The big cat {Tallpaw}

Grommend en brommend had hij naar haar willen gaan. Hij verdiende het mentor te worden van een ambitieuze apprentice! Niet die andere, stomme warriors! Hij had potentieel ze zoveel te leren en wat kreeg hij? Een stomme, kleine, onervaren kit. Maar tja, zij was de clanleader, zij mocht kiezen wie iets wel mocht en wie niet hé? Wie was hij nu om daar over te oordelen? En had hij werkelijk gedacht dat hij een kat zoals Tallpaw zou krijgen? Shrewstar vertrouwde hem zeker voor geen haar, enkel en alleen omdat hij één keer, één nietige kleine apprentice heeft aangevallen. Het was zeker daarom. Langzaam begon hij de kattin te wantrouwen en ook haar deputy mocht hij niet. Innerghost, bleh. Ze mocht dan wel de deputy van de clan zijn en de moeder van zijn lieve Aury, toch haatte hij haar met heel zijn pels! Hatelijk sloeg hij met zijn voorklauw een stukje poedersneeuw de lucht in. Hij had zoveel aan Tallpaw te leren en nu moest hij het doen met twee domme apprentices: Bluepaw en Smokepaw en hij mocht beide nu al niet. Ookal wist hij dat Smoke waarschijnlijk binnen een paar moons zou afkicken van zijn trainingen om de onderdaan van Shrewstar uit te hangen, dan nog zat hij opscheept met die stomme kit. Een hatelijke grom ontglipte zijn keel. Waarom haatte die kattin hem?

Toen hij het gekraak van sneeuw hoorde, boorde hij zijn woedende blik in dat van de kat die op hem af kwam. Hij snoof even hatelijk, ergens wist hij wel dat Tall dit niet persoonlijk zou opvatten. De kat ging naar hem toe en ging zitten. "En," Zei hij, hij wist het. Die kat ging het echt vragen. "Hoe is je apprentice?" Nevermind liet een koele blik op hem vallen en uit het niks greep hij de lachende blik van de apprentice vast. In zijn ogen ontsprong een blauw vuur die al zijn woede leek te richten op de kat tegenover hem. "Wat denk je nu zelf?" Zei hij op een spottende toon. Hij liet even een koele grijns over zijn lippen gaan. Tallpaw ging zeker een goede warrior worden, zijn gestalte was perfect om een sterke kat te worden, één die met veel trainingen de beste van het hele woud kon worden. "Die Frostlake boft toch wel," gromde hij nu, ietwat minder sarcastisch dan eerst. "Ik moet het doen met twee domme, slappe apprentices," Hij liet een ergerlijke zucht los. "Ugh," Voegde hij er nog met veel emoties bij toe. Hij haatte het.

Ergens ergerde het hem dat Tallpaw constant lachte, maar hij nam dat gevoel al snel weg toen hij vereerd boog voor hem. "Yep, dat dacht ik nou ook," Zei hij en even kruisten hun blikken elkaar. Toen hij zijn preek over de apprentices gaf, grinnikte Tall opnieuw en voelde hij hoe de apprentice hem een duwtje gaf. De forse kater bleef netjes zitten en had amper last van de duw. Een geniepig plannetje sloop zijn hersenpan binnen. Toen hij de 'Ugh' in al zijn kleuren en emoties uitbracht, rolde Tallpaw letterlijk over de grond van het lachen. "Well," zei hij al lachend. "Gelukkig kan jij het dan vast wel met ze vinden," Nevermind liet een dramatische zucht horen en sloeg zijn ene poot over zijn gezicht terwijl hij de ander voor zich uit strekte. Hij sloot zijn ogen en begon zijn drama-act. "Help me dan toch! Ah! De horror! De horror!" Zei hij met een hoge stem en luid geroep. Het kon hem weinig schelen dat hij nu alle prooi wegjaagde. Moesten ze maar sneller zijn om ze te vangen. Hij gooide zichzelf op de grond en begon te nep huilen. "Bij de naam van Starclan! Wat moet ik nu doen?" Ze hij op dezelfde toon als eerst. Het was een soort van toneeltje dat hij opvoerde, maar waarheid schuilde achter zijn woorden.

