The consequences of leafbare

Wat slaperig opende de poes haar ogen. Een zachte gaap verliet haar bek, terwijl ze rustig op stond. Nog slaapdronken liep ze van haar nest weg. In het midden van de Den bleef ze zitten, ze staarde even naar de kruiden en schudde toen met haar hoofd alsof dit de slaperigheid zou laten doen verdwijnen. Nog een gaap was hoorbaar en Milkypaw knipperde even met haar ogen. Maskheart leek nog niet wakker. Even kwam de gedachte in haar op om deze ochtend het even zonder prooi te stellen, maar haar maag protesteerde hier hevig tegen. Nou ja, een muisje kon toch geen kwaad? Daarbij had ze gisteravond niets gehad. Met die gedachte in haar achterhoofd stond ze op en liep de Den uit naar de prooistapel. Daar griste ze een muisje van de prooistapel en bleef toen even staan. Ze zou misschien beter ook direct iets voor haar mentor meenemen, dat was wel zo vriendelijk. Voorzichtig griste ze nog een muisje van de stapel. Beide dieren waren erg mager, maar daar koos ze ze ook op uit. Ze vond het niet kunnen om de vetste muis te nemen, terwijl ze zelf niks binnenbracht. Terug in de gang hoorde ze echter iets dat haar hart een tel deed overslaan. Luid gehoest drong haar oren binnen. Het zou toch niet... Direct sprintte ze verder en zag toen inderdaad Maskheart hoestend staan. Ze liet haar muisjes vallen en rende naar hem toe, "Maskheart," miauwde ze bezorgd. Ze wist nog niet alles over ziekten, maar een ding wist ze wel en dat was dat katten niet hoorden te hoesten.

Nog even bleef de kater door hoesten, alsof er geen eind aan kwam. Die kwam er gelukkig wel uiteindelijk. "Het is vast niets." sprak de kater. Natuurlijk, het zou niets zijn. Ze had amper katten zo erg zien hoesten, maar het was vast niets! Dat ze dat niet geloofde... Bezorgd keek ze hem aan. "Weet je het zeker?" miauwde ze toen zacht, ze wou niet dat hij zich ging overwerken. Als hij ziek was, kon hij beter rust nemen en wel nu. Maar ja, de enige die echt kon vaststellen of hij ziek was, was hij zelf en als hij zei van niet of in ieder geval er niets over zei, dan zou het wel goed komen, niet? "A-Als jij het zegt," miauwde ze nog en liep toen naar de muisjes. Ze pakte de twee bij hun staarten beet en liep terug naar de kater. Nog licht bezorgd keek ze hem weer aan en legde een van de muizen voorzichtig voor zijn poten. "Ontbijt." Ze vertrouwde het nog niet helemaal en het duurde dan ook even voordat ze haar blik kon afwenden en zich op haar eigen muis kon richten.

Ze had even in haar muis lopen prikken, maar toen ze uiteindelijk een hap had willen nemen, deed de stem van haar mentor haar weer opkijken. "Sorry.. Ik heb geen honger." klonk het. Rustig klapte ze haar mond, die vijf centimeter boven de muis hing, weer dicht en ging recht zitten. Ze keek van haar mentor naar de muis, van de muis naar haar mentor en weer terug. Hij had een hap genomen, hoogstens twee, dat kon men nou niet bepaald veel noemen. Even knipperde ze met haar ogen en keek toen naar haar eigen eten, maar ze zweeg. Al kon ze een licht ongelovige tint niet uit haar ogen krijgen. Voorzichtig opende ze haar mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. Ze klapte haar kaken maar weer op elkaar. Ze wou hem dwingen iets te eten, zeker na die hoestbui van daarnet, maar bleek het niet te kunnen. Ze wist de juiste woorden niet en al zou ze ze weten, ze was gewoon ontzettend verbaasd. Ze wist haast zeker dat hij gisteravond ook niks had gegeten, of hij moest het achter haar rug om gedaan hebben. "O-Oke," wist ze uiteindelijk uit haar mond te krijgen, waarna ze zich maar weer op haar muis probeerde te concentreren.

