Preparing the skills {Goldenpaw}

De rode kater plaatste zijn poot voorzichtig in het natte zand. De dauw had voor een betoverend effect gezorgd hier binnenin het kamp. Maar daarvoor was hij niet zo vroeg opgestaan. Neen. Hij zou het eerst van alles de nacht gebruiken om voor een goede training te zorgen. Geruisloos verliet de kater het kamp zonder ook maar één kat te wekken. Althans dat hoopte hij toch. Toen hij het kamp verliet lag het bos nog voor hem. Maar deze zou hij deze dag nog niet gebruiken. In plaats daarvan baande hij zich een weg naar het eind van de territorium tot aan het oude dassenhol. Lavender hoopte sterk dat de das niet meer aanwezig zou zijn, ook was zijn angst om hem tegen het lijf te lopen zeer klein. De kater onderzocht het hol volledig. Een goede plaats om voor een eerste training te zorgen dacht hij. Maar toen hij een kleine adderval in de grond zag zitten haastte hij zich gauw naar het bos waar hij enkele takken en bladeren meenam. Deze propte hij in het valletje tot deze uitpuilde van de bladeren en de takken. Tevreden lachte de kater. Vervolgens inspecteerde hij de rest van het hol. Zodra zijn ronde hier op zat, alles gecontroleerd en gecorrigeerd was keerde hij terug naar het kamp. De kater trippelde haast geruisloos naar de apprentice's den. Vervolgens boog hij zijn kop door de ingang van het hol. Zijn ogen richtten zich niet precies op één of andere apprentice, maar zijn woorden waren duidelijk. "Laat Goldenpaw zich nu in het kamp melden" Lavenderfeather liep terug naar de den van de warriors waar hij voor de ingang ging zitten wachtten. Veel tijd had hij wellicht niet meer voor zonsopkomst, dus sloeg zijn staart ietwat ongeduldig heen en weer. Lavenderfeather zuchtte.

De kater hield zijn staart stil nadat zijn leerling zich bij hem meldde. Lavenderfeather keek de leerling doordringend en ietwat streng aan. Hij schudde hierbij alleen maar zijn kop en zuchtte onhoorbaar. "Je bent laat. Laten we gaan, nu het nog donker is." Zijn stem klonk streng, maar ergens ook wel een sprankje teleur gesteldheid. Aan de leerling zijn uitdrukking, zijn reactie, en zoveel meer had de kater al een tijd door wat voor vlees hij in de kuip had. En dat stemde zijn humeur ook niet beter. Maar tot slot zou hij deze kater opleidden zoals het hem behoorde. Lavenderfeather zuchtte bij de gedachte's, maar liet alsnog niets aan de leerling merken. Hij liep alvast een eind voorop. Veel aandacht gaf hij de leerling nog niet, en hij ging dan ook niet wachtten tot deze vlak naast hem ging lopen. Uiteindelijk bleef hij wachtten op de kater voor het oude hol van de das. Het hol baadde in het zwakke maanlicht, maar hier in deze duisternis merkte je het amper op. Tenzij je al een goed nachtzicht ontwikkeld had. Wat voor hem geen enkel probleem was. Lavender wendde zich tot zijn leerling. "Ik wil dat je je technieken verfijnt. Laten we kijken hoe goed je bent in het jagen tijdens de nacht. U kunt beschikken." De kater wees zijn snuit richting een veldje wat verderop. Met gespitste oren kon hij; voor nu nog; het gewoel van wat dieren in het gras waarnemen. Maar eens de wind keerde verdween dit geluid. De leerling zou zijn best moeten doen om hem te overtuigen.