Hij hoorde enkel het gegier van de lach van zijn vriend. De zwarte kater draaide zijn kop, zodat één oog van de bosbodem werd gerukt en vanboven zijn uitgestrekte poot kwam. Het ene oog glinsterde ondeugend toen hij zag hoe wankel de lachende Tall op zijn poten stond. "Shahatohohohop" Wat? Sta op? Neh, daar had hij zin in. Hij draaide opnieuw zijn kop naar de grond en gromde alsof hij lag te slapen en niet wilde gewekt worden. Toen voelde hij poten tegen zijn achterhand en hij verloor meteen zijn evenwicht bij dit doen, met een zwakke plof kwam de ene helft van zijn lichaam neer. Hij legde zijn kop neer, tussen de naalden van de dennenbomen -ieuw-. Hij gromde even van afkeuring en hij zette zijn poten op zijn snuit en begon iets onduidelijks te grommen naar de apprentice. Toen hij opnieuw zijn bek opende in deze beweging, klonk het duidelijker. "Neeeeeeeh, laat me liggeeeeeeehn," Gromde hij met een schorre stem.

Hij zuchtte even toen hij in zijn ooghoek zag hoe de tabby verdween uit zijn gezichtsveld. Hij wilde opkijken, maar eigenlijk ook niet opkijken. Hij sloot zijn ogen en genoot van de stilte die de kater hem gunde. Zalig, toch? Maar uiteindelijk besefte de kater dat Tall eigenlijk nooit zo lang stil bleef... Tenzij... Een lading sneeuw lande in zijn gezicht en bedolf bijna zijn hele lichaam. Wel meteen sprong hij op. Al zijn haren stonden overeind en zijn ogen stonden wijd open. Hij had zijn klauwen uitgestoken en siste even uitdagend. Maar al snel besefte hij dat het niks ernstig was, enkel het feit dat zijn hart als een gek tegen zijn borstkast sloeg. Hij hoorde nog wat dat die apprentice zei en hij keek op. Hij zag hoe de kat verder de boom in klom. "Ik ga nog een beroerte krijgen door jouw!" Gilde hij nog naar de kat, voordat hij de boom in sprong om achter hem aan te klimmen.

Tall moest lachen om zijn opmerking en dit gebruikte Nevermind in zijn voordeel. Hij sprong soepel van tak naar tak en greep met zijn klauwen de ruwe schors van de boom vast. Zijn staart in de lucht en kin omhoog om de tabby in de gaten te houden. "Krijgen? Had je die niet al?" Hij liet even een nep-grom horen. "Wel, bedankt hoor," Bromde hij naar de kat. "Als het zo zit, moet ik echt niks meer van je weten horen!" Zei hij nep-boos. Hij liet even een glinstering in zijn ogen zien om te tonen dat hij het echt niet meende. Hij zag hoe de kater nog sneller de boom in klauterde en ook Never zette een tandje bij. Zijn spieren rimpelde onder zijn dikke, blauwzwarte vacht. Toen hij opnieuw op een tak lande, gleed hij wat uit, waardoor hij even keek naar zijn poten, dat had hij beter niet gedaan... Een toefje sneeuw lande op zijn kop. Verast keek hij op en de rest van de hoop lande recht in zijn gezicht. Wel meteen schudde hij zich uit en wierp hij een giftige blik naar Tall, die sneeuw van de takken schoof om hem af te remmen. Nevermind sprong snel aan de kanten, waarbij zijn achterpoten van een tak schoven en hij zijn nagels diep in de schors van de boom moest planten om niet naar beneden te vallen. De warrior gebruikte zijn spieren en trok zichzelf zo snel mogelijk op. Zijn cyaanblauwe ogen keken even vluchtig rond, geen sneeuw te zien. Dus hij spande zijn spieren op en begon terug aan zijn klim. Zijn ogen gericht op de jonge apprentice en de vallende lading sneeuw.