En toen was het stil. Voorzichtig slikte de poes een keer en deed toen een tweede poging om aan haar muis te beginnen. Deze keer schrok ze echter opnieuw op door de kater. Een tweede hoestbui was begonnen. Direct was haar hoofd omhoog geschoten. Milky's ogen stonden groot, terwijl ze haar mentor zo zag hoesten. Ze had echter geen flauw idee hoe ze hem moest helpen. Verlamd van schrik bleef ze zitten. Ze voelde zich zo hulpeloos en nutteloos op dit moment, een blok aan het been. Paniek raasde echter door haar aderen. Dit was niet goed, niet goed. Code Rood. Even haalde ze toen zelf diep adem om even te ontspannen, al was dat vrij moeilijk. Voorzichtig duwde ze haar neus tegen zijn flank. Hij moest ophouden met dat hoesten. Dat was niet grappig! Al wist ze zelf ook wel dat de kater er niets aan kon doen, ze moest de schuld gewoon even op hem afschuiven. Het was allemaal een grap, hij zat dit allemaal gewoon te spelen. Straks zou er een grijns op zijn gezicht staan en zeggen dat ze haar eigen gezicht eens had moeten zien. Nee, zo was Maskheart niet. Het was niet echt een grapjas en zeker niet als het om zulke dingen ging. Normaal probeerde hij haar zo veel mogelijk op haar gemak te laten voelen. Echter bleek dat soms achteraf een meer negatief effect te hebben dan eerst gedacht, zoals nu.

De hoestbui van de kater hield niet echt op. Licht nerveus tikte ze met haar staart op de grond. Wat kon ze hier aan doen? Zou een duw geven helpen? Ze kon het altijd proberen, al wist ze niet wat voor gevolgen het allemaal kon hebben. Hij kon gewond raken of gewoon boos dat ze hem een duw gaf of nog iets anders. Maar wat kon ze anders? Hier gewoon blijven zitten en niks doen? Toezien hoe hij het half begaf onder het hoesten? Toekijken hoe hij moeite had om te ademen? Echter werd ze uit haar gedachten opgeschrokken toen hij plots door zijn poten zakte. Direct was ze recht gesprongen. Misschien moest ze hulp gaan halen... Maar wie? Firestar? Silverfang? Maar wat zouden ze kunnen doen? Cherrypelt? Nee, dat zou hem enkel nog nerveuzer maken waarschijnlijk... Doveheart? Zij zou haar vast kunnen en willen helpen of in ieder geval tips geven, maar de Moonstone was veel te ver weg en een andere manier om contact te maken met Starclan wist ze niet. Een beetje paniekerig liep ze een half rondje om hem heen, om toen weer terug te lopen. Stay alive...

Eindelijk hield het hoesten een beetje op en nog buiten adem bleef de kater liggen. Voorzichtig liep ze in zijn richting en legde ze heel zacht haar staart over haar poten. Het duurde even voordat hij iets zei, maar uiteindelijk opende hij zijn mond weer, al was hij nog half buiten adem. "Als.. het nog een.. keer gebeurd." Hij probeerde het zo goed mogelijk te zeggen, "Probeer dan.. mijn borst te.. masseren."Zacht en nog steeds half in shock knikte ze. Plots probeerde hij op te staan, wat hem niet al te goed af ging. "J-Jij blijft liggen." Miauwde ze beslist, al trilde haar stem nog een beetje, "Jij gaat nergens heen nu." Nee, nu liet ze hem niet meer gaan. Was hij helemaal gek geworden? Ze was zich doodgeschrokken. Hij bleef maar lekker liggen en gaf maar wat commentaar vanaf de zijkant. Dat leek haar voor nu een beter idee. Hij ging rusten en kwam niet meer zo maar naar buiten. Ze wist dat ze zichzelf nu opzadelde met een heleboel taken, maar dat interesseerde haar niet. Niet op dit moment. Ze was er nog niet klaar voor om helemaal alleen achter gelaten te worden. Hij zou maar eerst zeker zijn dat hij beter werd.