De kater zijn blik volgde zijn apprentice op de voet. Hij inspecteerde zijn houding, zijn aanvalstechniek, en zoveel meer wat hem van belang leek. Her en der spotte hij enkele kleine foutjes in zijn techniek op, maar vergaf hem dit dan maar. Niemand was tenslotte perfect. Maar deze apprentice kwam er vlak bij in de buurt. Maar dit liet de kater nog even niet merken. Hij had tenslotte een verrassingsaanval gepland. Haast geruisloos kwam de kater van zijn plek af. Hij trippelde op zijn kussentjes richting de apprentice. Hij volgde het té gemakkelijk te volgen spoor van vernieling tussen de grashalmen door. De staart van de apprentice leidde hem door het gras heen. Lavenderfeather verspreidde zijn ogen waarbij hij meer van de omgeving kon opnemen. Maar hij had genoeg aan het topje van de apprentice zijn staart. De kater bereidde zich voor. Zijn spieren spanden zich aan waarbij hij in één keer losliet en vooruit schoot. In een oogwenk roofde hij zo het muisje uit de bek van zijn apprentice. Hij kwam met een sliding tot stilstand. Hij lachte en keek zijn leerling aan. Vervolgens wierp hij de dode muis in een worpje naar hem toe. "Je hebt goeie technieken. Maar houd ook een oogje op je omgeving. Je weet nooit wanneer je onverwacht bezoek krijgt. Maar je jachttechnieken zijn fijn genoeg. Laten we overgaan naar het volgende. Hoe goed kun je je verdedigen." Deze keer liet hij zijn emotie's achterwege, maar zijn staart die tevreden lichtjes heen en weer zwaaide kon hij niet tegenhouden. Hij begeleide de leerling een eind verderop. Hier in dit barre landschap lagen allemaal holen en vallen. Wellicht ooit van enkele adders en dassen geweest. Maar Lavender wist er zich geen antwoord op te geven. Hij keek de apprentice uitdagend maar streng aan. Hier in het duister wist hij zich goed te redden, maar de vraag was ook hoe goed deze leerling was in het vechten. Dat zijn nachtzicht in orde was had hij al begrepen, maar hoe goed hij voor zichzelf of anderen kon opkomen, zou hij zo meteen gaan opmerken. Lavenderfeather richtte zich tot de apprentice. "Ik weet dus dat je nachtzicht bezit, maar hoe goed ben je in jezelf verdedigen in dit gebied. Je krijgt een minuutje voorsprong. Gebruik die goed, en ga je verbergen. Ik zal achter je aankomen als de tijd om is. Voor deze oefening is het eenmalig toegestaan om me aan te vallen." De kater draaide zich om met zijn rug naar de apprentice gericht. Hij had er voor deze ene keer dan maar een spelletje van gemaakt. Tenslotte hoefde hij niet steeds de strenge mentor te zijn. In zijn kop telde hij tot zestig. Als deze om waren draaide hij zich met zijn snuit naar het barre gebied heen. Zijn snuit stak hij de lucht in waarbij hij met enige moeite de geur van de apprentice wist op te vangen. Het was dat hier nog andere katten voorbij gelopen waren en de geuren nog sterk aanwezig waren.

Het tellen was voorbij en Lavenderfeather keerde zich om. Zijn poten zorgden voor een zachte afdruk in het nog natte zand. Dit kon hem wel eens tegenvallen. Maar de kater besliste toch om door te gaan. Maar dan alleen uit noodzaak want hij had liever geen al te natte voeten. Hij strompelde nu door het gras heen die bij elke voetstap die hij zette een soppig geluid maakte. De kater trok er zijn rechtervoorpoot door op die er het ergst aan toe was, toen hij aangevallen werd door zijn leerling en bijna zijn evenwicht verloor. Maar hij wist zich te herpakken en stond nu wat steviger in het gras. Voor zover je het stevig kon noemen. Lavender begon met heel licht te schudden van zijn lichaam om de apprentice van hem af te krijgen. Hij wist de leerling van zijn plaats te krijgen en zag een nieuwe kans om hem van zich af te werpen, aar hij had zich stevig rond hem geklemd en ook bokken, steigeren en trekken duwen had geen zin want de kater bleef gewoon op zijn plaats hangen. Lavenderfeather zuchtte toen hij zich de enige oplossing bedacht. Hij had een hekel hieraan maar zag geen andere oplossing dan hem in het gras te rollen. Dit deed hij dan maar. Het stak hem tegen, de natte vacht, grassprietjes overal die hem kietelden. Maar nu bleek hij even van de kater verlost te zijn. Hij liet hem nog eenmalig de kans om hem opnieuw aan te vallen, ter conclussie. Hoewel hij veel liever aan een schoonmaakbeurt wou beginnen leek het plezier van deze kat hem veel belangrijker.