Hij keek verast op toen hij zag hoe Tall stopte met klimmen. Ha! Dit was zijn kans. Zo snel als hij kon, klauterde de oudere kat de boom in. Maar toen hij dichterbij kwam, zag hij wat de kater van plan was. De spieren onder zijn gestreepte pels spande zich op. Snel week hij uit naar een tak, waar hij de beweging van Tall nadeed en op zijn tak lande. Maar nog voor hij iets kon doen, vloog de kater de lucht in. Nevermind's mond viel letterlijk open van verbazing. Wat? Toen hij zag hoe veilig hij lande en zich omdraaide naar hem om zijn tong uit te steken, zuchtte hij even ergerlijk. Ach, die had hij gewonnen. "Die heb je gewonnen, opscheppertje," Grinnikte hij naar zijn vriend. "Mooie sprong," zei hij vanaf zijn tak. Hij liet zich door zijn poten zaken, zijn staart zwiepte heen en weer, alsof hij klaar zat voor een aanval. "Ik wed dat je niet terug kunt springen." Zei hij met een uitdagende blik in zijn ogen.

Hij had het geweten, hij kende zijn vriend toch zo goed. Hij kon natuurlijk geen uitdaging weerstaan en nu vloog de tabby opnieuw door het luchtruim. Maar het volgende had de oudere kater nooit zien aankomen. Het al redelijk zware lichaam van Tallpaw vloog tegen de zijne aan en hoe voelde hoe de kater zich aan hem vastklampte en hem meesleurde naar van de tak. Nevermind klauwde nog vlug naar de tak waar hij opzat, maar verloor zijn evenwicht en viel zo samen met de gestreepte apprentice uit de boom. De val duurde niet lang. Eerst hoorde hij hoe Tall lande en wel meteen lande hij op hem. Hij grinnikte toen hij met zijn hele lichaam op de nog steeds kleinere kater lag. "Dit ligt wel gemakkelijk," snorde hij geamuseerd waarna hij zich eens uitrekte en hem met speels, uitdagende ogen aanstaarde.

Tall grinnikte even. Never voelde zich ook niet echt op zijn gemak, maar hij moest Tall terugnemen. Na enkele tellen stond hij op en schudde hij zijn pels uit waarna hij van Tall ging en voor de tabby ging zitten. De kater sloeg netjes zijn staart voor zijn poten en keek de kit met samen geknepen ogen aan. Een speelse twinkeling was in zijn blik te lezen. Hij had zich nog nooit zo blij gevoeld. De apprentice was één van de weinige katten die hem blij maakte. Ook Aury hoorde op dat lijstje. Hij grinnikte zachtjes, zijn ogen waren zacht, toch hadden ze de leegte die hij altijd had nog steeds in zijn blik. Hij kon het er maar zelden uit krijgen en het werd met de dag moeilijker om het te doen. Maar ah, dat kom echt ook weinig schelen, hij was niet harteloos ofzo. Toch?

Tall kwam al snel rechtop. "Dat was awkward," De tabby grinnikte en ook Nevermind kon een gemene grijns niet onderdrukken. Hij keek naar de kater voor zich. Pretlichtjes schenen in zijn ogen. Het was al moons geleden geweest dat hij zich nog zo had geamuseerd. Hij vond de tijd die hij met Aury doormaakte wel fijn, maar dit was nog dat tikkeltje anders. Hij kon het niet echt plaatsen. het was gewoon zo. Hij kon er niks aan doen dat hij verschillende gevoelens had. Hij haalde even onzichtbaar zijn schouders op, stomme gevoelens, soms konden ze zo verwarrend zijn. "Aury?" Nevermind knipperde even verward met zijn ogen waardoor even zijn vrolijkheid wegviel een vaag van zijn lege blik terug naar boven kwam. Langzaam knikte hij, niet helemaal zeker over wat hij eigenlijk moest vrijgeven. "Het gaat goed tussen ons," zei hij ietwat onzeker. "Ze haat Lone en de kits, maar ze vergeeft me..." Hij zuchtte even. "Soms is het moeilijk om beide partijen tevreden te stellen..." vervolgde hij. In zijn ogen was nu de leegte terug te lezen, het pretlichtje dat een paar tellen terug zo hard had gedanst in de ogen van de warrior was uitgedoofd en was niks meer dan een vage herrennering.