It's like a game, a Hunger Game {+Hauntedpaw}

Wolfpaw zakte in een luide houding. De zoveelste poging, om het goed te doen. Voor haar zat een kikker luid zijn lied te kwaken. Hij had niets door. Even was ze gefasineerd hoe de wangen zich opbolden en dan terug weggingen. Ze schudde haar hoofd, lichtjes. Maar genoeg om de kikker de doen opkijken. Hij keek me even aan, en verdween dan in het moeras. Wolf ging met een zucht zitten. Ze zou echt een mentor moeten hebben, om het haar te leren.

_{Met kleine passen trippelde Hauntedpaw door het moerasland. Het rook er raar, maar ergens vond hij de geur aangenaam. Af en toe moest hij een kleine sprong maken om ervoor te zorgen dat hij niet wegzakte in het hoge gras. Hij was een actieve en vrolijke kater, jong van hart en geest. Zelfs het feit dat hij nog geen mentor had, kon hem als apprentice niet deren. De schaduwclan zat nu even in de moeilijkheden, vooral door het schare prooi. Er was niet echt tijd voor trainingen. Haunted had gelukkig wel zelf de basisregels aangeleerd gekregen en dus kon hij er ook op uit. Toen hij zijn oren spitste en in het rond keek, viel zijn blik op een andere kat aan de oever van het moeras. Hij herkende de bruine kat met de witte stukjes pels niet meteen, maar toen hij dichterbij trippelde en haar blauwe ogen zag wist hij het meteen. Hij had haar al vaker in het kamp gezien, maar nog nooit echt gepraat. "Al veel gevangen?" Miauwde hij, haar naam niet wetend. Ze waren de enige twee hier, een praatje was onvermijdelijk.}

Ze tilde haar hoofd met een ruk op. Maar toen ze een kater zag kalmeerde ze al wat. Gedwongen, maar ze wilde niet zo doen als tegen Tallpaw. Misschien zou hij dat wel helemaal anders reageren. "... gevangen?", verbrak haar gedachten. Ze voelde zich wat ongemakkelijk en schuifelde heen en weer. Het klonk zo dom als ze vroeg wat hij had gezegd, dus hoopte ze dat ze juist gokte. "Genoeg.", loog ze mompelend. Eigenlijk had ze niets gevangen, maar ze wilde niet zielig lijken. Dan zou ze zielig en dom zijn. Nee, dat kon ze niet maken. "Jij?" Ze keek hem aan. Eigenlijk wist ze niet hoe hij heette. Het begon met een H, maar de rest wist ze niet meer zo goed.

_{Hauntedpaw zag wel hoe ze kort heen en weer schoof. Het duurde hem echter wel even voor hij de actie juist kon plaatsen. Was ze echt ongemakkelijk? Hij kneep zijn ogen tot nauwe spleetjes. Dat zou wel een gepaste emotie zijn, hijzelf voelde zich dan net zoals haar. "Genoeg." Zodra de poes sprak, draaide hij zijn oren meer richting haar om te tonen dat hij echt aandachtig naar haar luisterde. Zo zou hij makkelijker haar vertrouwen winnen, bedacht hij zich. "Jij?" Vroeg ze op haar beurt aan hem. Hij schudde spijtig zijn hoofd toen hij naast haar neerplofte. Hij zag dat ze nu ook haar aandacht op hem gefocust had, en dat vond hij wel plezant. "Hopelijk is er snel weer genoeg prooi." Hij was bladkaal helemaal spuugzat.}

Hij schudde zijn kop en je zag duidelijk dat hij leafbare spuugzat was. "Hopelijk is er snel weer genoeg prooi." Wolfpaw knikte. Het was amper een gebaar en je moest je ogen goed open houden. "Ik wil terug new-leaf.", zuchtte ze. Ze wou de bijtjes en de bloemetjes zien. Wolf dwong haar haren terug te gaan liggen. Ze vond het vervelend dat hij naast haar zat. Denk aan Tallpaw, denk aan hem. Het kalmeerde haar een beetje. Bij hem was ze zo nu en dan zenuwachtig, maar ze vertrouwde hem. Gelukkig.

"Ik wil terug new-leaf." Verzuchtte de wit met bruine poes op haar beurt. Pas na die bekentenis leek ze te kalmeren. Hauntedpaw zuchtte naast haar mee en legde vervolgens zijn hoofd op zijn uitgestrekte poten neer zodra hij zich ook ontspannen genoeg voelde. Het gesprek viel even stil. Hij liet zijn nagels af en toe kort het gras inzinken en trok het gras eruit. "Ik ook." Mompelde hij binnensmonds.

"Ik ook.", mompelde hij bijna onverstaanbaar. Ze glimlachte ongemakkelijk. "Ehm, ik weet je naam niet precies." Het was niet echt een vraag maar een hint. De sneeuw kraakte onder haar poten toen ze wat heen en weer schuifelde. Ze vond het erg ongemakkelijk, zo stilgevallen gesprekken.