"Kun je wel helpen om me in mijn nest te krijgen?" Vroeg de kater nog. Misschien was dat nog niet zo'n slecht idee. Dat hij daar moest blijven was misschien ietwat overdreven. De harde, koude grond zou hem niet de warmte bieden die hij nodig had, niet? Daarbij lag het ook niet zo lekker. Misschien was zijn nest inderdaad beter. Het was warmer en zachter en hij zou ook veel minder geneigd zijn aan kruiden of wat dan ook te gaan zitten. Het voordeel was natuurlijk dat zijn nest niet zo ver weg was. Hij sliep gewoon in deze Den, dus zou ze er makkelijk achter komen als hij weer een hoestbui had of iets anders nodig had. "Natuurlijk," mompelde ze dus maar en liep rustig naar hem toe om hem overeind te helpen en te ondersteunen. De paniek was ondertussen alweer een beetje weggeëbd, zeker omdat hij het nu toe gaf. Hij gaf toe ziek te zijn. Het kalmeerde haar toch iets, nu was de kater immers niet zo koppig om gewoon door te gaan en gaf hij zich over.

Hij was zwaar, ze moest het toegeven. Maar dat was waarschijnlijk wel logisch. Hij was een volwassen kater. Ze moest met andere woorden, als net geen kitten meer zijnde, een volwassen kat zien recht te houden. Maar het zou haar wel lukken, toegeven wou ze niet. Oh wacht... Dat hadden ze dan gemeen. In ieder geval, ze liet hem het tempo bepalen. Immers had zij geen idee wat hij al dan niet aan kon. Het was een hele opluchting voor de jonge apprentice, toen ze eindelijk bij het nest waren gearriveerd. Het leek een eeuwigheid geduurd te hebben in haar ogen, al wist ze zelf ook dat het waarschijnlijk niet meer dan een paar minuten waren geweest. Maar ze wist niet hoe lang ze dat nog vol gehouden zou hebben, moest het langer geduurd hebben. Erg lang zou het in ieder geval niet geweest zijn. Maar ze moest en zou niet klagen. Hij was de zieke hier. Ze deed liever dit, dan zelf ziek te zijn.

De kater had zich in zijn nest laten zakken en licht gerust gesteld keek ze hem aan. Hij zou kruiden nodig hebben. Ze wist enkel niet goed wat ze nu moest pakken en bleef dus maar zitten, wachtend opdat hij iets zou vragen. "Kun je feverfew en papaver zaadjes pakken?" Klonk zijn stem toen. Ze knikte rustig en stond toen op. Feverfew en papaverzaadjes. Waarvoor zouden die dienen? Feverfew was waarschijnlijk tegen de koorts aan de naam te horen en papaverzaadjes waren die dingen die ze als kitten al van een ander kruid had mogen scheiden, maar wat het deed wist ze eigenlijk niet goed. Ze keek even naar de kruiden die allemaal mooi gesorteerd lagen en vond toen al snel de twee kruiden die ze nodig had. Pas toen kwam er iets in haar op, als hij Feverfew nodig had en dat echt tegen de koorts zou zijn, dan had hij dus koorts. Interessant om te weten. Direct liep ze terug. "Waarvoor dient dit alles?" vroeg ze voorzichtig. Het was altijd wel tijd om iets bij te leren en dit kon nog zeer leerzaam zijn ook.

"De feverfew is tegen de koorts, ook al weet ik eerlijk gezegd niet hoe erg het is." Begon haar mentor uit te leggen. "De papaver zaadjes kunnen een kat helpen slapen, maar ze helpen ook tegen pijn of om een kat te kalmeren. Beide moeten gegeten worden." Rustig knikte ze en schoof toen de kruiden zijn richting op. "Hoeveel van alles eigenlijk?" Vroeg ze toen, ze wou hem niet te veel papaverzaadjes laten eten en hem dan voor eeuwig laten slapen. Dat was niet de bedoeling. Zijn ziekte was nog best leerzaam, al wou ze nu al dat hij beter was. Ze wist niet goed hoe ze dit moest gaan redden, nu. Het was leafbare, dus er werden meer katten ziek en ze wist nog lang niet wat alle kruiden deden.