "Maar daar kan ik niks aan doen!..." Ze schrok wat op door zijn plotselinge woorden. "Maar.. iedereen is toch anders..? Ik bedoel, al mijn broers zijn super sterk en ik.. niet echt." Mompelde ze met een schouderophaal.

Ze kwam er meteen achter dat ze de verkeerde vraag had gesteld en keek met hangende oortjes naar Leopardpaw. "Mijn vader was een kittypet oké!?" Het was even stil, ijzig stil, maar toen begon hij weg te rennen. Runningpaw sprong overeind en wist de ingang van het kamp te bereiken, maar de andere Apprentice rende verder en verder. "Wacht!" Riep ze schuldig en keek terneergeslagen naar de grond. "Sorry.." Piepte ze zachtjes, maar hij zou haar vast niet eens willen horen..